Tíminn Sunnudagsblað - 24.11.1968, Blaðsíða 10

Ekki leið langur timii þar til
Valdknar fékk nokkra uppbót á
þessi hestaípaup, því að Stjarna frá
Þórhaili edgnaðist grátt hestfölald
uim vorið, og var þá Valdimar þeg-
ar búin að fá þrjú hross, auk
áttatíu króna, í staðinn fyrir Topp.
En hver var hún svo þessi rauð-
stjörnótta hryssa sem Þórhal'Lur
Daníelsson taldi guls viirði, er
hiann lét hana í skiptum fyrir
Topp? Hryssa þessi varð þekkt
góðhestaimóðir og gekk undir nafn
inu Stjarna. Að henni stóðu góð-
ir ættstoínar, því að hún var dótt-
urdóttur Óðu-Rauðku Jóns Bene-
dáiktssonar í Ámanesi, en faðir
hiemnar var Sóti af Kúfu-kyní. Móð-
ir Stjörnu var undan Rauð Bene
dikts í Dilksnesi. Rauður sá var
umdain Brúsku Benedikts í Dilks
niesi. Hann var seidur Jóni Arne-
sen, kaupmanni á Eskifirði, fyrir
200 gullpeninga.
Stj'arna reyndist hið ágætasta
hiross með allan gang og Ijúfan
viija. Hún eignaðist alis níu af-
kvæmi, sem öll urðu úrvalsgæð-
ingar og urðu þeirra þekktast
þessi:
1. Þór, folinn, sem fylgdi henni
frá Þórhalli Daníelssyni. Hann var
seldur að Hólum í Hjaltadal tii
Sigurðar búinaðarmáliastjóra og not
aðuir þar til kynbóta einhver ár.
Hlaut bann þar einn stóðhesta
fyrstu verðlaun á hrossasýningu,
samkvæmt urnsögn í Búnaðarriti.
2. Stranda Stjarna, eign Sigurð-
aæ Stramdfieid þekktur gæðingur
og stóðhest'amóðir.
3. Blakkur, hdnn landskunni
kynbótahestuir.
4. Dreyri, reiðhestur Valdimars
í Ámanesi, afburðagæðingur.
Af niðjum Stjörnu, sem lands-
kunnir hafa orðið, má nefna þessa
stóðhesta:
a. Skugga firá Bjarnanesi.
b. Nökkva frá Hólmi.
c. Svdp á Laugalandi í Eyjafirði.
d. Hmafn frá Árnanesd.
Auk þess má rekja til Stjörnu
ættir nokkra þekktustu veð-
hlaupagarpa og góðhesta þessa
lands, svo sem Garps frá Árna-
nesi, Þyts frá Hlíðarbergi og Blæs
í Syðra-Lamglholti.
Valdimar í Árnanesi á þakkir
skilið fyrir farsælt starf í þágu
hornfirzkrar hrossaræktar, og ís
lenzkir hestaumnendur standa í
nokkurri þakkarskuld við hann.
Fyrir það starf gerði Hrossarækt-
arfélag Hornfirðinga hann að heið-
ursfólaga haustið 1966 og færði
honum við það tækifæri skrautrit
að ávarp.
Þórhallur Damíelsson hefur
gerla vitað, hvað í Stjörnu bjó, er
hann taldi hana í jafngdiidi gulls.
| Það guli hefur vel ávaxtazt í niðj-
um heunar.
III.
Ein af lyndiseinkunnum Valdi-
mars í Árnanesi var sú að fara
utan við alfaraleið — þræða brot,
Valdimar í / nesi hafði einnig yndi af fallegu sauðfé. Hann lagði mikla
rækt við mórautt fjárkyn, og í fyrrahaust átti hann fjörutiu ær mórauðar
og 95% þeirra lamba, sem hann sendi i sláturhúsið á Höfn, voru mórauð,
flekkótt, bíldótt, botnótt eqa grá. Hér er ærin Lóa með tvo mórauða syni,
afburðaær sakir frjósemi og afurða.
sem aðrir töldu viðsjál, og koma
mönmum á óvart méð ýmsum til-
tektum, sem vöktu menn af værð
vananis. Ótal sögur mætti nefna
þessu til sönnunar. En hér skal
aðeins ein slík saiga tilfærð.
Sumarið 1930 var alþingishátíð-
in haldin á Þingvöllum við Öxará,
og flykktist_ þangað fjöldi fólks.
Valdimar í Árnanesi tók þá hnakk
sárnn oig hesta og hélt af stað til
Þingvalla. Rigningar voru miklar
um þetta leyti, og fór hann yfir
öll vötn í Skaftafell'ssýslum í for-
aðsvexti. Þegar hann taldi sig hafa
öil stórvötn að baki sér, kom hann
hestum sínum í vörzlu og tók
sér bílfar með ferðamannahópi úr
Vestur-Skaftafellssýslu. En Markar
fljót var óbrúað, og voru því
hesfar og fylgdarmenn úr Fljóts-
hlíð fengnir til að koma ferðafólk
inu yfiir þeíta vatnsfall. Svo var
ráð fyrir gert, að ferðafólkið skyldi
fylgja fyrirmælum og leiðsögn
fylgdarmannanna úr Fljótshlðí,
og átti að fara eitthvað niður með
fljótinu, þar sem vatnið skiptist í
’kvíslar.
Valdimar í Árnanesi var fram-
arlega í hópnum og náði sér brátt
í fararskjóta, sem honum leizt vel
á. En nú var nokkurs um vert að
koma fólkinu á óvart með því að
fara á naumu broti. Og í stað þess
að fylgja leiðsögn Fljótshlíðinga og
fara niður með fljótinu, þeysti
Valdimar beint af augum og komst
þar yfir með góðu móti. Þegar kom
ið var til bæja í Fljótshlíð, söfn-
uðust menn saman í hóp og spurðu,
hver hann væri þessd fífldjarfi
maður, sem virti fyrirmæli leið-
sögumanna að vettugi og tefldi á
tæpasta vað í fljó'tinu, Valdimar í
Árnanesi brýndi þá rödd'Áína og
mælti á þessa leið:
„Er þetta kallað „fljót“ hérna?
Þetta væri kallaður bæjariækur í
Austur-Skaftafellssýslu.“
Sló þá þögn á menn er þeir
heyrðu, að þessi maður var kom-
inn yfir öll vötn austan úr Horna-
firði.
Samskipti Valdimars í Ámanesi
og Benedikts í Dilksmesi urðu æði-
mörg á sviði hestaimennsku og
ekkii ætíð án árekstra meðan kyn-
bótahæfni Blakks og Bráins var
fersk í huga. Báðir þóttust þeir
góðir af símum hestum og hesta
stofimum og mikluðu fyrir sér
margt þaj^ sem aðrir töldu ekki
mik'lu vatrða. Á fyrstu árum hrossa
ræktarfélagisiinis var Bráinn valinn
946
T I M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ