Tíminn Sunnudagsblað - 05.05.1968, Side 7

Halldóra B. Björnsson:
N. N. forstjóri við skál
Ég get sleppt bæði upphafi og endi
þvi allir vita
hvernig börn eins og ég
geta búið sig undír lífið:
við byrjun í efsta þrepinu.
En sextán ára falsaði ég nafn míns föður
á Landsbankavíxil — lítilræði var það
ég ætlaði á dansleik með giftri og glaðlyndri frú
og gat ekki látið það sjást
að ég væri ekki maður
með fé í vösum og flösku til eftirleiks.
Á næstu árum gramdist stundum þeim gamla
hve geysiháar fúlgur leystust f sundur
rétt við hans eigið nef
en ráðalaus dó ég ekki
því rithönd hans bezta vinar
þekkti ég út og inn.
Það virtist ganga svo greitt
svona fyrsta sprettinn
þó féll á mig grunur
það var bölvað klúður
ég neyddist loks til að játa
en ég hafði gert þetta í ölæði
það var strax betra.
Sem almúgadrengs \s
hefði beðið mín tíu ára tukthús
en það er ég ekki
af aðli langt fram I ættir
og faðir minn fremsfur í Reglu
sem má sín mikils.
Málið var leyst á þann snjalla hátt
sem hér er orðinn að venju:
mér var hallvikað inná hæli í miðri borg
(en hefði átt að fara rakleitt á Letigarðinn)
að læknisráði lagður á sjúkrabeð
um tveggja mánaða tíma
ég lá reyndar aldrei
en notaði tfmann og tækifærin vel
og tók því sem bar að höndum
drakk ekki neitt en dópið var öllum frjálst
og glaðsinna konur voru þarna vistum.
Næsta skrefið lá útí fjarlæg lönd
með ríklegan námsstyrk
úr ríkissjóðnum tóma
til nokkurra ára að nema þar viðskiptalist
ég kom varla í skólann
en kynnti mér þessi fræði
á knæpum og öðrum stöðum sem hentaði betur
í lífsins skóla — það lét mér jafnan bezt.
Og hún Pálína litla
þetta blessaða barn
hún var bara sextán svo indæl og hrædd og mjúk
hún fór heim til foreldra sinna^
og sonurinn er nú seytján og spjarar sig vel —
ég sendi aldrei greiðslu
en fylgdist þó með því hann óx
úr grasi — ég bað hana að gefa honum annan
föður
hún gerði það skinnið
nú sé ég það var kannski feil
því ég fékk engan annan son.
Og ennþá man ég hann Kára og kvöldið það
á knæpunni f Höfn er hann Tatarastelpunni náði
vélti hana frá mér
ég stakk hann með hnífi á hol
ég drap hann þó ekki
en hann dó af því löngu seinna.
Að námi loknu
fékk ég svo forstjórastöðu
og fríðindi mörg sökum ættar minnar
því skiljanlega skuldum vafinn kom ég
frá skólanámi og hafði nú fest mér konu.
Og núna fyrst hef ég fundið ráðið sem dugar:
að falsa í svo stórum mæii
að lögin nái mér ekki
og heppnist þetta
sem hérumbil er víst
ég heiti á kirkjuna:
gef henni á næsta ári milljón.
Það sem ég segi mér einum
er talað af hreinu hjarta
ég held mér sé borgið
ég fékk krossinn í gær.
(Og konan lengst útí löndum í innkaupareisu).
Æ — kondu nú Pálína mín
og leystu af mér skóna. ,
Mér bná svo, að ég hætti við allt
saman og hljóðið hvarf.
Nú, ég byrjaði aftur á þessu
merka fyrirtæki, að koma saltfisk-
inum upp á diskinn. Hljóðið
heyrðist aftur, nú enn hærra. Og
þá skldi ég, hvers kyns var. Það
var fisksoaðinn í höndunum á mér,
sem glamraði svona. Ég nötraði
eins og hrísla af gleði, aif ham-
ingju, sem fylti hverja æð. Held-
urðu, að það sé ekki gaman fyr-
ir roskna manneskju, þá á fimm-
t/ugsaldri, að eiga þá sælu, að mað-
ur ráði ekki við hendurnar á sér?
Og heldurðu ekki, að það sé líka
þafcklætis veri, að geta fyllzt svona
Framihald á bls. 334.
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
319