Tíminn Sunnudagsblað - 21.07.1968, Blaðsíða 19
Þorsteinn Björnsson:
FeriakvíBiog ævilok
jr • •
Astvalas á Okrum
Það var á öndverðu vori 1900.
Ef til vill var það í annarri
viku sumars eða í þeirrf þriðju
— ég man það ekki alveg
glöggt. Inflúensufaraldur var
áð ganga um Skagafjörð og lík
lega allt landið — man það
ekki með vissu, þvi að ég var
ekki nema ellefu ára. Það var
á fimmtudegi, að ég var í rúm-
inu eða við rúmið, mikið las-
inn af inflúensunni.
Veikin lagðist þungt á fólk
með hitasótt, brjóstþyngslum og
óþolandi höfuðverk. Flestir
náðu sér eftir nokkra daga.
Sumir fengu lungnabólgu og
dóu. Aðrir fengu svo slæm eft
irköst, að það leiddi þá til dauða
seinna um sumarið. Tíðin var
nokkuð óstöðug, gekk ýmist á
með norðan éljum eða dró
upp þíðviðrisblikur í suðri. Vor
og vetur voru að skipta völd-
um. Greinilegur vorboði í sól-
skininu og sunnanblænum, en
úrsvalur vetrarkuldinn úr norðr
inu.
Það var þennan fimmtudag,
sem ég var við rúmið. Þá gekk
móðir mín út í bæjardyr. Þeg
ar hún kom inn, heyrði ég, að
hún sagði:
„Hver ætli sé að elta kindur
niðri á Fit?“
Eftir nokkra stund kom Pét-
ur Bjarnason með Ástvaldj á
Ökrum inn. Valdi hafði verið
að koma með fóðralömb úr
Akratorfunni.
Daginn eftir kom Valdi aft-
ur að Miklabæ. Þá var land-
^ósturinn nýbúinn að konia.
Ástvaldur var ungur maður,
rétt um tvítugt eða tæplega
það. Svo var ráð fyrir gert af
frændfólki hans í Ámeriku, að
hann flyttist þangað þetta vor.
Nú var hann að sækja farbréf
ið. sem honum hafðj verið sent
að vestan. Það kom með þess-
um pósti
Ástvaldur var mjög óánægð-
ur yfir Ameríkuförinni, unni
heimalandinu og vildi héðan
mjög ógjarnan fara. Hann hafði
tal af fjósamanninum á Mikla
bæ, sem var að taka til hey í
fjóstóftinni, um leið og hann
fór. Fjósamaðurinn hét Björn
Einarsson frá Grundargerði.
Hann var fenginn til þessa
starfs seinni hluta vetrarins eft-
ir lát Jóns Jónssonar, gamals
fjósamanns á Miklabæ. Hann
■MMaBUMMBHwan
sýndi Birni farbréfið og bar sig
mjög hörmulega yfir þvi að
þurfa að fara burt af landinu.
Á laugardaginn var norðan-
stormur og slydduúrkoma með
frosti og kafaldi um kvöldið.
Á sunnudaginn hafði birt i
lofti og andaði sunnanblæ.
Þá var vinnupiltur á Mikla-
bæ, sem hét Jóhann Pétur.
Hann átti móður sína og syst-
kini í Miðhúsuip. Þangað fór
hann í kynnisför þennan sunnu
dag.
Þegar hann kom heim um
kvöldið, segir hann þau tíðindi,
að Valdi á Ökrum sé dáinn.
Hann hafði verið með inflú
ensuna. Á laugardaginn í hret-
inu fór hann _út á Læki að
sækja gráskjóttan fola, sem
hann átti og hafði alið inni eitt-
hvað um veturinn, en var nú
búinn að sleppa honum.
Þegar hann kom heim móð-
ur og blautur, settist hann á
rúmið sitt, hallaði sér út af og
dó nær samstundis. Læknir var
þarna mjög nærstaddur og sá
hann látinn. Hann sagði, að
hann hefði dáið úr lungnabólgu
Ástvaldur þurfti ekkj á far-
bréfi sínu til Ameríku að halda.
Honum var búin önnur ferð og
beinunum að hvíla í íslenzkri
mold. Hann var jarðaður á
Flugumýri.
Hann átti tryggan og vitran
hund, sem fylgdist með öllu,
sem fram fór með hann. Hund-
urinn lagðist á leiðið. Þar var
hann skotinn eftir nokkurn
tíma, því að hann hafðist það-
an ekki á braut með nokkru
móti.
Rætt við Guðmund Böðvarsson
Framhald af bls. 567.
„Og skáldgyðjan fælist ekki
stúss við kýr og hænsni?“
„Það er mesti misskilnin.gur,“
svarar skáldbóndinn, „að það sé
aumt verk og kvíðvœnlegt að
þrífa kringum búfénaðinn. Það
er mjög cotalegt að hlynna að
þeim skepnum, sem maður hefur
sitt framfæri af.“
Hann bætir við: „Áreiðanlega
getur jafnt flökrað að manni fal-
leg hugsun, þó hann sé að moka
fjós, eins og þótt hann sitji á
kirkjubekk og hlusti á sáliriasöng.
Til þess er hugur mannsins að
leita út fyrir hin þröngu takmörk,
sem umhverfið setur honum.“
Inga.
Peir, seni hugsa sér
a3 halda Sunnudags-
blaðinu saman, ættu
að athuga hið fyrsta,
hvort eitthvað vantar
í hjá þeim og ráða bót
á bví.
T f M I N N — SUNNTJDAGSBLAÐ
571