Tíminn Sunnudagsblað - 21.04.1968, Qupperneq 22

sömu stefnu sér hann nú rnóta fyr-
ir gríðar stóru húsi, örskammt
framundan. Hann stefnir beint á
það. Þá verður fyrir honum hár
vallargarður. Hann lítur um öxl.
Enginn varða á þessari leið. Og
vegalengdin frá steininum að garð-
inum ekki mikið yfir hundrað
faðmar. Og hann fór meita
en hálfa leiðina í nótt, án þess
að sjá fyrir garöinum. Hann klifr-
aði yfir hann. Feikna bær, gríðar-
stórir gluggar, einkum þeir, er
snúa í vestur, fram á hlaðið Og
öll sú hlið á bænum þiljuð Og
þarna á miðju þili þessar stóru
dyr. Og hvað var ofan við þær?
Kind, og stórir stafir neðan við.
á skilti: Páll Jóhannesson. Þetta
er hreint hstaverk. Hann sér það
þó fremur óglöggt. Svo gengur
hann norður fyrir bæinn.
Hann hafði oft heyrt talað um
Pál á Landi. Það var hreppstjóri
Öxfirðinga. Og þarna bjó !íka
tengdasonur hans, Arnbjörn Krist-
jánsson tvá Grímsstöðum sveit-
ungi hans, sem hann hafði oft séð.
Valmenni. Hann gengur suður á
hlaðið aftui. Skyldi verða langt
þangað til fólkið kemur á fætur?
Hann hafði heyrt, að Páll á t.andi
væri ávallt snemma á fótum Ætti
hann að berja á dyrnár? Nei' Það
var ástæðuiaust að vekja fólkið.
Hann ætlaði bara að ganga um gólí
á hlaðinu, þar til að opnaður yrði
bærinn. Fiöllungar höfðu nógu oft
gert hér ónæði. Hér gistu þeir
ætíð og héðan var ávallt ’.agt upp.
yfir Hólssand, oft fyrir dag, i
skammdeginu. Það voru meír’ við-
tökurnar á Austara-Landi, hvor^
sem komið var þar að nóttu eðs
degi. Það hafði pabbi aans oft
undrast og dáð Það hafði hann
líka sjálfur reynt. Guðrún kona
Páls, og svo dóttir þeirra Alararét,
vissu bezt hvaða vökur og hvaða
snúningar fylgdu þeim gestagangi
öllum.
Ha. Hvaða hljóð voru nú þetta?
Bokki spennti eyrun og horfði á
bæjardyrnar. Hundgelt —‘ :nni i
bænum, — tveir — þrír — langt
inni. Þeir hafa heyrt eitthvað. Og
Bokki hoppar í kringum Cunnar
Nú fer það að lagast. 0g það er
eins og Bokki sé að biðja nann
að veria sig nú vel fyrir hundun-
um þarna^ inni. Þeir geta verið
viðsjálir, eins og allir hundar og
ekki sízt margir saman. Og nann
þrýstir sér inn á milli fóta Gunn- (
ars og fær þá klapp á koilinn.
Hann veit hann má treysta því.
Hundarnir inn í bænum stein-
þagna. Það virðist einhver hafa
hastað á þá. Rétt á eftir er hurð-
in i»pnuð, og þrír hundai ryðjast
út, með miklum rassaköstum og
háraða. Það er hastað á þá. Og
út úr bænum kemur hár maður,
með alskegg, herðabreiður og all-
ur hinn hetjulegasti. Hann hefur
hátt enni og horfir undrandi á
gestinn.
„Góðan daginn, drengur minn.
Þú ert snemma á ferð. Hvað heit-
ir þú og hvaðan ber þig að?“
„Ég heiti Gunnar Jóhannesson
frá Fagradal og kem ofan yfir
Hólssand."
„Og hvar eru félagar þínir?“
„Ég er einn. Ég kom með rekst-
ur niður yfir Hólssand i gær, en
vegna þess hve dimmt var, þorði
ég ekki að sleppa vörðunum, hjá
Kvensöðli, þótt ætlunin væri að
fara niður í Hafursstaði. Og þegar
ég kom að stóra steininum —
hérna sunnan við — með litlu
vörðunni, þá sá ég ekkert frá mér
og fann enga vörðu norðan við.
Hingað hef ég aldrei komið og
vissi ekki hvar bærinn var. Ég
sneri því aftur fram í beitarhúsin
og dvaldi þar í nótt.“
„En hvar eru þá kindurnar?“
„Þær eru í beitarhúsunum."
„Þú segir fréttir, drengur minn.
Þú hefur sýnt óvenjuleg hyggindi
og þrek. Þér er sannarlega mál á
hressingu. Komdu nú strax í bæ-
inn.“
Mörgum árum síðar, sagði Páll
á Austara-Landi þeim, er þetta rit-
ar, að hann var vakandi, þegar
hann heyrði í hundunum, og vissi
þá strax, að einhver var úti. En
mest hefði sig furðar á að sjá
þennan dreng standa á hlaðmu,
svona rólegan og brosandi. á með-
an hann sagði — í fáum orðum —
frá ferðalaginu. Hann ætlaði varia
að trúa sínum augum og eyrum —
Lausn
11. krossgátu
Jóhann beri -
Framhald af bls. 279.
leiðast til þess að þekkjast þvílík
kjör, og var látið á þvi brydda, að
hreppsmenn kynnu að vilja styrkja
hann til einhvers búhokurs. út-
vega honum verustað með smá-
vægilegum grasnytjum „og síðan
fáeinar kindur til að stunda og
vinna fyrir sér til skemmtunar“.
Skyldi þetta verða, „ef mögulegt
væri, á Vigdísarstöðum11. Allt mun
þetta þó hafa leikið mjög á lausu,
enda skaut Jóhann enn augum í
skjálg og þverskallaðist. Hann sótt
ist ekki eftir því að hokra við sveit
arnáð, kannski sízt á Vigdísimstöð-
um, hversu miklir landmunir sem
honum léku annars á að k unast
þangað.
Hér virtist ekki geta dreghð til
neinna sátta. En Jóhann var þrár
og þaulsætinn, og um síðir hélt
hann, að sér hefði nokkuð á unn-
izt: Einn hreppsnefndarmanna, lík-
lega Vigfús Guðmundsson á Ytri-
Völlum, lét þau orð falla, að hann
vildi stuðla að því eftir megni, að
hreppsmenn legðu saman í sáMa-
gjöf handa honum. Og með það
axlaði göngumaðurinn skinn sín
og lét vinda landsins enn um sinn
næða um hörund sitt.
□
u'.M [Z 7 z 1Z V iZ Z E I? V z
I «1 D V L R s K u R
z ,i L 1 N ifl z K L 0 F
/ N N 7 V I L 5 U
/ 6 Ó N 1 / E L 7 fl R
B1 n K U z J R / J L S
L cz z R U K K a D / M E T
ú l S T 1 / I I fí L t T í K fl M 0 N Z S K « 6 I
’r Z N Ú a z fl N fí t
0 N U N N fl R / 6 fl
z Z U s / fl N p L m T *
/ N fl u M s z Ö R z b S K z F
/ V N N Z n U i z n N Z fl V E
/ fi D Z B R Ú K n V 1 R z L K
/ t r>’ D Í£L z V 0 R z s Ú T I D
Þ R y M z u L R Z M fl R Z S J T ~fí
/ K 1 R fl 6 fl R I N s z 1 L
f 1 z N <5 N z T Ú L n 'tf n
D z R J. fl z E 1 N fl z i6 a
|/ l) L R -» |E y R fl n u 9 i
iZ S 0 fí L [v’ t iíwaiknmaH
286
TflBilVN - SUNNUDAGSBLAÐ