Tíminn Sunnudagsblað - 28.02.1965, Side 3

skall allt í einu á dimmur kaf-
aldsbylur. Ég hafði aldrei áður
farið yfir Hallormsstaðarháls, en
mér var vísað þannig til vegar,
að ég skyldi taka stefnu þvert
yfir hálsinn og væri hálftíma-
gangur milli brúna. Þegar ég sæi
Hallormsstað, skyldi ég fara inn
og ofan brekkurnar ofan við aðal-
skóginn og síðan eins og leið
lægi í Hrafnkelsstaði, sem nánar
var lýst fyrir mér. Lánaði hús-
bóndi minn mér úr, svo að ég
vissi, hvað tíma liði.
Nú sem ég stóð þarna á aust-
urbrún hálsins í dimmviðrisbyl,
gerðist ég nokkuð á báðum átt-
um, hvað gera skyldi. Datt mér
í hug að snúa við, en bjóst þó
við, að þetta yrði kannski él eit
og myndi bráðlega birta upp. Tók
ég þá ákvörðun að halda áfram
og setti vel á mig veðurstöðuna.
Vindur var á hægri hlið, og gang-
færi hafði verið gott, áður en
fór að snjóa.
Þegar mig fór að lengja eftir
því, að ég kæmi á norðurbrún
hálsins og halla tæki undan fæti,
leit ég á úrið. Sá ég þá, að ég var
búinn að ganga i þrjá stundar-
fjórðunga, en mér hafði verið
sagt, að mun styttra væri milli
brúna. Þóttist ég geta ráðið af
því, að ég hefði farið eitthvað af-
vega. Tók ég það ráð að setja
meira í veðrið, og ef ég fyndi þá
ekkert undanhald að hæfilegum
tíma liðnum, ætlaði ég að grafa
mig í fönn, áður en ég þreyttist
til muna. Þegar ég hafði gengið
þannig nokkurn tíma, fannst mér
ég verða var undanhalds til hægri
hliðar, og breytti ég þá um stefnu
og gekk því næst beint í veðrið.
Fann ég, að hallinn smájókst, og
eftir nokkra hríð kom ég á harð-
sporaslóðir eftir fé. Af því dró ég,
að ég væri einhvers staðar ná-
lægt bæjum, þótt engin sæi ég
hús, enda var nú kafaldið ekki al-
veg eins dimmt og það hafði verið
á fjallinu. Það mátti með öðrum
orðum kallast ratljóst ''unnugum
mönnum.
Nú grillti ég í djúpt gil á vinstri
hönd, og ofan með því fór ég, unz
ég kom á sléttlendi, leitaði síðan
undan veðri. Rakst ég þá á Hrólfs-
gerði, beitarhús frá Hrafnkels-
stöðum, og var beitarhúsasmalinn
þa. fyrir. Varð hann undrandi á
því, að ég skyldi koma yfir Hall-
ormsstaðarháls í slíku veðri og
fólkið á Hrafnkelsstöðum ekki
síður, er þangað kom heim.
Þegar Jónas hafði lesið bréf
Finnboga, kvað hann upp úr með
það, að enginn maður færi í því
veðri, sem þá var, austur fyrir
háls, og var ég því um kyrrt á
Hrafnkelsstöðum um daginn og
hina næstu nótt. — Til skýringar
skal það tekið fram, að málvenja
er á Héraði að tala^um að fara
austur yfir háls og norður yfir
háls eins og það væru gagnstæðar
áttir. En aðalstefna Fljótdalshér-
aðs er frá suðvestri til norðaust-
urs, svo að í rauninni eru áttirnar
yfir hálsinn suðaustur og norð-
vestur.
Til eru sagnir um nokkuð
marga menn, sem villzt hafa og
jafnvel orðið úti í Hallormsstaðar
hálsi, þótt stuttur fjallvegur sé.
Flestir eða allir hafa þeir villzt
suður á hálendið. Orsakast það af
breytilegri vindstöðu þar, sem ég
fékk að reyna í þessari ferð og
hef oft orðið var við síðan.
. Seinna, þegar ég var orðinn
kunnugur á þessum slóðum, skild-
ist' mér, að kindaslóðirnar, sem ég
kom á, höfðu verið skammt fyrir
utan Skjögrastaði, sem þá voru í
byggð, svo að ég hlýt að hafa ver-
ið kominn nokkuð lángt afvega,
þegar ég breytti stefnunni og
sneri beint í veðrið.
Næsta morgun var ég snemma
á fótum. Fékk Jónas læknir mér
þá bréf og meðalaglas eða böggul
og sagðist ekki telja þörf á því,
að hann færi sjálfur austur. Þá
var nokkuð bjart veður, en þó
dimmt til fjalla og snjóhraglandi
„af norðaustri. Sagði læknirii.n
mér, að ekkert vit væri í að leggja
á hálsinn fyrr en utan við Hall-
ormsstað, og gamall maður, sem
á bænum var, kvaðst vera viss
um, að það væri blindbylur aust-
ur í Skriðdal. Ég þekktist þessi
ráð og fór sem leið liggur í Hall-
ormsstað. Ófærð var nokkur í Hall
ormsstaðarskógi og gata óglögg,
svo að ég tapaði veginum, en þó
komst ég tafarlítið gegnum skóg
inn. Slíkt væri ekki unnt nú, svo
mjög sem hann hefur vaxið síð-
an, enda var hann í þá daga
ógirtur og lá undir ágangi búfjár
Þegar ég kom í Hallormsstað.
hitti ég gamlan mann. sem Bjarni
hét, og bað um fylgd austur yfir
hálsinn. En hann sagði mér, að
enginn karlmanna væri heima
nema hann, og gæti ég enga fylgd
fengið. Ráðlagði hann mér að
fara til næsta bæjar, út í Hafursá,
og fá fylgd þar. Það vildi ég þó
ekki. Bað ég hann að vísa mér til
vegar, og það gerði hann, þó að
hann teldi óráð «f mér að leggja
á hálsinn. Sagði hann vera ösku
byl í Skriðdalnum.
Ekki sást í bjargið, sem er i
hálsbrúninni, nema annað veifið,
og utan við það sagði hann mér
að fara og síðan austur yfir Haf-
ursárgil Yrði þá hlíð á hægri
hönd, er yfir gilið kæmi, og með-
fram henni færi ég austur á Skor-
hrygg. Með þetta lagði ég af stað.
Komst ég austur yfir Hafursárgil,
og virtist mér þar vera hlið á
hægri hönd. En nú fannst mér
sem veðurstaðan hefði snögglega
breytzt, því að vindurinn, sem átti
að vera á vinstri hlið, stóð beint
í fangið. Skyggni var mjög lítið,
þegar upp á brúnina kom, og
stormur allmikill. Hélt ég
þó áfram um stund, unz nokkuð
greiddi til. Varð ég þá var við gil
á vinstri hönd, og litlu síðar sá ég
ofan til Lagarfljóts. Ég hafði snú-
ið við og var á leið ofan í Skóga.
Hélt ég að bæ, sem ég sá, og var
það Hafursá.
Þar hitti ég bóndann, Sigurð
Einarsson, og fór heldur að fara
um hann, þegar ég hafði sagt hon-
um deili á ferðum mínum. Hann
hafði frétt, að kíghósti væri á bæj-
um í Skriðdal, og forðaðist að
koma nærri mér. Sagði hann, að_
vinnumaður sinn væri enn á beit-
arhúsum, enda hefði hann ekki
þorað að láta hann fylgja mér,
þótt heima hefði verið, því að
hann vildi umfram allt forðast
kíghóstann. Einhver orð hafði ég
um það, að ég væri þyrstur, en
hann kvað skammt í Freyshóla
næsta bæ. og vísaði mér til vegai
þangað.
Bóndanum í Freyshólum, Jóni
Ólafssyni, var ekki heldur um
komu mína gefið, þegar hann
vissi, hvaðan mig bar að. Það var
sem fyrr kíghóstinn, sem þvi olli.
Þó var mér boðið inn á bæjar-
dyraloft, og þangað var mér færð-
ur matur og drykkur. í þessum
svifum kom beitarhúsasmali Sig-
urðar á Hafursá, Pétur Pétursson,
og varð það að samkomulagi milli
hans og Freyshólabónda, að þeir
fylgdu mér báðir austur yfir háls-
inn.
Þegai við komum á beitarhúsin
frá Vaði í Skriðdal, sáum við, að
smalinn þar myndi nýfarinn heim
Töldu þeir, að ég gæti fylgt slóð
hans heim að Vaði En farið var
að dimma af nóttu, og tapaði ég
slóðinni fljótlega. En nú var veð-
ur heldur farið að lægja, og sá
ég bæinn á Vaði, er ég fór þar
hjá Hélt ég áfram undan veðr-
inu og fylgdi árbökkunum inn á
Mýraeyri. Þá var ég kominn á
þær slóðir, er ég kannaðist við.
Nú var orðið dimmt af nóttu
Framhald á 190. síðu.
T { M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ
171