Tíminn Sunnudagsblað - 24.11.1968, Blaðsíða 2

Þíjtur f skjðnum
Lífið er sniautt, ef menn
kunna ekki þá list að sáldra
pipar undir stertinn á tilver-
unni til þess að fjörga hana og
hressa. Dagarnir eru ósköp grá-
ir og svipdaufir, ef þeir bera
ekkd í skauti sínu neina til-
breytni. Þökk sé hilmi hæða, að
við höfum skilning á því, að sál-
i.n þarf sin hressingarmeðöl, ef
hún á ekki að koðna niður.
Við skjótum að sörinu ekki
forseta og þeirra ígildi eins og
þeir iðka fyrir vestan, er fyrir-
munað er að gleðja augu sín,
ung eða gömul eftir atvikum,
yfir sviðnum og söxuðum
skrokkum af mógulum Mong-
ólum. Hér er allt minni sanda
og sæva, og blóð flýtur ekki
n-ema nef brotni óforvarendis á
síðkvöidum. En við höfum kom
ið okku.r haganlega fyr-ir með
okkar smáu yndisauka. Og kost-
ur þeirra er sá, að margit geta
verið virkir þátttakendur.
Sjál-ft hlynnir þjóðfélagið frek-
ar að þeim en hitt
Það er aikunna, og þráfald-
lega rækilega ítrekað, að hér
eru sikörp skil á milll kynsióða.
Þess vegna væri fásinna, ef öll-
um væri ætlað að bregða bliki
á veg siinn og annarra með sama
hætti. Við erum ailt of miikil
gáfulþjóð til þess. Við höfurn
skipulag á þeasu.
Ungviðinu, þvi smær-ra, veit-
um við svigrúm til ske-mmdar-
verka eftir sin-ni getu. Það brýt-
ur rúður í mannlau-sum húsum,
eyðir g-róðri í görðum og girð-
imgum, smokrar sér kann-ski
inn í ei-nn og einn sumarbú-
stað, ef það kemst á þær slóð-
ir. Viitaskuld er það allls óábyrgt
gerða sinna, og foreddrar og for
ráðamenn þurfa ekkert að bæta
af þessu tagi, e-nda hætt við, að
þetta gæti ekki verið alþýðieg-
ur uppeldiisleikur, ef svo harka-
lega væri farið í sakirnar. Kostn
aðinn bera þeir, sem heimsókn-
ina hljóta — fyriirkomulagið
keimlíkt og í happdrætti, nema
hvað noklkur skaði kemur í stað
vkinin-g'S.
Vaxandi þroski heimtar verk-
efnd, sem ber meira svipmót
manndáðar. Eftir hóflega þjálf-
un á afskek'ktum stað er kom-
inn tími til athafna á almanna-
færi. Þá er kjörið viðfangsefni
að grýta sendiráðsbyggingar og
flokkshús, einkum sérlega
hentug kvöldskemmtun og vetr
aríþrótt. Þó verðu-r hér að gera
greinarmun á Grikkj-a og Gyð-
ingi, þvert ofan í kenningar
Páls postula, því að í námunda
Ólympsguða má enga flokka-
drætti hafa, og allra sízt setj-
ast á tröppur, sem þeir eiga'' að
stíga á. Þess utan skín
mi'ldi af svipnum alloftast, og
frá afreikunum er oft sagt í
þeim ieikfulla og gamansama
tón, sem fellur að efninu. Það
er til dærnis rétt fyndið tiltæki
að rífa koparskjöld af húsi í
skjóli myrkurs og fela hann úti
í bæ. Heldur p"/'fa'ra spaug er
aftur á móti glettast við
þingíhús eða stjórnarráðsbygg-
ingar. Þessar skemmtanir
kostar ríkissjóður, að minnsta
kösti þegar útlend sendi-
ráð verða fyrir eignatjóni.
(Innan sviga má geta þess, að
það er alltaf fullt af peningum
í þeim sjóði — skyldu þeir þar
eiiga finnabræíkur og flæðar-
mús?)
Nú er ósköp hætt við þvd, að
menn vaxi upp úr að hafa sér-
lega unun af að hampa grjóti
og eggjum við sendiráðsibygg-
ingar, þótt ekki sé það raunar
aiigild regla. Við tekur starfs-
önnin, og ekki öllum kær. En
sú er bét í máli, að á einu starfs
sviði er unnt að gera sér veiru-
legan dagamun, ef svo slæst, og
hafa þó alt sitt á þurru. (Við
tölum ekkd um aðalgrinið, geng
isfeUingarnar). AUa strengi,
hvort heldur er í jörðu, lofti
eða sjó, má tæta sundur að ó-
sekju, því að þar koma trygg-
ingafélögin til skjalanna og
borga brúsann, auðvitað gegnt
hæfiilegri umbun, sem enginn
finnur þó hvaðan kemur, því að
það hverfur í kostnað við göt-
ur, byggingar og önnur mann-
virki. Dæmið gengur upp af
sjálifu sér.
Þetta strengjarof getur verið
stórspennandi, og stundum
hafa menn af þessu tilbreyt-
ingar þúsundum saman. Eng-
inn veit fyrirfram, hversu
viða þrýtur heitt eða kalt vatn,
og kylfa ræður kasti, hversu
stór svæði verða símasam
bandslaus eða rafmagnslaus.
Sdðan kemur eftirvæntingar-
full bið: Skyldi maður
nú missa af Gylfa og Bjarna
í sjónvarpinu þetta kvöldið, eft-
ir að hafa farið á mis við fyrri
útgáfuna af ræðum þeirra í
hlijóð'varpinu? Og kannski
barnabörnunum hans Johnsons
sem sýna sig annars vikulega í
hlaðvarpanum við hvíta húsið
hans afa síns? Eða fáum við
vatn í kvöldteið, sem við ætluð-
um að væta með kexið frá Bo-
land Ltd. í Dyflinni?
Þannig hriistir þetta af okkur
dofann, vekur okkur kvöl og
þrá og kennir ökfcur í bland,
hvað við höfum átt, með þvi að
láta okkur missa það.
J.H.
★
■ .. ■ J
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ