Tíminn Sunnudagsblað - 24.11.1968, Blaðsíða 14

„Það er prýðHlegt. Sjálfur vi-nn
ég við næstu götu — Fertugasta og
fimmta stræti miHi Firnmtu og
Sjöttu. Ég get þá komið til yða-r
beint úr vinnunni. „Fínt“, sagði
skáldið.
„Eigum við þá að segja á fimmtu
dag klukkan hálfsex".
„Fimmtudag klukkan hálf sex,
já, það er ágætt“.
„Allt í lagi, sjáumst þá. Verið
þér sælir“.
Ég fór að hugsa u-m það, eftir
að ég hafði lagt niður tólið, að
ef til viil'l hefði ég sett of lítið upp.
Maður, sem hafði efni á að búa á
hóteli, mundi sennilega geta borg-
að sjö dollara um tímann — jafn-
vel átta. En þá minntist ég þess,
sem Hardin hafði sagt um staðsetn
ingu þessa bústaðar síns. Ég hafði
unnið á þessum slóðu-m í rúm tvö
ár og var því orðinn sæmilega
kunnugur umhverfinu. En þótt ég
hefði átt lífið að leysa, hefði • ég
ekki getað munað eftir neinu hó-
teli þarna megin Sjöttu breiðgötu.
Allt og sumt, sem ég gat fram-
kailað í huga mér, voru niður-
níddi-r múrstein-skumbaldar, sem
flestir hýstu skuggalegar knæpur,
klámrita-búðir, skransölur og þess
hátta-r stofnanir, auk þes-s nokkrar
verzlunarholur með áhangandi
verkstæðum, þa-r sem gert var við
sjónvarpstæki, myndavélar og
önnur slík þarfaþing Svo mikið
var víst að ekkert hótel, sem
þarna var til húsa, gat haft upp á
fyrirmynda-rhúsakynni að bjóða.
Rétt tii þes-s að sannfæra sjálf-
an mig um, að ég hefði munað
rétt, gek-k ég þó um Fertugasta
og fjórða stræti, þegar ég fór
heim úr vinnunn-i þennan dag.
Það var hvort sem var á leið
minni í lestina.
Ég átti kollgátuna Við hornið á
Sjöttu breiðgötu vestanverðri stóð
fjórlyftur steinhjallur, sem sýni-
lega hafði einhvern tíma verið
rauðmálaður. Nú þöktu skellurn-
ar stærri flöt en málningin. Glugga
borurnar voru flestar þannig, að
tjöld voru óþörf. Það sást áreið-
anlega hvorki út né inn fyri-r ó-
hreinindum. Á skilti yfir dyrunum
-mátti þó enn greina, ef vel var
að gætt, nafn pað, sem Hardin
h-afði nefnt i símanum.
Allt va-r ástand þess-arar gisti-
stofnunar slíkt, að ég fór að iðr-
ast hugrenninga minna fyr. um
daginn. Maður, sem efeki hafði
efni á að búa á be-tri stað en þess-
um, átti vafalaust ek-ki bót fyrir
rass-inn á sér. Ég sá fyriæ m-ér blá-
fátækt, baslandi sfeáld, rétt óorð-
ið hungurmorða. Sex doHarar voru
greinilega okur á manni i slíkumv
kirMigumstæðum.
Þetta kvöld stúderaði ég Eddu-
fræði. Efekert gat verið kenna-ra
verra, fann-st mér, en að láta reka
sig á stampinn strax í fyrstu
kennsiu-stund. Kannski ha-fði mér
skjátlazt um skáldið, kannski var
maðurinn séní. Hann skyldi þá
ekki koma að tómum feofanum
hjá mér heldur.
Þegar fimimitudagurinn rann
upp, bjó ég mig út með tösku,
fulla af bókum. Ég hafði dregið
fram flest það, sem ég gat hönd
á fest úr bókasafni mínu og: konu
minn-ar — kennslubækur í ís-
lenzku, norræna goðafræði, Sæ-
mundar-Eddu á íslenzku og ensku
og ýmislegt fleira góðgæti, sem
hugsanlega gat komið að notum
við kennsluna. Ég ætlaði ekki að
Iáta neitt koma fia-tt upp á mig.
Einatt veltur mikið á fyrsta fun-di,
og úttroðin taska fannst mér
mundi vekja traust á stöðugleik
kennarans — 1-íkt eins og ballest
í skipi. Hins vegar gæti sýnzt eitt-
hvað gopalegt við þann, sem kæmi
u-m of léttklyfjaður.
Vinnudagur minn var úti klukk-
an fiofm, en þar sem ek-ki var
nema fimm mínútna gangur á á-
fan-gastað, skauzt ég inn á kaffi-
stofu til að drepa tíman-n þangað
til kenn-siustund-in skyldi hefjast.
Yfir kaffinu fór ég að hugleiða,
hvers þessi nýi nemandi min
mund-i nú helzt spyrja. Það var
auðvitað vonlaust að reyna að geta
Sér þess til, en það var hægt að
ákvarða, hvað leggja skyldi á-
herzlu á, ef s-purningar hans yrðu
þannig, að svigrúm gæfist í svör-
um við þeim. Sérhver íslendingur
erlendis er fulltrúi þjóðar sinnar,
hvor-t sem honum líkar betur eða
verr, og han-n er það þeim mun
frefnur, sem íslendingar eru mann
færri en aðrar þjóðir. Flestum
þeim, sem eiga kunna skipti við
hann, hvort heldu-r eru skyndi-
kynni eða nánari vinátta, mun
ha-nn reyndist eini Íslendingurinn,
sem líklegur er til að verða á ve-gi
þeirra a-lla ævi. Undantekn-ingar-
lítið munu þeir því dæm-a þjóðin-a
aHa eftir því, hvemig han-n einn
kemur fram.
Þar sem ég sat og saup dreggj-
arnar úr kaffiboUanum mínum
þennan dag, var ég mér alls þessa
vel -meðvitand-i. Ég ga-f stúikun-nl
þjórfé í ríflegra 1-agi, þótt hén
hefði ekki hugmynd u-m þjóðe-nm
mi-tt, og marséraði svo ú-t, ákveð-
inn á svip. Jafmvel í þessu skíta-
h-óteli skyldi sóma lands míns á
lof-t hal-dið, jafnvel þar skyldi
móðurtunga m-ín hljóma hrein o-g
tær eimis og ber-gvatn. íslamd ögr-
um skorið!
Ég sneri hröðu-m sk-refum inn í
Fertugasta og fjórða stræti, kom-s-t
klakklaust upp þrepin að hótel-dyr
unurn, þótt f-arin færu að láta á
sjá af veðrun og sliti, og hélt á-
f.ram upp tréstiga, sem kveinkaði
sér við hver-t spor mit-t, inn í mót-
tökusal þessarar gististofnuna'r.
Inni va-r hálfrokkið. Nakin ljósa-
pera hékk í vír niður úr loftinu,
en skíman frá henni va-r hvergi
nær-ri nóg til að lýsa upp anddyr-
ið, sem var furðu rúmgott. Ve-gg-
i-rnir voru klæddir gamalda-gs tré-
þiljum, fölgrænum að lit, sem
gáfu þessum húsakynnum þok-ka-
legri og hrei-nni, blæ en ég hafði
búizt við að finna.
í horninu á vinstri hönd va-r alil-
stórt svæði, markað af m-eð af-
greiðsluborði. Innan við það
sat miðaldra starfsmaður snögg-
klæddur. Ég gekk að borðinu
Maðurinn hafði verið niðursokk-
inn í nektartíma-rit. Nú leit hann
upp, lyfti brúnu-m og horfði á mig
syfjulegum spurnaraugum.
„Ég er að leita að hr. Hardin,“
sagði é-g.
Það brá yfir undrun í svip
man-n-sins, og mér sýndist ekki bet-
ur en hann gyti augunum upp og
n-iður efti-r mér öHum, Wfet og
ham-n væri að ígrund-a, hvaða fá-
gætri tegund þes-si furðufugl til-
heyrði n-ú. Um leið og hann loks
svaraði, leit hann aftu-r niður á
bera karlmannskroppana í tíma-
ritinu og benti þumal-fingri vins-tri
handar þvert yfir um anddýrið.
„Dyrnar beint á móti,“ sagði
hann.
„Þakka yður fyri-r.“
Ég gekk rakleitt að dyrunum
og barði. Inna-n við heyrðist þungt,
en rösklegt fótatak, og í næstu
andrá va-r hu-rðin rifin upp á gátt.
Hvarvet-na á byggðu bóli má
finn-a einhverja kynle-ga kvisti —
menn og konur, sem skera sig úr
Ifjöldanum fyriir sakir sérvizku-
legs klæðaburðar, 1-u-nderni-s eða
lifnað-arhátta, eð-a kannski alls
950
T t M 1 N N - SUNNUDAGSBLAÐ