Tíminn Sunnudagsblað - 23.10.1966, Qupperneq 9

„Þa3 gerðu tveit menn — annar meSfiskspyrSu i hendi, en hinn gítar".
Elzta systirin, tuttugu og tveggja
ára, hóf, ódeig, nám í andlitsfegrun.
En sú, sem var ári yngri, afgreiddi
ropvatn í sölugátt, meðan hún beið
þess, að eitthvað gerðist. Það var
blákaldur veruleiki, að stúlkur, sem
enginn vissi, að væru til, voru einn
góðan veðurdag orðnar dísir og
drottningar. Og minna mátti nú gagn
gera. Grjóthólafólk kunni sér hóf í
metnaði. Báðar lærðu þær ensku.
Þeim var sagt, að enginn gæti ferð-
azt um allan heiminn, án þess að
kunna ensku.
Yngsta systirin lærði kverið á kom-
andi vetri við heillegasta gluggann í
kjallaraíbúð foreldra sinna og átti
að fermast að vori.
Óðinn var sá eini af systkinunum,
sem stundum heyrðist syngja. Hin
sögðust ekkert kunna og maður gæti
ekki verið að gala kunnáttulaust.
Þessi löngun Óðins til að vera með
í söng ágerðist, þegar hann fór að
eyða dögunum liggjandi niðri í bíJa-
gröf. Ekki leið á lö'ngu, áður en
hann fór að þreifa fyrir sér, þar
sem loðhausakór var í uppsigíingu
og vantaði f jórða manninn.
Rödd Óðins og tilburðir voru tekn-
ir gildir, og hann var sendur heim
til að safna hári. En Óðinn var með
þeim ósköpum gerðum, að hár hans
minnti enn á mjúku, gisnu lóna, sem
var á kolli hans nýfæddum. Það óx
hægt. Og honum var spáð skalla. Óð-
inn ræddi árangurslaust við rakara
og snyrtingamenn. Lyf þeirra breyttu
engu. En hann hlýddi ekki ráði
frænku sinnar, sem ráðlagði hontim
að láta biðja fyrir sér á andafundi.
Þar með var draumurinn búinn. Söng
frami í öðrum kórum krafðist náms
og kunnáttu. Og raunar var Óðinn
ekki sá systkinanna, sem líklegastur
hafði þótt til listamennsku. Gal hans
og raul í heimahúsum bar vott um
það gagnstæða, álitu systur hans. En
við vélar var hann natinn sem áður
og lá rólegur undir mörgum slysa-
bil margan dag.
Það var Skírnir, sá yngsti, sem
sá einn góðan veðurdag, að ekki mátti
við svo búið standa. Enda hefur þjóð
sagan haldið svo fram hlut yngsta
bróðurins, að honum er vorkunnar-
laust að finna köllun sína, ef hún
á annað borð er sjáanleg með berum
augum. Hæverska sú, sem hindraði
systur hans að halda út á brautir
listanna, þróaði með honum fram-
hleypni í smáum stíl.
Og yngsti bróðirinn fékk sér nýja
skó og nælonskyrtu, og segir ekki
af ferðum hans fyrr en hann kom
í Sjöstjörnuleikhúsið.
Það var gróskan og dirfskari að
sprengja af sér öll bönd, eftir því
sem listkynnendur sögðu. Tjáningar-
formin þar voru einstæð í veraldar-
sögunni og þó víðar væri Ieitað.
Skírni lá við að undrast það, að
áhorfendur voru klæddir venjulegum
sparifötum. Honum hafði dottið í hug,
að einhverrar nýbreytni gætti í bún-
ingi þeirra, svo frumlegt og einstakt
sem allt var á vegum þessa leikhúss.
Gott var, að skór hans og nælon-
skyrta áttu hér við.
Skírnir settist á miðjan bekk aftar-
lega í húsinu. Það var óðum að fyll-
ast. GaHgrænt tjald huldi leiksviðið.
Skyndilega heyrðust ókennileg
hljóð að tjaldabaki. Minntu þó helzt
á mikilfenglegar hrotur. Tjaldinu var
svipt til beggja hliða. Það gerðu tveir
skeggprúðir menn, annar með fisk-
spyrðu í hendi, hinn með gítar.
Uppi á sviðinu stóðu manneskjur,
sem töluðu saman í. þrennu lagi.
Einn hópurinn talaði um veðrið. Ann
ar þrætti um mjólkurverð. Hinn
þriðji sagði skrítlur. Ekki varð num-
ið samhengi í tali fólksins, þar eð
allir óðu elginn í einu. Skírnir hugs
aði með sér, að upphaf leiksins gerð-
ist einhvers staðar, þar sem fólkið
hittist af hendingw, og nú mund;
draga til tíðinda.
Eftir litla stund hvarf allt fólkið
af sviðinu út um dyr til hægri hand-
ar. En vinstra megin kom inn spari-
klæddur maður með hænu í rimla-
kassa, skákaði á gólfið og snarað
ist út sömu leið. Þá læddist inn kona
í kápu, sótti hænuna þegjandi og
fór. Sviðið autt. Inn kom vinnu-
klæddur maður með glerkönnu í
hendi og lét hana varlega á auðan
stól. Fór að svo búnu. Þá kom inn
lítill maður með pípuhatt og gekk að
stólnum, beinn og hátíðlegur. En
þegar minnst varði, sparkaði hann í
stólinn, og glerbrot þeyttust víða með
miklu glamri.
Tjaldið féll. LófaskeUir d indu.
Skírnir áttaði sig ekki á þessu, en
bjóst við, að allt yrði ljósara í næsta
þætti. En þá var tilkynnt í hátai-
ara, að einþáttungnum Symfóníu
krossfiskanna væri lokið, en næst
kæmi sjónleikurinn Sauðburður á
þorranum.
Skírni þótti þetta næsta furðulegt
allt. En leikhúsvanari gestir sögðu
í hálfum hljóðum sín á milli, að
þetta væri táknrænt fyrir þá ringul-
reið, sem ríkti í heiminum, — sem
sagt ádeila. Þetta sagði fólkið, sem
sat fyrir framan hann. En það, sem
sat fyrir aftan hann, hvíslaðist á um
það, að nútímalist legði kapp á að
koma áhorfendum á óvart, og þetta
„verkaði ákaflega sterkt.“
Allt í einu heyrði Skírnir lconu
á vinstri hlið við sig hvísla að bónda
sínum;
„Þetta voru samhengislausar
hundakúnstir. Svona gætum við alveg
eins búið til heima hjá okkur.“
Mannkynssagan rómar þá ógæfu
spekinga að eiga heimskar konur,
og eru til helgisögur um umburðar-
lyndi þeirra. Maður þessarar konu
sagði þreytulega: „En, góða, það er
sjálft samhengisleysið, sem er listin
í þessu. Og mennirnir eru að leita að
nýjum formum."
Tjaldið þeyttist til beggja hliða.
Stúlka í stuttum, lifrauðum kjól,
hoppaði á öðrum fæti yfir sviðið og
hvarf. Tveir menn með bláa skýlu-
klúta á höfði, berjandi sinn, pott-
hlemminn hvor, gengu hvatlega sömu
leið og hurfu líka. Mótorskellir heyrð
ust álíngdar. Og tjaldið féll.
Sumir héldu, að þetta væri aðeins
fyrsti þáttur Sauðburðarins á þorr-
anuin En honum reyndist lokið, og
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
897