Tíminn Sunnudagsblað - 16.07.1967, Page 22

mér og lauk upp grindinni Það
var eins og við værum þegar njón.
og hann var sýnilega rogginn,
þegar hann sneri lyklinum.
— Gerðu svo vel, sagði hann
stimamjúkur Ég bíð hérna dá—
litla stund, áður en ég skelli í
lás. Þú kallar ef eitthvað kemur
fyrir.
— Við hvað ertu hræddur,
spurði ég hlæjandi.
— Allt. Það getur 41 dæmis
einhver setið fyrir þér i
stiganum og ætlað að ræna bé,
Og nú var honuro ekki ienguj
tortryggni i huga, því ið hann
bætti við með glettni í rómnum:
Til Jæmis verkfræðingurinn.
— Það er undarlegt, að þú
skalir •'■kki geta gleymt þessum
verkfræðingi, maldaði ég í móinn.
Ég hef sagt þér það, að honum
verður ekki einu sinni litið á
mig.
— Furðulegur maður, sagði
Maríó hugsi. Svo kyssti hann mig
lauslega og sagði með föður-
legri umvöndun: Farðu nú upp
— mamma þín er kannski orðin
hrædd um þig.
Ég gekk bæði sæl og hreykin
upp stigann Ég læddist hljóð -
lega inn í herbergi, þar sem við
mamrna sváfum báðar. Hún virt-
ist sofa, og til þess að fullvissa
mig um, að svo væri hvisiaði ég:
— Mamma!
En hún bærði ekki á sér. Ég
hlustaði litla stund á þungan
andardrátt hennar, og svo gekk
ég að speglinum. Ég stóð lengi
fyrir framan hann og horfði 1
sjálfa mig í bjarmanum frá
gildu kerti, sem hún lét ávallt
loga um nætur fyrir fram-
an lítið skrín, er hún átti.
Ég teygði úr mér og strauk
hendinni yfir ennið og hárið. Ég
varð hálfdöpur. Það er satt, sem
Maríó segir. Undarlegt, að verk-
fræðingnum skuli aldrei verða lit-
ið á mig.
Maríó á einn sök á því, sem
gerðist eftir þetta. Ég hafði aldrei
leitt hugann að þessu fyrr. Mér er
eiður sær, að það hafi aldrei
hvarflað að mér fyrr en hann
kveikti neistann. Guð hjálpi okk-
ur öllum.
J.H. þýddl.
Gamalt og gott
Dagur á —
Framhsld af 618. síSu.
var örðugasti hjailinn, að endur-
heimta vandamái sín og færa þau
í samræmi við hæfileika sína og
samvizku. En hugur þinn verður
að vera hreinn og móttækilegur
og fús til að gera þetta — að lokn-
um þessum sex hljóðu kyrrðar-
stundum, sem nú eru liðnar.
Vesturhiminninn var allur eitt
iogandi, dumbrautt eldhaf, er ég
tók upp síðasta miðann. Hér voru
þá loks skráð sex orð. Ég gekk
hægt ofan á sandströndina. Fáein-
um metrum fyrir framan flóðmál
nam ég staðar og las aftur orðin
sex: Skráðu allar áhyggjur þínar í
sandinn.
Ég lét miðann fjúka út í loftið,
laut niður og tók upp dálítið skelj-
arbrot. Ég lagðist á kné andir
hvelfihgu himins og skrifaði
nokkur orð í sandinn, hvert upp
af öðru.
Síðan gekk ég burt og ieit ekki
aftur. Ég hafði skráð áhyggjur mín-
ar í sandinn. Og nú var telcið að
flæða.
fmrmmmm ................ ■
Þeir se"i hugsa sér
að halda Sunnudaas-
blaftinu saman, ættu
þv? að athuga fyrr en
síðar, hvart eitthvað
vantar í hiá þeim og
ráða bót á þvL
Eitt sinn var gamall maður að
gera við búsáhöld fyrir séra Skúla
Gíslason. Þegar verkinu var lokið
og prófastur hafði borgað honum
vinnulaunin, minntist karl þess,
að hann hafði gert við greiðslu-
bala fyrir prófastsfrúna, og sagði
því nokkuð hikandi:
— Já, og svo gerði ég fyrir
maddömuna yðar.
Prófastur svarar:
— Já, hvað kostar það?
— Tuttugu og fimm aura, svar-
aði karl.
Þá svaraði prófastur:
— Það er ekki dýrt, ef það
dugar.
Biðill, sem þótti heldur léttúð-
ugur, fékk það svar hjá ástkonu
sinni, að hún vildi aðeins eiga
þann mann, sem elskaði sig af
heilum hug.
— Fáðu þér þá hund, sagði
hann og fór leiðar sinnar.
Eftir ræðu sína sneri trúboðinn
sér að einum áheyrendanna, sem
Lausn
25. krossgátu
hann grunaði að lítt hefði fylgzt
með máli sínu, og spurði:
— Hefur þú fundið Jesúm
Krist?
Áheyrandinn svaraði:
— Ér hann nú týndur?
Una gamla hafði miklar mætur
á presti sínum, og sat sig sjaldan
úr færi að hlusta á hann. Eitt sinn
er hún kom frá jarðarför, spurði
vinkona hennar, hvernig henni
hefði líkað ræða prestsins.
— Og minnstu ekki á það, góða
mín, sagði Una. Það er hvort um
sig, að hapn hefur mikla náttúru,
presturinn okkar, enda brúkar
hann hana.
622
T I M l N N — SUNNUDAGSBLAÐ