Tíminn Sunnudagsblað - 06.10.1968, Side 2

#
Þíjtur í skjönum
Reykjavík var ekki nein stór-
borg í byrjun þessarar aldar.
En þá var lögreglan fáljðuð,
harla skuggsýnt á götunum á
kvöldin og aldrei þrot á bjór
og brennivíni frá morgni til
kvölds. Þótt ekki væri orð ger-
andi á mannmergðinni, var
róstusamt á köflum, krepptir
hnefar á lofti af litlu tilefni og
konurn næsta óráðlegt að vera
einum á ferli, þegar var dimmt
orðið. Gamlar lögreglubækur
eru tii vitnis um það, að ufan
úr myrkrinu gátu komið menn,
sem virtu að vettugi riddara-
rómantík og voru frábitnir öll-
um málalengingum, er þeir biðl
uðu til kvenna. Þeir létu í þess
stað hendur standa fram úr
ecrmum. Kannski var ekki ann-
ars að vænta en Þorvaldur póli-
tí væri stundum þunghentur á
þeim, sem hann náði til.
Enn er s\'o að skilja, að ekki
sé beinlínis friðsælt á götum
Reykjavíkur, þegar nótt er orð
in dimm, þrátt fyrir ljóskerin
og iögreglusveitirnar. Tennurn
ar fjúka úr hvofti manna, áð-
ur en þeir vita af, drukknir
menn hafa að gamanieik að
reyna að fleygja sér fyrir bif-
reiðir í sjálfri hægri umferð-
inni, svona tii þess að sjá, hvem
ig þeim, sem við stýrið eru,
verður við, tilraunir eru gerð-
ar til kviðristu á grandalausum
vegfarendum, svo að segja í
miðbænum. Óli í Hólakoti og
Stjáni blái þyrftu ekki að verða
að neinu viðundri, þótt þeim
skyti upp á ný á gamalkunnum
slóðurn.
Þetta þróttmikla næturlíf á
götum höfuðborgarinnar kvað
standa með mestum blóma frá
föstudagskvöídum og fram á
mánudagsnætur. Síðam lækkiar
á því risið um stun4, háttbund-
ið líkt og óáran í músastofni,
unz aldan hækkar á ný með
þeim degi, er vikulaun eru gold
in.
Þeim, sem ekki geta sofið fyr
ir háreystinu, þykir þetta mið-
ur. Sá kurr er eðlilega njestur
í þeim hverfum, sem mest næð-
ir á, og hef ég fregnað, að þar
sé til fólk, sem er þess full-
trúa, að því sé mein að því að
geta ekki átt von á svefnfriði
nema fáar nætur í vifcu. Það
er einu sinni svo, að fólk ger-
ir sér rellu út af mörgu. Öllu
þyngra er þó í sumum þeim,
sem telja sig hafa komizt í
mannraunár á götum úti fyrir
þær sakir, að þeir áttu leið um
slóðir, er öivaðir berserkir síð-
kvöldanna höfðu valið sér að
leikvangi. Sérstaklega er hætt
við nokkurri ylgju, ef vaxandi
brögð verða að kviðristum á að-
algötunum, því að einhvern veg
inn hafa margir heldur ými-
gust á þeim japanska sið. Og
fáir treysta sér til þess að
sveipa að sér kiæðum, þegar iðr
in liggja úti, og láta sem ekk-
ert sé, þótt það iéku fommenn.
En skyldi nú ekki mega hafa
einhvern hemil á þessu at-
kvæðafóiki?
Það er til lögreglunnar, að
fóik það lítur, er ekki er alls
kostar ánægt með atferli ber-
serkjanna á strætum úti. Til
þess er ætlazt af henni, að hún
leggi til atlögu við uppivöðslu-
lýðinn, kveði ófögnuðinn niður
og frelsi byggðina. Þess er þó
að gæta, að hún er ekki almátt-
ug, og hún getur aldrei gert
meira en sú starfsaðstaða, sem
hún býr við, leyfir henni. Því
skyldu menn varast að hafa
hana um of fyrir sökum, þótt
úrhættis gangi í þessu efni.
Hins er ekki að dyljast, að
það er óneitanlega misjafnt
mat, sem lagt er á misgerðir
manna í þjóðfélaginu. Þegar
hætta var á, að unglingar með
áletruð spjöld stæðu á lóð, sem
valdsmenn þjóðfélagsins vildu
ekki, að þeir stæðu á, settust á
rangar tröppur í bænum, og
gerðu hróp að tignum útlend-
ingum, var ekki einungis boðið
út öllu iögregluliði Reykjavík-
ur, heldur stefnt hingað lög-
reglumönnum úr öðrum kaup-
stöðum. En þó að drykkjulætin
á götunum taki á sig svo trölls-
lega mynd sem vikið var hér að
framan, hefur það ekki enn kali
að á neinn mótleik, sem bragð
er að. Það var auðvitað gott, að
utanríkisráðherra Grikkja sætti
ekki hnjaski fjarri ættjörð
sinni, en íslenzkir þegnar eiga
líka að geta gert sér vonir að
komast klakkiaust leiðar sinnar.
um götur borgarinnar, jafnvel
að næturlagi um helgar, svo að
þeir séu ekki nefndir, er svo
eru heimtufrekir að vilja hafa
svefnfrið í húsum sínum að jafn
aði.
Þrátt fyrir allt, sem kann að
standa í vegi fyrir því, að unnt
sé að afmá þann blett, sem
drykkjuslangrið á götunum set-
ur á höfuðborginá, fer vart hjá
þvi, að talsverðan hemil mætti
hafa á því, ef þeir, sem valdið
hafa, vildu líta það viðldka al-
varlegum augum og til dæmis
pólitísk uppþot, sem þeim er í
nöp við. Og skökku skýtur það
við, svo mikið og lofsvert kapp
sem lagt hefur verið á að koma
í veg fyrir umferðarslys nú um
skeið, ef það er ekki nein brýn-
ing til strangara aðhalds, þeg-
ar það er haft að næturgamni
að revna að stofna til slysa.
Menn mega kannski drepa sig
af tómri fíflsku, ef þá langar til
þess, þótt reynt sé á mörgum
sviðum öðrum að koma í veg
fyrir það. En þá stendur að
minmsta kosti eftir, að gráiega
er ieikinn saklaus aðili: BifTeið-
arstjóramir, sem eiga gegn
vilja sínum að framkvæma af-
tökuna.
J.H.
□
r
770
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ