Tíminn Sunnudagsblað - 21.07.1968, Blaðsíða 17

— Þeir eru víst fáir. sem eru al-
frjálsir, mælti hún, en það yar
eitthvað þvingandi komið inn í
samræðú þeirra, hún fékk ekki
brugðið á sig léttum svip
— Ég hef ekki heldur verið
frjális fyrr en nú, mælti hann. Ég
hef búið með systur minni, sem
dó i fyrra. Þér hefðuð átt að
kynnast henni, frú — óh. Hann
brá upp höndum eins og hann
bæðist fyrir og sendi síðan bæn-
ina til himins.
Það var skrítið að þetta skyldi
ekki verða ógnar tilgerðarlegt, en
svo var ekki. Brúnu hlýju augun
hans voru svo innile-ga sakleysis-
1-eg — alveg eins og verið hafði
hjá æskuvini hennar.
Hún fékk ofurlítinn sting fyrir
brjóstið. Hann var dáinn. Hún
hafði aðeins hitt hann öðru hverju
um ævina og ekki saknað hans
þegar háhn lézt, nú fann hún til
þess með söknuði, að eiga aldrei
eftir að horfa í augu þessa góða
drengs, ald-rei að finna hönd hans
lykjast um sína, finna afl hans
þegar hann hjálpaði henni upp úr
bátnum, M-m þau reru í um æsku-
vatnið sitt bláa.
— Þér hurfuð svo langt burtu,
mælti hann, laut áfram að nýju og
umvafði hana brosi augna sinna.
— Þér eruð svo falleg þegar þér
talið og brosið, augnaráð yðar er
svo áhrifamikið.
Allt í einu lyfti hún hattinum
af höfði sér, hengdi hann upp á
snaga hjá vindsnældunni og sett-
ist aftu-r, eilítið ögrandi.
— Ef yður finnst ég hvöss á
brún, er það mesta missýning, því
ég er næsta daufeyg, mælti hún.
Hann brosti og nú fyrst brá fyr-
it* V'Atti oí rfl ottn í ort In'wrii A
t «*»i ai gawua v/g amuu CL VVl*
um hans, og hún gat ek-ki annað
en dáðst að því.
— Vitið þér hvað, sagði hann.
— Þér hefðuð vel getað talið mér
trú um, að þér væruð mörgum ár-
um yngri, meðan þér báruð hatt
inn á h-öfðinu.
Hún hló o-g blygðaðist sín ögn
fyrir að hafa verið hrædd um að
hann myndi vilja daðra við sig.
— Þér eruð dökkhærð eir.s og
ítölsk kona, mælti hann, en þó er
hörundið yðar bjart eins og þér
væruð norræn.
Hún roðnaði og óttaðist að hann
myndi taka eftir því.
— Það er einkenni í ætt minni
að verða ekki gráhærðu-r, en eigi
að síður er ég orðin gömul. flýtti
hún sér að segja glaðlega, Og húð
mín er alþakin hrukkum eins og
útkrotað bókfell.
Hann hló.
— Þér eruð ekki gömu-1.
— Jú. — Ég er orðin fimmtug.
— Þér eruð ekki gömul, endur-
tók hann þrúkelknislega. — Og
það get ég sannað yður.
— Hvernig þá? spurði hún.
Hann leit brosandi til hennai:
— Er mannsævin ekkj ssamm-
vinn? spurði hann.
— Jú — anzaði hún
— Nú brosti hann sigri hrós-
andi.
— Hvernig getur þá nokkur orð
ið gam-all?
Hún hló.
— Þarna sjáið þér! sagði hann
glaðlega og rétti henni appelsm.u,
sem hann hafði afhýtt fyrir hana.
Þau gistu bæði í Genúa og um
morguninn höfðu þau gert sér
ferð A fiskhöllina, en þar hafði
hann skýrt henni frá hvað albr
þessir skrítilegu fiskar hétu og
hvernig ætti að matreiða þá. Henni
þótti gaman að hlusta á hann og
komst að þvi að hann var prýðileg
ur matreiðslumaður, og hafði æv-
inl-e-ga matreitt sjálfur fyrir
systur sína.
Þessi systi-r virtist hafa verið hon
um meira virði en allt annað.
Hann hafði sýnt henni ljósmynd af
stúlkunni: Ungleg og stóreyg og
axlir háar. Hún hafði verið öryrki,
sagði hann, varð að bera hana nið-
ur hvern stiga og aka hennf í hjóla
stóli.
— Hún hafði slétt, svart hár
eins og þér signora, — hafði hann
sagt, — en hún vatt það ekki sam-
an í nnííx eins ög þér. Það vár
svo fíngert og náði ekki lengra en
niður á herðar, þar hringaði það
sig mjúklega upp á við eins og
það ætlaði að liðast í lokka.
Hún sat í herbergi sínu á Hótei
Bri-stol niðri við lystihöfnina hjá
Monte Carlo, daginn eftir að hún
kom þangað. Greiddi hár sitt og
minntist þe-ssarar lýsingar. Ei-gm-
lega hafði hann ekki vikið úr huga
hennar, síðan hann steig út úr
lestinni í San Remo. Kurteis og
góður ferðafé-lagi, glaðlyndu,- og
þó alvörugefinn og einkar við-
kvæmur.
Það var langt síðan hún hafði
hugsað hlýleg-a til karlmanns.
Við hugsunina tók hún að ham-
ast við að greiða sér. En andart aki
síðfsr stóðst hún ek-ki mátið að láta
hárið falla og strjúka það blíðlega
niður um vanga sína, hringa það
mjúklega upp á við eins og hún
ætlaði að liða það í lokka.
Hótelþjónn drap á dyr hennar
og gægðist nær samtímis inn um
gættina.
— Það ei herra hérna niðri, frú.
Hann vill tala við yður. Svo bætti
hann við: — í voða fínum vagni,
frú.
Hún brosti við.
— Það er ekki til mín. Ég
heiti Madame Bruhn — viltu skila
því niður.
— Það er Madame Bruhn, sem
herrann vil]_ tala við, sagði dreng-
urinn. — Ákaflega fínn herra í
voða fínum vagni.
Hún brosti og flýt-ti sér að hag-
ræða hárinu. Hún átti bara eftir að
setja upp hattinn og síðan var hún
tilbúin, Þá gat hún litið á þennan
f-ína herra og vagninn hans og
sannfært hann um að hér hlyti að
vera um misskilning að ræða.
Henni fannst'hún að vísu líta
nok-kuð hjákátlega út með þessa
greiðslu en henni stóð á sama Hér
virtust allir hjákátlegir Hennj stóð
svo hjartanlega á sama. Það vai
langt síðan hún hafði gert sér í
hugarlund að neinn léti útlit henn-
ar sig nokkru skipta.
í forsalnum beið ferðavinur
hennar, söngkennarinn frá MPznó.
— Mér datt i hug hvort þár
myndúð hafa skemmtun af að aka
spölkorn með mér. Greifinn bauð
mér að nota bifreiðina, þegar hann.
komst að því að ég átti kunningja
í Monte Carlo. Ég vona að vður
langi til þess.
Hún hló að undrun og gieði.
Já! Svo sannarlega langaði
hana til þess.
Úti fyrir stóð skrautbúinn bii-
stjóri og hélt opinni hurð á fagur-
gljáandi bifreið, hún lét faílast
niðir í sætið og varp öndinni af
unaðsikennd
Ferðafélaginn steig inn á eftir
henni.
— Hvert langar yður að fara?
spurði hann. Og hún svaraði nærri
umhugsunarlaust: Til Roquebrune!
— Leiðin' upp til bæjarins við
brúna hamarinn er einhver sú
fegursta í víðri veröld og skarar
fram úr öliu, nema ef vera skyldi
bakaleiðinni, mælti hún.
Hann litaðist um himinlifandi
og sagði glaðlega:
— Þér þekkið þetta alit! Það er
T í IVI I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
569