Tíminn Sunnudagsblað - 14.01.1968, Blaðsíða 7

núna strax? Ég kem og tala við
þig“.
Um kvöldið var vélin komin upp
á bryggju. ..
Um hádegið lagði Merton af stað
með áætlunarbíl frá Seyðisfirði til
flugvallarins. Ég fylgdi honum
upp götuna, og við vorum báðir
Ihnuggnir yfir j>ví, að hann skyldi
verða að skilja við okkur. En ein-
kennileg tilviljun sópaði burt ÖU-
um dapurlegum hugrenningum:
Við bifreiðina beið Eileen með stór
an ferðapoka. Hún var á leið til
Englands á ráðstefnu, sagði hún.
En við höfðum eiginlega tekið
Ihana í okkar hóp og ákveðið, að
hún klifi fjall með Tony — fjall,
sem enginn maður hafði fyrr klifið.
Hvernig leizt henni á það? Eileen
var á báðum áttum, og loks var
það Merton, sem tók sér úrskurð-
arvald.
„Páðu, mér flugmiðann þinn —
svona. Ég kaupi hann“.
Hann þreif miðann af henni, og
hljóp inn í vagninn. Og svo stóð
Eileen þarna eftir með pokann
sinn mitt í rykskýi.
„Það var gott, að við náðum
þér í tæka tíð“. sagði ég glaðlega.
„En hvað á ég að segja húsbænd
um mínum? Hvað heldurðu, að
þeir segi?“
„Láttu mig um það“, sagði ég
drýgindalega, þó að ég væri far-
inn að sjá missmíði á ráði okkar.
Seinna komst ég mér til undr-
unar á snoðir um það, að kven-
fólkið á Seyðisfirði taldi alveg ein-
róma, að eina skýringin á til-
tækinu væri sú, að eitthvað væri
á milli mín og stúlkunnar. . .
Veðrið var ólíkt því, sem það
hafði verið í fyrra skiptið. Morð-
austanáttin var þráiát og slyd'da og
snjóíkoma á fjöllunum austfirzku.
En fslendingar héldu uppi sömu
vörnum og áður fyrir veðurfarið. .
Dag nokkurn átti ég tal við fal-
lega, íslenzka stúlku niðrj á einni
síldarbryggjunni. Snarpur vindur-
inn bar með sér snjókrepju, og
stúlkan var í skíðabuxum og gis-
inni peysu, sem stormurinn hlýt-
ur að hafa smogið í gegnum.
„fslenzkar peysur eru eins góð-
ar í næðingi og vindheldir stakk-
ar“, sagði hún og lét sér hvergi
bregða, þótt hún væri blá af kulda.
„Og svo er Iíka bara hlýtt — það
er annað en á Englandi“.
„Þó að ekki næði í gegnum peys
una þína“, sagði ég varlega, „þá
eru buxurnar þínar þunnar“.
Þá sagði hún mér, að hún væri
í þrennum ullarbuxum af mannin-
um sínum innan undir. Þegar ég
gerðist svo ókurteis að vekja at-
Svo rann fjallgöngudagurinn
upp, og sögumaður sótti stúlk-
una ensku í gamla apótekið.
Þau gengu á Gullhúfu —Gult-
húfu, kállar höfundur hnukinn
að vísu, á og verður heldur að
draga í efa, að enginn hafi þang
að komið á undan þessu enska
Það var snemma morguns 15.
júlí. Einhvers staðar var útvarps-
tæki opið, og það var leikin sin-
fónía eftir Síbelíus. Ég hallaði mér
upp að þilinu og drakk í mig tón-
listina og umhverfið. Þokuslæður
vöfðust um úfnar klettabrúnir og
snjóuga tinda, en fjörðurinn var
auður og lognvær. Síldarflotinn
hygli á því, að það væri ekki bein-
Mnis hitabeltisklæðnaður, brást
hún^reið við. Græn augun skutu
gneistum. . .
Axel var sagt, að dönsk stúlka
væri í vinnu á síldarbryggju. Hann
flýtti sér þangað til þess að tala
við hana. Hann kom þó fljótt aft-
ur vonsvikinn:
„Hún er ekki nema hálfdönsk,
og ég held, að hún tali ekki nema
hálfdönsku heldur“.
Ungur maður, sem velti tunnum
á bryggjunni, þar sem við vorum,
talaði aftur á móti allt í einu tii
okkar á ensku með sterkum, velak
um hreim.
„Cymru am Byth“, svaraði Tony,
steinhissa. „Hvaðan ertu? Dai
bach?“
, Jlg tala ekki velskii'*, sagði pilt-
urinn. „Ég er norskur, en móðir
mín er velsk“.
fólki. Og nýja nafnið, sem það
gaf honum, Guardian Gully,
verður varla Iangætt. — Loks
Iét báturinn í haf og hélt til
Englands vélarvana. Tony yarð
eftir, og þau Eileen gengu sam
an á Dyrfjöll.
hafði loks komizt á miðin. Ekkert
gáraði sjóinn, nema selur, sem rak
við og við upp hausinn. Við vor-
um orðnir sem hluti af þessum
stað, og grönn, græneygð stúlka
hafði hvíslað: „Bless, elskan mín“.
Já — það meira en kominn tími
Fram á 46. sí3u.
Síldin er komin og mökkurinn frá sildarverksmiðj unum liggur í miðjum hliðum.
T f M I N N - SUNNUDAGSBLAt)
39