Tíminn Sunnudagsblað - 15.03.1964, Blaðsíða 22

Stafalogn við Þingvallavatn, skýin speglast i vatnsfletinum.
gengu. Óx svo aftur á einu dægri
sem áður var.
Árið 1631 þornaði upp Sogið, svo
að í því mátti taka silunga á þurru.
Árið 1646, hinn 26. júní, skipti
vatnið í Öxará litum nær tvær eyktir,
varð álitum sem blóð.
Nokkuð er til fleira af slíkum sögn-
um í annálum og þjóðsögum, þótt
hér verði eigi til tínt.
Ýmsar sögur fara af skrímslum
og alls konar ókindum í vötnum hér
á landi, og hafa ýmsir menn, jafnvel
á síðari tímum, tjáð sig hafa séð slík-
ar skepnur. Sngan veit ég þó á lífi,
sem telur sig hafa séð nokkuð slíkt
í Þingvallavatni. Ekki fer það þó
með öllu varhluta af þess konar frá-
sögnum og fara nokkrar hér á eftir:
í Ölversvatnsannál segir svo árið
1748: Sást í Naustapolli eitt sinn um
sumarið kind ein, svo sem selur væri,
hafði áður sézt þvílíkt fáum ártxni
fyrr í Þorsteinsvík í sama vatni.
Eggert Ólafsson og Bjarni Páls-
son segja svo frá í Ferðabók sinni í
kaflanum um undarleg vötn og ár:
Sagt er, að stundum í kyrru veðri,
en þó sjaldan, sjáist ægilega stórvax-
in skrímsli koma upp úr Þingvalla-
vatni, og að upp af þeim standi gufu-
strókar, líkir hvalablæstri Meira er
svo ekki um það
Sagt er, að fyrir löngu hafi
bóndinn í Mjóanesi verið við veiði-
skap á bláís. Sá hann þá urriða gegn-
um ísinn, furðulega stóran, og mæld-
ist honum hann vera 13 feta langur.
Er sagt, að hann hafi mælt urriðann
á þann hátt að feta ísinn uppi yíir
honum.
Um miðja 19. öld bjó maður sá
í Mjóanesi, er Einar hét Einarsson.
Stundaði hann dorgveiði niður um ís
á vetrum. Einhverju sinni lá hann á
ísnum og dorgaði. Kemur þá svo á
færið, að hann fær ekkert við ráðið,
og er það dregið úr höndum hans,
hvernig sem hann streitist á móti.
Hafði hann vettlinga á höndum, og
var færinu brugðið um aðra hönd-
ina, Varð það honuin til bjargar, að
hann sjálfur farið með, svo var átak-
vettlingurinn dróst af hendinni og
fylgdi færinu í vökina, ella hefði
ið mikið og snöggt. í vökinni kvaðst
hann hafa séð ferlíki mikið, líkt og
bak á stórvöxnum urriða, en miklu
stórdröfnóttara. Hvarf þetta fljótt, er
hann lét færið laust.
Einai stóri, sem dáinn er fyrir
nökkrum árum, var fóstursonur Ein-
ars í Mjóanesi. Sagði liann þessa sögu
nokkuð öðruvisi. Hann taldi, að þetta
hefði verið Tómas, bróðir Einars, og
hefði hann stundað veiðina í Hestvík
út af Sigríðarklifi. Kvað hann þetta
hafa verið íyrir miöjan vetur, og
gekk Tómas á milli, þótt það sé all-
löng leið. Hann kvað færið hafa slitn-
að, en ekki tekið með sér vettlinginn.
Um 1870—1880 bjuggu hjón á
Skálabrekku, Bjarni Sigurðsson og
Guðríður kona hans. Eitt sinn að
sumri til, er þau ætluðu að vitja um
net, sjá þau, að suðvestur af Skála-
brekkuhólmum morrar eitthvað í
hálfu kafi í --'atnsfletinum. Var þetta,
að sögn þeirra, líkast allstórum báti
4 hvolfi og svart að lit. Ekki vildu
Lausn
7. krossgátu
þau koma nálægt þessu, en sneru við,
og hvarf þetta svo sjónum þeirra von
bráðar.
Á þessari öld veit ég ekki til, að
neitt ókennilegt hafi sézt í Þing-
vallavatni, enda eru flestir hættir
að trúa á tilveru slíkra fyrirbrigða.
Mun þeim þá og einnig fækka, sem
sjá þau.
Öldin er breytt, en hið fagra Þing-
vallavatn er hið sama og það hefur
verið um aldaraðir.
Enn þá heillar það og seiðir, jafnt
unga sem aldna. Þeir, sem lifað hafa
ævintýri bemskunnar á strönd þess,
geta ekki gleymt því.
MUNKSELUR
Framhald af 248. síðu.
og ýmsu öðru virðist mega ætla að
árlegur vöxtur stofnsins sé nú um
12 af hundraði. Fái nann að vera í
friði næstu áratugi og aldir í þessum
heimkynnum sínum, ætti að vera ó-
þarfi að láta hann deyja út úr þessu,
en hann er hættulega nálægt því, og
því er fyllstu aðgætni þörf.
GLETTUR
Sárari var skömntin en
skaöinn
Jón Markússon bjó í Eskifelli inn-
an við aura Jökulsár í Lóni, víðs
fjarri öðrum byggðum bólum. Eigi
að síður reri hann á báti, sem gekk
til fiskjar úr Hvalneskróki, og fór
löngum heiman og heim kvölds og
morgna, þótt löng væri sjávargatan
og ekki torfærulaus.
Nú gerðist það einu sinni, að Jón
kom of seint til skips og missti af
róðri fyrir þær sakir. Þegar menn
fóru að vorkenna honum að hafa
misst af ábatanum, svaraði hann:
„Það er ekkert skaðinn hjá skömm-
inni.“
N2?

C E N 6 1 B ta
>< *- E 61 É L fi' pj
I E H fí rJ
ö
►L<
1 N N T I MT oU
►i<aQöEaEati<cics
o K
*EJC3*
O Pl D S
x 0 y
& □ M —1 Pi
►I<Bn*E3BIHE1Hn>L<aXiaEl
R
IS
STiHM
jó D R E P fl N

II
r U K
K*L

Q^öS^I<aQBH
m

262
T t M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ