Tíminn Sunnudagsblað - 12.02.1967, Síða 21

vörunum var hægt að gera sig
gildan. Þar stóð líka fleira, m.a.
hvernig lauma ætti boltanum milli
fótanna á stórvöxnum og klunna-
legum mótherja. Leifur lærði
þetta allt utan að, og í næsta
knattspyrnutíma átti hann í höggi
við hinn aðsópsmikla Hannibal.
Það var að vísu engin sýning á
enskri knattspyrnu, það urðu stöð-
ugar hrindingar og pústrar, en
Hannibal hélt fast við sinn keip,
en Leifur lá óvígur eftir á vellin-
um með snúinn handlegg og gat
ekki hreyft sig — Stanz! Flautan
vælir, drengur hleypur á harða
spretti í síma hjá bakaranum, en
Leifur er studdur af tveimur fé-
lögum út í bíl. Þetta hafði ekki
Hannibal gert viljandi, en hvers
vegna hafði hann ekki farið og
beðizt afsökunar eins og sönnum
íþróttamanni sæmdi? Hann stóð
bara álengdar og saug upp í nefið
og leit ekki vel út. Kringum hann
ríkti kyrrð og tómleiki. Næsta dag
var hann kallaður fyrir rektor og
kom frá honum rauðeygur og snökt
andi, hann fékk bréf með sér heim
og var útilokaður frá knattspyrnu
það sem eftir var skólaársins. En
hægt og hljóðalaust gekk sá dómur
ekki í gildi. Meðan Hannibal hélt
heim til sín undir rassskellinn, var
sök hans og sakleysi rædd á fundi,
er drengirnir héldu, en sem enduðu
með ofsalegum slagsmálum milli
patricea og plebeja. Patricear og
plebejar voru tvö stjórnmálafélög
í bekknum. Þau hefðu alveg eins
gatað heitið hægri og vinstri, fas-
istar og kommúnistar, efnaðir og
öreigar, en þeir hétu nú einu sinni
patricear og plebejar, eftir að Im-
gerslev rektor hafði haldið prýði-
legan fyrirlestur um götubardaga í
Róm hinni fornu.
Leiðtogi patricea var Leifur sá,
sem tognað hafði í handlegg, há-
vaxinn, bláeygur drengur, sem tal-
aði með hernaðarlegum þótta um
félagsskap og heiður bekkjarins. í
hvert sinn, sem nafn hans var
nefnt í tímum, spratt hann á fæt-
ur eins og hermaður og svaraði
reiprennandi með orðum kennslu-
bókarinnar, án þess að sleppa ein-
um stafkrók. Já, Leifur hafði allt
það til að bera, sem kennari virð-
ir í fari ágæts pilts. Hann var
styrkur guði, kóngi og föðurlandi.
Félag hans samanstóð eingöngu af
drengjum frá efnuðustu heimilum.
Það var auðvelt að þekkja þá á
einkennisbúningunum: kakískyrt-
um og brúnum hermannajökkum
með stórum, útáliggjandi vösum.
Þeir áttu enskar reykjarpípur og
æfðu ensk orðtök og siagorð inn-
byrgðis, og þegar stúlkurnar voru
í námunda töluðu þeir á máli, sem
þeir einir skyldu um mikla, dular-
fulla atburði, er þeir áttu hlut að
utan skólatímans. Að lokum varð
ekkert púður í því, því að stúik-
urnar kærðu sig ekki um miðskóia-
drengi, þó að þeir væru patricear,
þær leiddust arm í arm og gengu
í kringum þá „stóru“ úr mennta-
skólanum.
Plebejarnir komu frá heimilum
lægri stéttanna, þeir báru ekki
einkennisbúning, þar að auki voru
þeir mjög ólíkir og sundraðir inn-
byrðis, það var aðeins persónu-
leiki Maríusar, sem hélt þeim sam-
an í einni fylkingu. Maríus var al-
ger andstæða Leifs: smávaxinn,
fljóthuga náungi með fjörleg augu
og strítt, úfið hár. Hann var langt-
um betur gefinn en mótherji hans,
en þegar honum var hlýtt yfir í
tímum, svaraði hann ekki með orð-
um kennslubókarinnar, þvert á
móti gagnrýndi hann kennslubók-
ina, hann vildi lesa milli línanna
og spurði í þaula eins og barn,
svo að oft urðu kennararnir að
beita hörku, því að það er leitt að
hlusta á einn hund gelta. Þegar allt
kom til alls, var eitthvað það
í fari Maríusar, sem gerði hann
illa látinn af foreldrum og kenn-
urum. Feður bönnuðu sonum sín-
um að um'gangast hann og skól-
inn náði sér niður á honum eins
og hann gat. Á prófi fékk hann
laklega í danskri ritgerð fyrir að
hafa misskilið efnið.
Kvöld eitt var fundur haldinn
í málfundafélaginu „Orðið er
frjálst", en það hefði rektor sjálf-
ur stofnað. Umræðuefnið var
heimsstyrjöldin og orsakir hennar.
Þá kvaddi Maríus sér hljóðs og hélt
því fram, að orsakirnar væru hreint
og beint af hagfræðilegum rótum
runnar, og að stríðið mundi fyrst
hverfa úr sögunni, er eignarréttur
einstaklingsins hefði verið afnum-
inn. Já, þetta var skoðun Maríusar,
og hann mátti svo sem hafa hana,
en næsta morgun kom hann í skól-
ann samt sem áður bólginn í and-
liti og ókennilegur ásýndum. Tveir
stórir strákar höfðu setið fyrir
honum á heimleiðinni frá fundin-
um og lúbarið hann. En kjark-
inn var nú ekki hægt að berja úr
Maríusi. Hann vissi, hverjir að til-
ræðinu stóðu: tveir bræður, synir
lEiermanns, ríks verksmiðju-
eiganda. Hann fór beint til rektors
og kærði. Nú, það hefði Maríus
kannski ekki átt að gera. Tveir
synir hans Eiermanns fluttu eng- ,
in bréf heim með sér, þeir voru .<
ekki einu sinni yfirheyrðir. Hins ;
vegar kallaði rektor nemendur skól
ans saman og hélt þrunandi ræðu '
gegn þeirri ósvinnu, að drengir ,
gæfu sig að stjórnmálum. Já, hann
barði í ræðustólinn og bannaði
það: ef þetta endurtekur sig, skyldi
hann sannarlega léta kné fylgja
kviði.
Og rektor stóð við orð sín. Fjór-
um vikum síðar var Hannibal rek-
inn úr skólanum fyrir að hafa
staðið að pólitískum ólátum. Hanni
bal, sem ætíð hristi Maríus af sér,
þegar hann hafði verið að ginna
hann inn í félagið. Hannibal, sem
aðeins vildi fá næði til að verða
stúdent. Já, þessi stjórnmál gátu
svo sem verið nógu óhræsislega
lúmsk!
Það var vorið 1919. Úti í Ev-
rópu var keisurum velt og kóngar
flýðu yfir landamæri með falskt
hár og skegg, en á leikvelli Hov-
gárdsskóla ríkti Hammer skóla-
stjóri í anda einveldisins. Nákvæm-
lega klukkan fimm mínútum fyrir
níu sló hann sín þrjú ráðríku högg
í koparklukkuna til hægri við að-
alhliðið og upp úr skauti jarðar-
innar skutu tvö hundruð börn
kollinum og skipuðu sér í rað-
ir, hver bekkur sér í næstum þráð-
beinum röðum. En í fjórða
bekk A í miðskólanum var eitt
sæti autt og nafn Hannibals var.
hvíslað frá manni til manns. Veik-
ur? Nei, drengur eins og Hannibal
var ekki veikur. Of seinn? Ómögu-
legt! Það hafði aldrei gerzt fyrr.
Þar sem ekki þurfti að hafa heil-
ann í lagi, var Hannibal ailtaf á
sínum stað.
En þegar klukkan var eina mín-
útu yfir níu og bjöllunni hafði ver-
ið hringt öðru sinni, heyrðist und-
arlegt hljóð: klap-klap-klap-klap
frá innakstursdyrunum, en þar
sást Hannibal á þönum og taka
skarpa beygju. Augun stóðu stjörf
í höfðinu á honum, á baki
hans hlunkaðist taska lík þeim, sem
sveitastrákarnir báru, og innan í
töskunni skrallaði í pennastokk
taktfast, en það var nú samt ekki
það, sem gaf frá sér hið undar-
lega hljóð. Það stafaði frá fótum
Hannibals, tréskónum, sem hann
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
141