Tíminn Sunnudagsblað - 21.07.1968, Blaðsíða 18

dásamlegt, aS láta konu leiðbeina
sér.
Hún hló.
Hún var síhlæjandi næstum alla
leiðina, ekki af þvi að í sjálfu sér
væri að neinu að hlæja, heldur af
einskærri gleði. Landslag hafði
löngum veitt hennj hvað mesta
ánægju. Á myrkum vetrarstund-
uyn heima hafði hana tíðum lang-
að svo ákaft og snöggt eittbvað út
í náttúruna. að hún fékk verk fyr-
ir hjartað. í dag fékk hún meiri
útrás fyrir þá þrá en nokkru smni
fyrr.
— Skyldi það virkilega vera
betra, hugsaði hún, að njóta slikr-
ar ánægju með öðrum, en öðlast
hana ein síns liðs? Og hún svar-
aði sér sjálf. Já, það er áreiðanlega
satt! Og hun fann til stærilæx.is
eins og hún hefði skapað alla þessa
fegurð og væri nú að gefa honum
hana.
Og hann tók gjöfinni fegins
hendi! Það var barnsleg gleði, sem
tindraði í augum hans er þau
hjálpuðust að við að flytja borðið
úti fyrir l'tla gildaskálanum fram
á mitt torgið, til þess að sólin
mætti skína á það. Barnslegur
metnaður og gleði, er hann spurði.
hvað mættj bjóða henni.
— Vín og kex.
En sem þau sátu og
dru-kku rauðvín sitt oig brutu
niður kexið, mælti hún hlýjum og
vingjarnlegum alvörurómi:
*— Fyrirvari kemur í veg fyrir
þrætu. Ef við eigum að sjást oft-
ar...
— Það verðum við að gera,
greip hann fram í með ákefð, —
daglega ef við getum — oft!
Hún brosti.
— Ef svo skyldi verða, megið
þér ekki gleyma því, að ég vinn
fyrir mér sjáif og er mjög sjálf-
stæð kona. Hún hló. — Og svo vil
ég ekki að þér séuð að eyða neinu
á mig. Ég-spara allan veturinn, allt
árið. til bess að kosta meira til
sumarleyfanna. Ég hef nóg fé til
þeirra að leggja! Aftur hló hún.
Meðal ríkisfólks er ég fátæk. En
meðai fátæklinga er ég beinlínis
auðug.
Hann brosti við og .sagði hæg
iátlega og þó frjálsmannlega:
— Meðal fátæklinga er ég fá-
tækur. — En . . .
— Það þykir mér vænt um,
anzaðj hún glöð i bragði, — því
hvað ætli ég mætti hugsa um sjálfa
mig, ef ég legði út í ævintýraleit
með auðugum herramanni!
Nú var þáð hann sem hló. Síðan
mælti hann:
— Þér ættuð að sjá hvernig hár
yðar er, þegar vindurinn feykir
því til. Það er dúnlétt og unaðs-
legt, eins og dans þokkagyðjanna
Hún bjóst ekkf við að hann hefði
tekið eftir því að hún breytti um
greiðslu og roðnaði við. Það var
svo langt síðan hún hafði fundið
hjá sér vott þessara feimnislegu
hugarhræringa, sem bera með sér
ýmist sælu eða vansælu, áð henní
lá við að hæðast að sjálfri sér.
En hæðni virtist förunaut
hennar víðs fjarri. Hann leit undr-
andi til hennar dökkum og tindr-
andi augum ginum þegar hún vaúp-
aði fram þessum kaldranalegu nap
uryrðum, hvað svo sem það átti að
þýða. Skrítið áð hann skyldj sjálf-
ur vera sneyddur kaldíhæðni og
köpuryrðum.
— Heima myndi hann vera kall-
aður barnalegur, hugsaði hún. En
hann veit þau ósköp og er svo fjör-
legur. Maður verður svo góður og
grunnthygginn í návist hans.
Þegar þau voru ekki saman,
dreymdi hana að þau ættu eina
ævi bæði.
Hann var fátækur. Gott, þá
skyldi hún spara! Hún skyldi mat-
reiða hið mesta ljúfmeti úr sama
sem ekki neinu í litla eldhúsinu
hans. Hún skyldi gera við fötin
hans og umsauma sinn eigin
klæðnað í það óendanlega. Að
spara og nurla hafði hún vanizt
við um margra ára skeið. í Suð-
urlöndum og við hlið hans væri
það hreinasta nautn. —
Hann átti einnig sína drauma:
Moíoi rófvar hún r®k! Þá
Mivvui 1UV(VA.la v <XL XlUAl 4.*—* - —
gæti hún kvænzt honum og farið
með hann til síns fjarlæga lands.
Þar gæti hann kennt söng. Margir
Norðurlandabúar fóru til Ítalíú að
læra söng, nú skyldi hann, söng-
kennarinn. fara til Norðurlanda og
kenna þeim í heimalandi sínu. í
Mílanó vorú svo margir keppi-
nautar, í landinu hennar var eng-
inn nema hann! Á sköfnmum tíma
skyldi hann vinna sér svo mikið
inn, að hún þyrfti ekki að vinna
sjálf fyrir sér lengur, aðeins vera
eiginkona hans Hann skyldi sjá
um hana, eins og hann hafði séð
um systur sína. Engir naprir vind-
ar skyldu næða um hana. Hún
væri í varðveizlu hans. —
Hver dagur er færði þau nær
skilnaðarstundinni varð örlaga-
þrungnari þeirra á milli. Þögnin
hríslaðist um þau. Augnaráð hans
var heitt af þrá, hennar hlédrægt
og feimið. í sjónum hennar söng
eitt stef: Hann biður mig ekki um
að vera kyrra! — í augum hans
ómaði kvartsár kliðandi: — Hún
tekur mig ekki með sér! —
Blómvönd tók hann með sér á
stöðina og langdregnum kossi
þrýsti hann á hönd hennar. Sþðan
fór lestin og hún kallaði einhver
gamanyrði til kveðju.
Hann stóð einn eftir. Gamall
maður með hrifnæman munn, sem
titraði eins og á barni, en draum-
arnir þutu brott frá honum hraðar
en lestin gat komizt. Einmana, fá-
tækur, yfirgefinn af konu, sem
ekki vildi hafa hann með sér.
Hún kom einhverju smávegis fyr
ir í bögglanetinu og sá sér til fró-
unar, að ekki voru aðrir í klefan-
um en hún ein. Síðan tók hún af
sér slæðuna og snýtti sér ákaft
nobkrum sinnum. Skelfilegur
bjáni, að láta sér koma til hugar,
að hann vildi deila fátækt sinni
með henni!
Skelfilegur bjáni að halda —
hún hugsaði sig um og setti upp
undrunarsvip-------að hún — að
hún færi að setjast að sem eigin-
kona fátæks söngkennara súður í
Mílanó!
Hún sat drykklanga stund öld-
ungis forviða. Svo gat hún ekki
að sér gert að brosa, greip blað,
sem hún hafði meðferðis og tók
að lesa í því.
Hann sat í fínu bifreiðinni, sem
rann nú aftur áleiðis til San Remo.
Veðrið var yndislegt, himin-
inn blár, hafið blátt, sólin sendi
varma út ( hveria taug. 0, þessi
unaðslega hlýja! Sem hún var nú
horfin frá!
Hann varð sem annars hugar og
undrandi á svip. — Til þess ná-
kalda norðurhjara! Hann hryllti
við og hleypti sér í herðamar Á
þessi fsköldu Norðurlönd með
dumbung i lofti og úlfgrátt haf,
og eilíft myrkur á löngum vetr-
um.
Hann hnipraði sig saman og
brosti við. Og vegna þess að hann
hafði verið snemma á ferli til að
komast til Monte Carlo að kveðja,
féll hann í fastasvefn. Og jafnvel
í draumaheiminum brosti hann
blítt og undrandi.
Jóhann Bjarnason þýddi.
570
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ