Tíminn Sunnudagsblað - 21.07.1968, Blaðsíða 21

komur og strauma, bliku og kló-
siiga, spurt im drauma og draum-
ar uáðnir af vísindalegri ná-
kvætnoini. Ég var þá nýlega orðinn
17 ára og bar að mestu ábirgð á
ldðan beitarfjárins. Ég hlustaði
Mka á drauma og spárnar og
reyndi að seiða fram úr drauma-
hieimunum ráðningu á gátunni
miklu, hvar ærnar leyndust. Ég
var snemma haldinn einhverri van
líðan, þegar vantaði af fénu. Það
var líkt og slaknaði á streng i
brjósti mínu, ef kind vantaði í hóp-
inn og þessi strengur fékk ekki
eðlilegan hljóm, fyrr en allar
skepnur voru fundnar og nutu
góðrar aðbúnaðar heima.
Og nú var svo komið að einhver
strengur hafði brostið innra með
mér. Fjórar vinkonur vantaði í ær-
húsin uppi á túni. Frostið hióð
þykkri hélu á gluggana og renn-
ingskófið skreið með draugalegum
gný líkt og frosin hrosshúð væri
dregin um þekjur og veggi. Ég
háttaði snemma og reyndi að
gleyma hamförum veðursins með
því að lesa skemmtilega bók. En
þetta kvöld voru engar bækur
skemmtilegar. Það seig að mér
svefnmók og þrejda, og ég reyndi
að sofna, en gat það ekki. Hugur-
inn var víðs fjarri á reiki yfir
auðnir vetrarins og ísaða jörð í
leit að fjórum góðkunningum mín-
uim, sem nú börðust við hríðina
fjarri mannabyggðum og ylnum í'
ænhúsunum.
Allt í einu tekst mér að seiða
fra myndina af ánum, sem mig
vantar. ösköp er hún dauf í
fyrstu, ldkt og kvikmynd, sem er
tekin við slæma birtu. En nú er
að birta, myndin er að skýrast.
Hún er að taka á sig eðlilega lög-
un og lit. Þarna kemur fyrst
ekugigi af fjórum kindum, sveipuð
um klakabrynju. Þær standa í þétt
um hnappi undir litlu moidarbarði
og krafsa klakað lyng úr sverðin-
um með annarri framlöppinni. AJlt
í ’kring er ísnálað skógarkjarr, en
neðan við brekkuna brött berang-
ursskriða og klakasollið vatn við
brekkuræturnar.
— Ég hrekk við. — Ég _ er að
hrapa. Nei, hvaða vitleysa! Ég ligig
í rúminu mínu heima. Það iogar
meira að segja ljós á lampa á borð-
inu hjá mér. Ég hef ekkert hrap-
að. Það eru aðeins Tólf sögur, edt-
ir Guðmund Friðjónsson, sem hafa
hrokkið úr hendi minni á gólfið.
En myndin er horfin Aðeins dauft
í
>
/
/
'/
>
>
'/
/
>
(
'/
>
'/
/
'/
'/
'/
'/
>
>
'/
'/
>
'/
'/
>
'/
'/
>
'/
'/
'/
'/
'/
'/
'/
>
>
'/
'/
>
>
>
>
>
'/
'/
>
>
>
'/
>
>
‘/
>
>
Oddný Guðmundsdóttir:
Kviðlingar úr mannkynssögu
SPÁMAÐURINN
Úlfaldarnir óðu heitan sandinn.
Eigandinn var rétt af baki dottinn.
Skiljanlegt, að yfir hann kom andinn,
eins og þarna búið var í pottinn.
Af þreytu og vöku fékk hann verstu flogin.
Feiknamyndir sá hann berum augum.
Sumir héldu, að sagan væri login.
En svona var nú Múhameð á taugum.
Loksins kom það, krampalyfið góða,
kostalyf, að öllu samanlögðu.
Það getur aukið frið og farsæld þjóða
og forðað oss frá nýjum trúarbrögðum.
KONUNGAMINNI
(Styrjaldarsaga frá 16. öld)
Gat hún Beta haldið að sér höndum
og horft á skipin sigla að Spánarströndum,
með stolið gull og annað ágætt þýfi?
Hún átti líka sjóræningja á lífi.
1
í
/
(
/
/
'/
>
'/
>
>
/
'/
f
>
>
>
't
>
>
/
>
(
/
>
>
‘/
'/
>
>
'/
>
'/
>
'/
>
>
(
/
'/
'/
'/
>
Filippus með „flotann ósigrandi"
fór í stríð við Betu á Englandi.
Heimafólk sitt hann lét brenna og_ pína.
Hún kom frá að drepa frænku sína.
HETJUR SMÁÞJOÐA
Rösklega meðalmaður,
myndarlegur f sjón,
var ekki nefndur nirfill,
neitaði sjaldan bón.
Ekki var allt með felldu
Axlarkarls heilabú.
Af því kom bannsett bræðin.
Hvert barn skilur þetta nú.
/
'/
'/
>
'/
>
>
>
>
Anton var ekki deigur, >
með ótal þúsunda her. £
Hann sagði: Við brýnum/
brandinn. >
Nú blóðgum við hvern sem er.£
í Öxl lagði alls að velli >
einyrkinn sautján manns. >
Sá hefái förina farið (
fræga 4il Egyptalands. )
>
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
573