Tíminn Sunnudagsblað - 28.02.1965, Blaðsíða 13

hinna göfugustu íslendinga snortið,
er þeir gengu til ábergingax á hin-
um mestu viðhafnarstundum. Nú skal
hann bræddur upp í stríðsgjald.
XVIII.
Veturinn er fljótur að líða í glaumi
og gestaboðum Hamborgar, cg um
það bil er brumið fer að þrútna
á trjánum, er tekið að ferma ís-
landsförin og reiðbúa þau. Skútan
sú, sem Gissur tekur sér fari með,
vindur upp segl snemma í aprílmán-
uði..
Það líður líka að vori á íslandi,
og þá tekur fólk í Skálholti að
halda uppi spurnum um það, hvort
Hamborgara hafi orðið vart við land-
ið. Það má ætla, að festarkonunni
leiki ekki hvað sízt hugur á slíku.
Ólíklegt er, að aðrir bíði heimkomu
biskupsins með meiri óþreyju. Samt
er það einn dag, þegar mjög er að
vori liðið, að hún stendur ferðbúin
á hlaði í Skálholti. Hún ætlar að
ríða austur yfir Tungufljót að
Bræðratungu. Og hún tekur með sér
undarlega margt af því, sem hún á í
Skálholti. Próventukerlingar Ögmund
ar biskups hnippast á og stinga sam-
an nefjum af áfergju, þegar þær
horfa á eftir festarkonunni austur
úr tröðunum, og vinnukona staðar-
ins standa á gægjum við húshornin.
Viku fyrir krossmessu fréttist það
til Skálholts, að Gissur Einarsson er
út kominn í Hafnarfjörð. Litlu síðar
Maríudýrkunin er einn hugþekkasti þáttur hins kaþólska
siöar, og ví3a voru hér á landi ágæt Maríulíkneski í kirki-
um, áður en ófyrirlátssamir ribbaldar af hinum nýja sið
hófu að brjóta líkneski og fyrirfara helgum dómum.
Mörg fögur Maríuvers voru líka kveðin í landinu, og þeim
var öllu erfiðara að festa hendur:
Bið ég María bjargi mér
burt úr þessum nauðum,
annars heims og einnig hér,
ástmær guðs, ég treysti þér,
bið þú fyrir mér bæði lífs og dauðum.
kemur hann heim í Skálholt. Bræð-
ur hans þrír fagna honum af blíðu,
móðir hans faðmar hann að sér. Þó
er líkt og ekki sé allt með, fejldu.
Guðrún Gottskálksdóttir kemúr ekki
í leitirnar, og loks leiðir Jón Ein-
arsson bróður sinn afsíðis og segir
honum ill tíðindi. Festarkona er á
brottu farin, þunguð af völdum
kirkjuprestsins, séra Eysteins Þórð-
arsonar. Gissur setur hljóðan. Sjálf-
sagt veit hann þó ekki, að því er
líka hvíslað um göng og hlöð á
biskupsstólnum, að móðir hans, fimm
tug kona eða eldri, sem átti að gæta
Guðrúnar með kirkjuprestinum, hafi
einnig gerzt honum vikaliprari en
góðu hófi gegnir.
Gissur biskup Einarsson gengur
hljóður til sængur, og hin fyrsta
nótt hans á stólnum líður af. Hinn
næsta dag, er séra Eysteinn er kom-
inn í mátstofu og setztur að borði,
snarast bræður Gissurar, séra Jón,
Þorlákur og Halldór, inn með al-
væpni. Það verður fátt um kveðjur.
Séra Eysteinn hleypur upp og vef-
ur kápu sinni að höndum sér, en
þeir bræður sækja að honum allir
þrír. Leikurinn berst fram og aft-
ur, og kirkjupresturinn reynir að
bera af sér höggin með kápunni. En
það berast brátt á hann sár. Þá
stekkur hann yfir borðið og fær
dregið sleddu, sem hann er með á
sér. Eftir nokkur vopnaviðskipti
hleypur hann á Þorlák og keyrir
hann undir sig. Rekur hann þá sledd-
una fyrir brjóst andstæðingi sínum
og hleypur á hana ofan. En með því
að Þorlákur er í pansara, bognar
vopnið, en gengur ekki í gegn. f
þessum svifum kemur séra Jón höggi
á kirkjuprest, svo að af verður mik-
ið sár, og tekur nú blóðrás að mæða
hann. Þegar menn koma til og fá
skilið þá, er séra Eysteinn óvígur
orðinn, og eru á honum talin þrettán
sár. Þó þöktir öndin í vitunum á
honum.
XIX,
Andrúmsloftið kringum Gissur
biskup er dálítið ónotalegt. Hann
hefur unnið lokasigur á undraskömm
um tíma og hlotið fulla biskups-
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
181