Tíminn Sunnudagsblað - 23.05.1965, Blaðsíða 4
SéS yfir Skáleyjar á BreiSafirSi. Þar halda bændurnir enn velli.
L
í nágrenni við mig býr gamall
Norðlendingur. Ég hitti hann á götu
snemma morguns fyrir skömmu og
innti hann eftir hafísnum á hans
gömlu heimamiðum.
— Já, þeir tala mikið um þetta
hafíshrafl, sagði hann. Básúna hafis-
fréttir út um allar jarðir í tíma og
ótíma oft á dag. Flugvélar þeytast
umhverfis landið, og varðskip eru
höfð í snatti vegna þess arna. Það
er nærri því eins og meðan mest
gekk á með Surtsey og draugagang-
inn á Saurum. Þeir hafa gaman af
þessu hérna. En sem betur fer heyra
Norðlendingar þetta raus líklega
ekki, fremur en annað sem varpað
er út héðan. Þeir myndu brosa að
þessum fyrirgangi, gömlu mennirn-
ir.
Það er talað um, að ísinn sé land-
fastur — og einn jaka sáu þeir frá
Látrum. Þetta má sjálfsagt allt tii
»anns vegar færa. En það er lögð
dálftið önnur merking i hugtakið
„landfastur ís“ en var í mínu ung-
■iœmi. Við töluðum ekki um land-
fastan ís fyrir norðan, þótt hann
klóraði sér við Horn og Langanes
og snerist um Grímsey háveturinn.
Það tók því ekki. Til þess að hafís
sé landfastur, verður hann að ryðjast
um flúðir og börð og fylla hvert
ármynni og lækjardrag vestan frá
Bjargtöngum, norður og austur um
land og allt suður til Hornarfjarðar.
Það kalla ég Iandfastan ís. — Ef
það yrði á næstunni, kynni svo að
fara, að Stefán fréttamaður þyrfti
ekki að láta-svín hrína og ljúga því
svo að landslýðnum, að það væri
bjarndýrsöskur á landföstum ísi.
Hann er oft fyndinn, garpurínn.
Annars eru ísbirnir ekki algeng
dýr hér, þótt ís beri að landinu.
— Ég hef oftar en einu sinni og
oftar en tvisvar gengið Húnaflóa
þveran og endilangan og aldrei orð-
ið var við ísbirni, mesta lagi horaða
og hálffreðna refi. En máski hefðu
þeir orðið að geltandi isbjörnum i
fréttum útvarpsins og refaför að
bjarndýraslóð. —
Húsbóndi minn spurði mig stund-
um, þegar ég kom heim:
— Sástu nokkuð á ísnum?
— Nei, sagði ég. —
— Ég veit það, sagði hann. —
Hann er steindauður, skepnan sú
arna.
Svo hélt hann áfram að tvinna
hrosshár á snælduna sina. Og á með-
an ég var að sofna í fletinu mínu,
heyrði ég hann tauta fyrir munni
sér: — Það verður líklega minna
um hrosshárið hérna næsta vetur —
og herti á spunanum. —
Það var ekki alltaf verið að tala
um hafís fyrir norðan, þótt hvítt væri
fyrir landi.
Þetta sagði gamli Norðlendingur-
inn um hafísinn. Svo sló hann út í
aðra sálma.
— Þú ert úr Breiðafirði, og hefur
aldrei séð jaka?
— Ég hef aldrei séð hafís, sagði
ég.
— Þangað hefur aldrei komið haf-
ís, bætti hann við.
— Það er langt síðan, sagði ég.
Svo rauk hann til vinnu sinnar,
meira en áttræður karlinn.
436
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ