Tíminn Sunnudagsblað - 05.05.1968, Side 11

sem mig langar að hafa yfir nokk-
ur erindi úr:
Steinsnar o‘ní heima'hlaðið,
heiðin rötuð, slarkað vaðið.
Nærri fullefnd hugföst heitin,
hjartastrengd við æskureitirm.
Heimlþrá átti fullt í fangi
ferð þá með á lestagangi,
héðan sp hann sólskinsblíða
sveitafaingið grænna hlíða.
Upp til hafs og inn um fjörð
dagaði allan Dýrafjörð.
Fegni hans varð fall á orði,
fylgdarmaður skemmra horfði.
Þó að b'Iið mælist minna
milli þín og heimakynna.
F;ær er heimvon, fram ég eygi
fyrirsátur skammt á vegi.
Snúum f.rá svo fjöri ei týnum.
Feigðin undir túngarð þínum,
heldur á þér varan vörð
Dauðinn ter þér Dýrafjörð.
Heldur bið ég hinzta skaðann,
hér en xnúa aftur þaðan,
sem til Ðýrafjarðar falla,
fossinn sé og læki alla.
Sérhvern dropa þrífur þráin,
þar að mega hníga í sjáinn.
Þar sem iífið lék mig blíðast
liúfast væri að falla síðast,
þegar ninzta ganga er gjörð,
deyja o‘ní Dýrafjörð.
Góðir Vestfirðingar!
t dag hafið þið farið um hénað
okkar og séð víðáttur mikiUa
sanda og sæva og snæviþakta
skriðjökla, sem teygja sína
fremstu fingurgóma niður í byggð
okkar Það andar stundum köldu
að okkur úr þessum jökulheimi,
en við rætur skriðjöklanna okfcar
er einnig oft skjól fyrir napurri
norðanátt Vafalaust býr hugvit
mannsandans yfir nægiiegrj þekk
ingu til að bræða þessa jökla okk-
ar niður eins og vaxkerti En við
biðjum hamingjuna að verða okk-
ur svo dnúga að varðveita jökl-
ana ofckar því að við teljum þá
eitt af tignarmerkjum obkar svip-
mikla land'S Það er ekki faust við,
að ég finni stundum til þess, þeg-
ar gerðar eru brýr á stórárnar i
héraði okkar, að verið sé að svipta
það nokkru af aðalsmerkjum sán-
um í fyrrasúmar fór ég landveg
frá' Fagurhólsmýri í Öræfum á-
samt nokkrum ferðafélögum víðs
vegar af landinu. Austan Fagur-
hólsmýrar áttu þá Öræfingar að
minnsta kosti þrjár jökulár óbrú-
aðar, auk Jöfculsár á Breiöamerk-
ursandi. Piitarnir úr Öræfum
lögðu jeppafoifreiðum sínum út í
árnar af kunnáttu og leifcni eins
og þarna væru smápollar á veg-
inum. Og fcð síðustu var farið yfir
Jökulsá á Breiðamerkursandi á vél
fcnúinni ferju, sem klauf straum-
röst árinnar og blágrænir jakar,
sem brotnað höfðu úr jöklinum
hentust eftir ánni á fleygiferð til
sjávar. Þegar við komum á land,
varð ofckur að órði:
„Mifcið var gott, að við fórum
þessa ferð áður en öll vötn i Ör-
æfum eru að fullu brúuð.“
Við stungum upp á því við piit-
ana úr Öt'æfum, að réttast væri
að geyma þarna eina á óbrúaða,
til þess að geta sýnt innlendum
og erlendum ferðamönnum í fram
tíðinni, hvernig ísland fortíðar-
innar var
í upphafi máls míns minntist
ég á gamla sögu um það, hvernig
tröll reyndu forðum að grafa
sundur bilið mil'li Bitrufjarðar og
Gilsfjarðar í þeim tilgangi að
gera Vestfirði að tröllabyggð og
einungra þá frá meginlandinu. En
svo fór betur, að tilraun þeirra
mistóbst, er dagur ljómaði. Ann-
ars hefði ísland orðið minna og
saga þess önnur, og ef til vill
hefði ofckur þá aldrei fæðzt neinn
Jón Sigurðsson.
Ég hlustaði á hátíðaræður fyrir
manna bióðarinnar 17. júní síð-
astliðinn, þar sem minnzt var
brautryðjendanna í frelsisbaráttu
okka.r og fagur blómsveigur
iagður að fótstalli mannsins, sem
fæddist og ól bernskuár sín á
Hrafnseyri við Arnarfjörð Og þá
kon: mér í hug sú ósk, að von-
andi yrðu þessir menn þess ekki
vaWandi að grafa sundur bilið
milh Bitrufjarðar og Gilsfjarðar
með því að einangra Vestfirðina,
ættbyggð Jóns Sigurðssonar, frá
meginlandinu.
Því kom mér þetta í hug, að nú
gerrst háværar raddir með þjóð
vorr> um að allt atvinnulíf í dreif-
býli okkar sé að verða hemill á
hagvöxt ofckar unga lýðveldis. Og
efcki hafa Vestfirðir hvað sízt ver-
ið nefndi" í þvi sambandi.
Einhver spakur maður hefur
sagt að hvar á hnettinum, sem
til sé hnefafylli af gróðurmoW,
séu einnig til nógar jurtir til að
festa þar rætur. Jafnvel í fjöru-
grjótinu í Surtsey eru nú villtar
jurtir að hefja landnám. Og hvers
vegna þá ekki að lofa.lífi að dafma
og byggð að þróast á Vestfjörð-
uim’ Ef þióð okfcar teku-r upp þá
iðju að vahrækja byggðahþróun í
dreifbýlinu, þá minnfcar ísland, en
sliikt má efcki koma fyrir. Menn-
irni' sem leggja vilja niður byggð
í ísleinzku dreifbýli, eru trúlausir
á framtíð íslands. Þeir eygja enga
afkomumöguleika með þjóð okk-
air nem.a erlenda.r herstöðvar á
annesjum og stóriðju erlendra auð
hringa í straumsvíkum íslands.
Vestfirzka skáldkonan. Jakobina
Sigurðardóttir, sem ofið hefur upp
vaxtarár sín saman við vestfirzka
náttúru <,g vestfirzka byggð, tel-
ur vestfirzku landvætt.irnar reiðu-
búnar að bn"tu Irá landi
ofcka.r sérhverjum óvinaher, sem
hér leitar skotmarks. Hún segir
meðal amnans er einn slíkur her
hefur hætt við landgöngu á Vejst-
fjörðum:
Hvort var þá hlegið í hamri?
Hermenning stefndi frá landi,
Óvíg gegn íslienzkri þoku,
ófær að glettast við tröll.
Ljómuðu bjargabrúnir,
brostu þá sund og víkur,
föðmuðust lvng og lækur,
logaði ósnortin mjöll.
Þéir sem senda Sunnu
daqsblaðinu efni til
birtingar, eru vinsam
lega beðnir að vanda
til bandrita eftir föng
um og helzt að láta vél-
rita þau ef kostur er.
Ekki má bó vélrita
béttar en í aðra hverja
línu.
..... „-I
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
323