Tíminn Sunnudagsblað - 23.05.1965, Blaðsíða 16
„Hún var hræðileg ásýndum, og þó lék um hana undariegur, eggjandi meviarþokki. . . . Þau horfðust í augu
nokkur andartök . Svo brá fyrir glottj á andliti mannsins, og hann dró upp skammbyssu."
a
Loks tókst honum að hrifsa vopn
ið úr hendi hennar.
Hann þveitti regnhlífinni frá sér
og réðst á stúlkuna, fokreiður. Þau
stimpuðust á fjalagólfinu nokkra
stund. Mitt í sviptingunum skall ný
hryðja á húsinu með þungu gnauði
og það snöggdimmdi í eldhúsinu
Rifinn og klóraður flækingurin
beitti öllu afli sínu til þess að vinna
bug á stúlkunni og koma henni undir
sig. En þegar hann hafði loks náð
á henni föstu taki eftir margar mis
heppnaðar tilraunir. skall hann fram
í dyrnar.
„Bölvuð merin þín!“ hvæsti uann
með grimmdarsvip, liggjandi með
rennihurðina eins og skjöld fyrii
framan sig.
Ótómi sat flötum beinum á gólf
inu með flaksandi hárið í óreiðu,
mundaði rakhníf og lét eggina horfa
fram. Þennan hníf hafði hún senni-
iega verið með í mittislinda sínum.
Hún var hræðileg ásýndum, og þó
lék um hana undarlegur, eggjandi
meyjarþokki, þar sem hún studdi
baki við hilluna, sem helgiskrínið
var á. Hún minnti helzt á
kött í hnipri, búinn til stökks. Þau
horfðust þegjandi á nokkur andar
tök — hvasseyg og brúnaþung. Svo
brá glotti fyrir á andliti mannsins
og hann dró skammbyssuna upp ú'
vasa sínum
„Láttu nú eíns og þér sýnist.'
sagði hann og miðaði byssunni með
hægð á brjóst hennar.
Það sló ótta á hana, en samt iæsti
hún saman vörum og sagði ekki orð
Hann veitti þessu athygli og lyfti
hlaupinu eins og hann hefði komið
auga á nýtt skotmark. Beint fyrir
framan byssuna glórði i fosfóraugu
kattarins. ^
„Jæja, Ótómí-san,“ sagði hann með
röddu, sem vitnaði um það, að stríðn-
isbros lék um varir hans. „Hleypi
ég af þessu skoti, steypist köttur-
inn dauður niður á gólf.“ Fingur
hans hvíldi á gikknum. „Sömu leið
ferð þú. Hvernig lízt þér á það?“
„Gerðu það ekki!“ hrópaði Ótómí
snögglega ,Þú mátt ekki skjóta
Shinkó.“
Shínkó renndi augunum til henn-
ar, en miðaði þó stöðugt á köttinn,
deplóttan eins og skjaldböku.
„Ég þykist vita, að þér væri eftir-
sjá að kettinum."
„Það væri glæpur að skjóta hann.
Blífðu honum — í guðs bænum.“
Ótómí hafði tekið snöggum stakka-
skiptum. Augu hennar Ijóstruðu því
upp, hvílíkur hugur fylgdi máli. Var-
ir hennar skulfu lítið eitt, og á milli
þeirra skein í skjallhvítar tennur
hennar. Með spott og furðu í svipn-
urn lét flækingurinn byssuna síga.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
448