Tíminn Sunnudagsblað - 21.07.1968, Blaðsíða 22

skin endurminningarinnar situr
eftir. Var þessi mynd draumur eða
vaka? Það skiptir víst ekki miklu
máli. Éig var sannfærður um að
hafa séð ærnar allar í einum hóp,
lifandi, en aðþrengdar af fönn á
alla vegu.
Ég var þegar sannfærður um að
þessi mynd væri ekki hugarburð-
ur, heldur blákaldur veruleiki. En
hvar var þessi staður? Það var ég
ekki viss um. Og þó fannst mér að
ég kannast við þetta umbverfi.
Eitt var víst, það var í miklu skóg-
lendi og há varla um annan stað
að ræða en Dalsskóga, enda hafði
þar ekkert verið leitað áður
Ég slekk ljósið á olíulampanum
og reyni að fjarlægja veðurgný-
inn, sem iemur þekjuna, svo að
brestur í hverju tré, með því að
byrgja mig undir sænginni. Og
bráðlega er ég sofnaður og sef
fram í birtingu. En þá klæðist ég
í snatri >g bý mig tii leitar. Veð-
ur er orðið hreint en nokkur kaldi
með allsnörpu frosti. Undanfarna
daga hefir Laxá runnið milli skara
og ekki unnt að kornast yfir hana
vegna klakestíflu, en nú er hún
komin á manngengan ís Ég geng
léttum skrefum inn Laxáraura og
fer yfir Laxá hjá Skálarhvömmum.
Innst í hvömmunum gengur Þinga-
neshöfði fram að ánni Innan við
höfðann eru giljadrög og lausa-
skriður, sem heita Gráugil. Fýsir
fáa að fara yfir þau þegar harð-
fenni og bólstrar hlaðast í þau á
vetrum. Betra er að fara upp höfð-
ann og ofan við gilin eftir heiðar-
brúninni og það geri ég í þetta
skipti og iosna alveg við vegleys-
urnar niður í skriðunum Innan
við gilin fcyrja Dalsskógar. Þang-
að hefur drifið mikinn snjó ofan
af heiðinni niður í skóginn. En
milli giljinna og skógarins hefir
snjórinn rifið á dálitlu svæði.
í Dalsskógum eru forn skógar-
ítök frá vmsum bæjum í Nesja-
hreppi, sem bera nöfn viðkomandi
bæja. Þangað var haldið ruddum
vegi um Bjarnanesheiði og Tæpu-
götu á dögum Rannveigar stór-
ráðu,' sem eitt sinn var prestsfrú
í Bjarnanesi. Fremsta skógarítak-
ið heitir Dilksnesskógur. Líkt og
ég sé leiddur af ósýnilegri veru,
þræði ég anða röðulinn af heiðinni
niður í Dilkanesskóg og ætla að
kanna skógarbrekkurnar allt niður
að á, því að allt frá daumsýninni
í gærkivöldi hef ég haft þessar
brekkur í huga. Innan við berang-
ursröðulinn hefur stormurinn
skafið snjóinn af einu moldarbarði
í skóginum og haldið snjóborg á
þrjá vegu frá barðinu. Þegar ég
geng fram á skógarbarðið, bregð-
ur fyrir mynd frá draumsýninni.
Þarna blasii við mér skógarbrekk-
an, brött skriðan og klakasollin
Laxáin við bekkuræturnar.
í skjótri svipan hreyfist eitt-
hvað undir barðinu, sem vel gæti
verið rjúpa eða einhver önnur líf-
vera. Ég geng nær og undir bökk-
unum gægjast fjórir kindahausar.
Þarna standa ærnar fjórar, sem ég
leita að, en eru nú nærri óþekkj-
anlegar vegna klakabrynjunnar,
sem veðurhamurinn hefur fært
þær í. Ein þeirra teygir höfuðið
yfir hópinn og skimar fránum aug-
um upp yfir barðið til mín. Þarna
stendur Surtla vörð um þján-
ingarsystur sínar. Hér er bágt til
bjargar, en undir barðinu er þó
nokkurt hlé fyrir norðannæðingn-
um og nokkrar grastægjur og ræt-
ur til að seðja sárasta hungrið.
Veggir snjóborgarinnar voru orðn-
ir svo háir, að kindurnar máttu
ekki yfir þá komast og því engin
ráð'nema bíða hins ókomna með
þögn og þolinmæði.
Fyrsta verk mitt var að brjóta
skarð í virkið, sem hlaðizt hafði
kring um kindurnar, en til þess
notaði ég broddstöngina, sem ég
ævinlega bafði með mér í göngum.
Og er ég bafði troðið snjóinn all-
mikið, tókst mér að koma kind-
unum út á auða röðulinn. Og brátt
skildist Surtlu og stailsystrum
hennar að hér yrði ekki lengri
veturseta \ bráð. Eftir að upp á
fjallið kom, höfðu kindurnar braut
ina mina að mestu óslitna til leið-
arvísis heim. Lítið var numið stað-
ar fyrr en við ærhúsin heima, en
þangað rataði Surtla án leiðbein-
ingar. Þar beið hlýtt hús og hey
til að seðja svanga munna eftir
stranga útivist.
Ef til viil þykir þeim, sem íþrótt-
um unna og fylgjast af kostgæfni
með hverju nýju meti í þeim grein
um, varla í frásögu færandi, þó
að nokkrurn heimskum sauðkind-
Lausn
23. krossgátu
um sé bjargað frá hungurdauða og
sízt af öllu dettur mér í hug að
framanskráð frásögn eigi skýit við
mannraunir.Æn fyrir 17 ára gáml-
an ungling árið 1926 var þetta
sigur í baráttu daglegs lífs fyrir
tilverunni. Og sá sigur yljaði lít-
inn fjallabæ í einni afskekktustu
byggð landsins hlýrri öryggis-
kennd næsíu daga. Og þegar ég nú
læt hugann reika um þessar fornu
slóðir, seytlar fram í vitund mína
þetta brot úr einu kvæði Stephans
G.:
Ég veit það er indælt við sjávar-
iris sanda,
er sólarlags gullþiljum lágdeyð-
an felst.
En þar kysi ég landnám er lang-
flestir stranda,
ef liðsinnt ég gæti ég byggði
þar helzt.
BANGKOK -
Framhald af bls. 563.
býr heil fjölskylda, er á sér skýli
í skutnum og hefur framfæri sitt
af þessum flutningastörfum. Þeir,
sem fram hjá fara, sjá beint inn
í híbýli þessa fólks. Þar sem kann-
ski situr kona að greiða hár sitt
eða gefa barni sínu að sjúga og
eiginmaðunnn liggur sofandi á
strábreiðu. ef einhver annar er
til þess að standa við stýrið. Þann
ig líður öll ævi þessa fólks, því
að pramminn er þess heimili alia
daga ársins.
N° Z/ '/ S / / / / 7
-5 K C s T u L £ a >
/ y fl K N D i s
/ G 1 L 'D R fl
' M fl N 7 fl U M
z / 1 f> N i / G K
'L í / E 5 n u
/ V / / f T R ú / E R N
P í / ft s fl 'J r fl i T e 1 \z D
/ G L fl T I 3 n P U L L n fl
L Ö a L £ 6 r/ fl N G fl K
/ R u T / K i f 1 n / G J Ð / fl
/ U M S N Ú w N G U R l N N
/ K fí / N Ny 7 D fí N I / 3
/ R Æ Þ / I 1 1 5 / N E S I
/ ú / R n K / ! R fl S N I K /
/ S L fí' fl I ? / L fl’ / N fl M
/ / r £ i K N S E. R i u / ð
V fi 6 t. fl B c o 6 U R 4 i?
z 2 ll Z M, R / L fl- M fl N N1 /
p rí s V o [° n S u £
574
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ