Tíminn Sunnudagsblað - 23.10.1966, Blaðsíða 11

í axlarólum, nálguðust hann. Annar
var nokkru lágvaxnari en hinn.
Skírnir snaraði sér í nauðsynlegus'.u
spjarir.
„Hvað er ykkur á höndum?“ spurði
hann ónotalega.
„Er okkur ekki frjáls flæðarmálið
eins og þér?“ anzaði sá minni og
hagræddi myndavél sinni í ólunurn.
„Þetta er úr alfaraleið," hreytti
Skímir að þeim og þótti sér mis-
boðið með flakki þessara manna.
„Megum við ekki vlkja út af al-
faraleið eins og þú?“ spurði maður-
inn.
„Það er bara dálítið kyndugt. Ekki
er vegurinn svo góður.“
„Vegurinn var ekki betri fyrir þig
en okkur.“
Gremja Skírnis spratt af því, að
honum datt einhvern veginn í hug,
að mennirnir væru að elta hann af
forvitni, illkvittni eða öðrum leiðin-
legum ástæðum.
„Ég er frá verkum," hélt hann
áfram. „Ég hef verið lasinn og fór
hingað að gamni mínu til að vera í
friði.“
„Friður sér með þér,“ anzaði hinn.
„Ekki ætlum við í styrjöld við þig.“
Þá tók sá til máls, sem þagað
hafði: „Við fórum hingað til að sjá
þennan eyðibæ, hvemig hann er út-
leikinn. Eins og kunnugt er, vitjar
höfuðstaðarmenningin oft mann-
lausra húsa úti á landsbyggðinni til
þess að skjóta inn um glugga og
berja þau grjóti. Og fréttamenn gera
aldrei veður út af svo náttúrlegum
hlutum. Við brugðum okkur hingað
vegna þess, að í nótt varð bílslys
hérna uppi á afleggjaranum. Nokkr-
ir framtakssamir menn tóku sig til
í gær og brutust hingað niður eftir
á lághjóla bíl. Þeir komust ekki alveg
eins langt og þú á jeppanum og
gengu heim að bænum. Þegar þeir
voru búnir að skjóta þar eins og þá
lysti og mölva hurðirnar, sneru þeir
við og óku til baka. Þá var það,
sem þeir hvolfdu bílnum ofan í ræs-
ið og ein skyttan lærbrotnaði. Hin-
um blæddi eitthvað. Út af þessu urðu
yfirheyrslur, og erindið komst. upp.“
— Eruð þið komnir að meta skaða
bóndans? „spurði Skírnir.
„Hér er enginn bóndi,“ svaraði há-
vaxni maðurinn. „Bankinn á jörðina.
Og hann verður ekki hjartveikur
út af smámunum. Nei, við ætlum að
skoða skemmdirnar, lýsa býlinu og
segja sögu þess frá landnámsöld. En
fyrst vildum við vita, hver ætti jepp-
ann og hafa tal af þeim náunga."
„Ekkert skemmdi ég, hvað sem
öðru líður," sagði Skírnir.
„Við tókum ágætismynd af þér í
sólbaðinu", sagði sá minni. „Við birt-
um hana. Megum við það ekki?“
, Skírnir hafði ekki orðið þess var,
að þeir tækju neinar myndir eða
hefðu vélarnar á tofti. Hann tók
gamninu: „Þó það nú væri! Velkom-
ið!“ sagði hann.
Maðurinn hélt áfram: „En nú för-
um við heim að bænum og skoðum
hann innan. Við gengum rétt um hlað
ið áðan. Þú kemur með, vinurinn."
Skírnir lauk við að klæða sig, og
þeir urðu samferða heim að bænum.
Þama var alistórt tún og girðingar
í góðu lagi. Bæjarhúsin voru íbúðar-
hús, lítill bárujárnsskáli og nýtt fjós,
áfast við hlöðu. f skálanum, sem var
opinn, sást gömul hestahrífa og fleiri
áhöld, sem notuð voru, áður en vél-
knúin tæki komu til sögunnar. Fjár-
hús voru úti við túngirðingu.
íbúðarHúsið var snoturt, þakið mál-
að ekki alls fyrir löngu. Hlað var
þarna breitt úr hellugrjóti. Lítill
blómagarður var við suðurstafn.
Fréttamenn tóku nú að telja heil-
af^rúður 'í húsinu, og var það fljót-
gert. Þar næst smugu þeir inn, þar
sem útidyrahurð hafði verið brotin
af hjörum. Komu þeir þá inn í litla
forstofu. Birtu bar inn um opinn
glugga. Álfreki var þar á gólfi, sem
sýndi, að mennskir menn, en ekki
vofur, höfðu heimsótt eyðibýli þetta.
Fréttamenn gengu inn í stofu. Eng-
in hurð var brotin inni í húsinu, en
allar dyr opnar. Hvítmálaðir gluggar
báru þess merki, hvar myndir höfðu
hangið og gluggakisturnar, hvar
blómapottar höfðu staðið. Meira bar
þó á letri og teikningum, sem skot-
mennirnir höfðu skilið eftir á veggj-
um. Hvort veggja var gert með rauð-
krít, hvorugt ýkjafagurt. Svefnher-
bergi tvö voru með svipuðum um-
merkjum. Gólfin voru olíuborin, gljá
inn farinn að slitna innan við þrösk-
ulda. Mygla nokkur hafði myndazt
í hornum um veturinn.
Fréttamennirnir gengu til eldhúss.
Þar var hvít Sólóeldavél. Lok voru
rifin af henni og sást niður í eld-
hólfið. En lokin lágu á eldhúsbekkn-
um. Hann var úr hvítum viði, slitinn
nokkuð af margra ára þvotti. Skíinir
sá í huganum rjúkandi kaffibolla og
kúfaðan disk af heitum lummum á
þessum hvítu fjölum. Og við eldavél-
ina vantaði roskná konu með rósótta
svuntu og hárfléttur vafðar um höf-
uðið. Bekkurinn var sótugur, þar sem
lokin höfðu kámað hann.
Önnur hervirki voru ekki í eldhús-
inu.
Fréttamenn gengu út úr húsinu,
fussandi og sveiandi, og kváðu það
iítt prenthæft, sem hér hefði gerzt
á vegum borgarmenningarinnar. Ann
ar þeirra hagræddi útidyrahurðinni,
svo að hún féll að stöfum. Það var
svo sem þýðingarlaust. En venjan
býður að breiða yfir andlit á líki, sem
finnst á víðavangi.
Skírni var farið að þykja vænt um
mennina.
Þeir gengu niður á sandinn aftur.
Skírnir bauð félögum sínum hress-
ingu úr kaffibrúsa sínum og eitthvað
matarkyns. Hann hafði dagsnesti.
Hinir voru með gosdrykki og ávexti
og buðu honum. Nú fyrst kynntu þeir
sig. Kom þá í ijós, að fréttamennim-
ir vom ekki frá sömu útgerð. En það
spillti í engu samlyndi þeirra.
„Við erum bara fréttasnáp-
ar,“ sagði sá hávaxni, sem í blaði
síni nefndist Kolur. „Við þurfum
ékki að slíta okkur út á því að skatt-
yrðast við náungann, sem betur fer.“
Skírni þótti þeir vita allmikið um
mannlífið, enda var þetta ekki fyrsta
ferð þeirra um fósturjörðina. Þeir
voru miklu meiri vandlætarar en''
honum hefði til hugar komið um
slíka menn, eftir skrifum þeirra að
dæma. Allir könnuðust við rabbmenn
ina, Kol og Nóa, sem komu á vett-
vang, engum til meins, alls staðar,
þar sem eitthvað gerðist óvænt
manna á meðal eða í búfjárlífi.
Skírnir spurði,.hVort þeir væru van
ir að gerðast saman. Ekki var það.
En í þetta sinn urðu ýmis atvik til
þess.
Eftir snæðingu tóku rabbmenn píp
ur sínar, en spurðu Skírni, hvort mætti
bjóða honum líkkistunagla. Hann
sagðist að vísu hafa lært að reykja
í héraðsskólanum, en orðið fljótt að
hætta vegna hálskirtlanna.
„Fáðu þér nýja hálskirtla, góði,“
sagði Kolur. „Það verður ódýrara."
Og hann bætti við: „Það er undarlegt,
að náttúran hefur gætt skepnurnar
óbeit á öllu, sem þeim hentar ekki
að éta. En við mannkindurnar höf-
um í staðinn fengið þá fýsn að jóðla
allt og lepja allt, sem að kjafti kem-
uir.“
Reykvíkingarnir urðu smám saman
gamansamir og fóru í gáska að hnoða
saman vísum um það, sem fyrir augu
bar á eyðibænum. Skírnir lagði orð
í belg. Þeir gerðu að því góðan róm
og sögðu, að hann væri meinyrtur.
Sjálfir þóttust þeir ekki af hag-
mælsku sinni. Það jók honum hug-
rekki til að skjóta inn hendingum.
Það var gaman að kynnast þessum
mönnum. Hann hafði enn ekki eign
azt félaga í Reykjavík.
Þegar þeir þreyttust á að ríma,
tóku þeir að hlaða saman andagift
í óbundnu máli, eins og tíðkazt hef
ur síðan á dögum Salómc-ss eða leng
ur, en má, að vísu, kallast nýjun«,
ef miðað er við, hvað eilífðin er
löng. Flest voru ljóðaljóð þessi um
nákinn mann í sandi og það, sem fyr-
ir hann hefði getað komið. Blekiðju
mennirnir festu þetta á pappír af
vana.
Að lokum urðu þeir þreyttir á
þessu líka og sögðu, að nú væri mál
að halda heim og finna eitthvert fár-
ánlegt nafn á fréttapistilinn, sem gæti
kitlað fólk í eyrun. „Láttu skáldsögu
heita Jón á Fjalli. Les hana enginn.
Framhald á 909. siSu.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
899