Tíminn Sunnudagsblað - 05.05.1968, Blaðsíða 12

Hér eru enn fclldir úr píslar-
eögu Jóhanns bera fjórir all-
langir kaflar. Þar segir fyrst af
því, er Jóhann tók að leitast við
að reka réttar síns. Hann leit-
aði fyrst hófanna hjá sýslumanni
héraðsins, Lárusi Blöndal, og amt-
manninum, Júlíusi Havsteen, én
fékk litlá áheyrn. Flæktist hann
við svo búið suður á land, og lá
þá við borð, að hann væri grip-
inn og fluttur nauðugur norður.
Sumarið 18'88 leitaði hann at-
hvarfs á flótta sínum hjá séra
Kiartani Kjartanssyiti á Elliða-
vatni og afhenti landshöfðingja
langt kæruskjal. Eggert í Helgu-
hvammi samdi varnarskjal, engu
minna, og er hvort tveggja til.
Sýslumaður Húnvetninga og amt-
maður nyrðra lögðust gegn því,
að kærum Jóhanns yrði sinnt, og
málið lognaðist út af.
í næstu köflum segir af ferð-
um Jóhanns næstu ár, dvöl hans
á sveitarframfæri á ýmsum stöð-
um sunnan lands, og langvinnu
þrefi margra sveitarstjórna við
odovita Kirkjuhvammshrepps,
sem reyndust svo tregir til
skuldaskila, að tíu ár^tók stund-
um að innheimta meðlögin. Við
bar líka, að sveitarstjórnir syðra
þóttusi lengur hafa alið önn fyrir
Jóhanni en satt var. Hér bregður
fyrir öðrum sveitarómaga úr
Kirkjuhvammshreppi, sem flakk-
aði geðtruflaður um landið, Guð-
mundi pata frá Syðri-Völlum, er
úti varð í Miklholtshreppi, hálf-
bróður Soffíu Jónatansdóttur. Sjð-
asta kaflanum, sem niður er felld-
ur lýkur þar, er Jóhann hefur
fengið vetrarvist á kostnað Kirkju
hvammshrepps í Stafholtstungum
— fyrst á Lundum og Kaðalstöð-
um, en seinna á Svarfhóli. Það
er veturinn 1893—1894.
XXVI.
Nú víkur sögunni aftur norður
á Votnsnes, þar sem Ingimundur
Jakobsson mæddist undir þeim
þunga, sem hvíldi á oddvitaherð-
um hans. Hann var búinn að svara
Iharðmannlegia mörgu kröfubréf-
inu að sunnan, og ófá orðin þau
hnýfilyrði, sem hann hafði valið
óþreyjufullum starfsbræðrum sín-
um, er faonst grátlega stirður lás-
inn íyrir fðhirzlum Hvammshrepp-
inga og skf.mmilega seintekið end-
urgialdið fyrir að hygla Jóhanm
bera. En þó að þoka mætti skulda-
dögunum fjær með vefengingum
og synjunum, urðu skuldirnar ekki
afmóðar með orðavafi einu. Þær
jukust sífellt. Nefndarbændur
sveitarinar gátu aldrei fulltreysi
því, að ekki leyndist ný krafa í
rauður koffortum Sumarliða
pósts, þegar hann kom með klyfja-
lest sína vestan yfir Hrútafjarðar
háls Kvíðvænlegastir voru þó vor-
ferðimar, því að þá mátti ganga að
J.H.rekur píslarsógu bera
því nær visu, að upp úr einu póst-
koffortinu kæmu nýir kostnaðar-
reikningar. Ekki var fyrirsjáanlegt,
að a þessu yrði nokkurt lát. Sveit-
arpiágan jék lausum hala ár eftir
ár, og enginn virtist vilja h-reyfa
hönd né fót til þess að stemma
stign við því. Og þó að Ingimund-
ur í Kirkjuhvammi beitti allri rök-
vísi sinni til þess að sannfæra
sunnlenzka valdsmenn um, „að
Jóhann þessi Bjarnason“ bæri „per
sónulega ábyrgð á framfæri sínu“,
því að aldrei hefði „hann misst
borgaralegt frelsi sitt“ og ætti þess
vegna að fá að súpa seyðið af hátta-
lagi sínu, var skollaeyrum skellt
við málflutningi hans. Þetta var
eins og að höggva i klett: Jóhann
virtist hafr. áunnið sér friðhelgi til
þess að útarma sveit sína, hvar í
sýslum sem honum þóknaðist.
Af anda og orðalagi oddvitabréf-
anna, sern frá Kirkjuhvammi
komu, hefði. sannarlega mátt ætla,
að Jóhann hefði þar hylli nauma.
Eigi að síður hafði Ingimundur
lengj þo'að önn fyrir hann ein-s
og gert hafði tengdafaðir hans,
séra Guðmundur Vigfússon, og
grunur mun honum hafa verið á,
að ekki væri allt með felldu um
afdrif eigna hans, þótt þunnu
hljóði þegðí hann, er Jóhann bar
mál sitt upp við landshöfðingja, ef
til viil vegna þess, að hann var þá
sjálfur í l)inum mestu kröggum.
Engum getum ska] að því leitt,
hvenær það kann að hafa hvarfl-
mannsinsVI
324
rlMINN- SLNNUDAGSBLAÐ