Tíminn Sunnudagsblað - 14.01.1968, Blaðsíða 2
>t(tur í skjðnum
í skriftinni lesum við þessi orð,
er herrann mælti við Abraham
Tarason: „Ég mun gera niðja þína
sem duft jarðar, svo að geti nokk-
ur talið duft jarðarinnar, þá skulu
niðjar þínir einnig verða taldir“.
Þetta var ættfeðrum ísraelslýðs
fagurt fyrirheit. Út frá bitihögum
hjarðmannsins á Kanaanslandi
teygðu sig endalaus víðerni til
allra átta, og enginn gat einu sinni
látið sig gruna endimörk veraldar-
innar. Undanfærið var nóg.
En rykkorn jarðarinnar eru
mörg, og þegar niðjar Abrahams
og sambýlismarina hans í heimin-
um nálgast tölu þeirra, gerist
þröngt fyrir dyrum einhvers stað-
ar. Þótt enn sé fjarri því, að rætzt
hafi á mannkyni öllu það fyrirheit,
er Abraham var einum gefið, hafa
menn nú um skeið haft ærnar á-
hyggjur af mannfjölguninni í heim
inum. Það hefur ekki farið fram
hjá neinum manni, sem yfirleitt
veit, hvað gerist í kringum hann.
Á annað vandamál, andstætt
þessu, er sjaldan minnzt. Það er
mannfæð sumra þjóða. Hin hraða
mannfjölgun bitnar þunglega á
þeim þjóðum, sem annað tveggja
geta ekki séð börnum sínum fyrir
viðhlítandi viðurværi eða búa í
löndum, þar sem landkostir hafa
verið nýttir nálega til hlítar. En
hún er líka ógnun við þær þjóðir,
sem búa fámennar í löndumr, er
ekki eru nýtt nema að nokkru
leyti.
Mannfjölguninni í Asíulöndum
til dæmis hefur réttilega veríð líkt
við tímasprengju, sem muni sundr
ast á þeirri stundu, er mannfjöld-
inn hefur ekki framar neitt oln-
bogarými, og bylgjan flæðir af ó-
mótstæðilegu afli yfir þau lönd
hið næsta, þar sem enn er svig-
rúm. Spakir menn, sem leitast við
að rýna inn í framtíðina, hafa fyr-
ir löngu vakið athygli á því, að
nálega hljóti að vera óhjákvæmi-
legt, að Nýja Sjáland og Ástralía
verði framtíðarheimkynni hinna
gulu þjóða i Austur-Asíú, þegar
þær sprengja af sér haminn.
Við íslendingar erum í hópi
þeirra þjoða, sem búa fámennar i
stóru landi. Land okkar er ekki
ræktað nema að litlu leyti, byggð-
in gengur heldur saman en hitt
og margvísleg landgæði — þetta,
sem kallast auðlindir á íburðar-
miklu máli stjórnmálamannanna
— eru ónytjuð. Það var fyrst árið
1924, að við íslendingar urðum
hundrað þúsund að tölu, og mann-
fjölgunin hefur ekki verið hraðari
en svo, að það var fyrst á síðasta
ári, að við gerðum okkur vonir
um að ná tvö hundruð þúsundum.
Þó er hæpið, að svo hafi orðið,
og getur eins vel verið, að það
verði fyrst á því ári, sem nú er
byrjað. Það hefur því tekið 43—
44 ár, að íbúatalan tvöfaldaðist.
Það er svo að vísu, að hið
næsta okkur eru ekki þjóðir, sem
búa við kvíðvænleg landþrengsli.
En fari svo fram sem nú horfir,
megum við samt búast við þvi, að
um næstu aldamót verði mjög far-
ið að líta ágirndaraugum til landa,
sem lítt eru setin. Þá verður mann-
kynið orðið tvöfalt fjölmennara en
nú, ef því hlekkist ekki stórlega
á næstu áratugina, og víða farið
að sneyðast um olnbogarými. Jafn-
vel ein sú grannþjóð, sem fæstum
mun koma í hug, þegar talið berst
að mannmergð, mun litlu eftir
aldamótin, sennilega í kringum
2020, fara fram úr okkur að mann-
fjölda, ef víðkoma verður svipuð
og verið hefur hjá báðum næstu
fimmtíu árin. Þetta eru Grænlend-
ingar, sem auka nú kyn sitt svo
ört, þrátt fyrir drykkjuskap að tala
landsmanna tvöfaldast á tuttugu
árum. Hagstofu Dana reiknast svo
til, að Grænlendingar verði með
sama vaxtarhraða orðnir þrjátíu
milljónir að tæpum tvö hundruð
árum liðnum. Og þó að Grænland
sé firnastórt, þá eru ekki ýkjavíð-
lend þau svæði, sem byggileg eru.
Hitt er svo það, að enginn veit
einu sinni, hvernig lífshættir
manna verða árið 2000, hvað þá
þar eftir. Og sjálfsagt eru það ekki
Grænlendingar, sem fyrstir verða
útlendinga til þess að seilast hér
til landa, þótt þeir séu nefndir til
dæmis um öra mannfjölgun.
Það er kannski lágkúrulegt hug-
arfar að horfa ekki of heima alla,
breiða faðminn jafnt móti mann-
kyni öllu og láta sig einu gilda,
hver erfir landið. Þó er því svo
Þú, fósturjörðin fríð og kær,
sem feðra hlúir beirtum
og lífi ungu frjógvun faer
hjá fornum bautasteinum.
farið, að engin þjóð vill láta land
sitt eða týna þar sjálfum sér I
flaumi aðvííandi fólks, þótt þau
hafi orðið örlög margra fyrr og
síðar. Við þykjumst sem aðrir eiga
rétt til landsins, er við höfum lengi
búið í. En í þröngbýlum heimi er
hætt við, að sá réttur verði ekki
virtur til lengdar, ef við höfum ekki
á að skipa á fóiki svo mörgu, að
heita megi, að það ráði við að nytja
landið nokkurn veginn. Þessi
hætta eykst með hverjum aldar-
fjórðungi sem líður. Mannfjölgun-
in í heiminum gerir mannfæðina
á landj okkar að miklu alvarlegra
máli en hún hefur verið fram að
þessu. Hver milljarðurinn, sem
bætist við jarðarbúa, gerir rétt okk
ar til íslands tvísýnni. Þetta eru
sannindi, sem mjög hafa gleymzt
í þrefi um verzlunarálagningu,
kaup og skatta.
Meginatriðið er, að við séum
þess umkomnir að byggja landið,
svo að heitið geti, að það sé num-
ið og bolmagn okkar nokkurt.
Þjóð, sem náð hefði hálfri milljón,
þótt ekkj væri meira, væri Hka
margt léttari en tvö hundruð þús-
unda þjóð. Stjórnarkerfi allt yrði
hlutfallslega ódýrara og viðráðan-
lega að vega landið, gera flugvelli
I Fram á 46. sitSu.
34
T I M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ