Tíminn Sunnudagsblað - 12.01.1969, Blaðsíða 2

Hetöc'rleilu dandiskvinnu,
sannarléga menntablómj og lær
dómsins akuriiiju, sendi ég,
kvistsureii. úr béraði Snorra og
aumur maCkur ár sóknum Hall-
gríms, þessa mína fátækiegu
kveðju og hégómlegt tilskrif —
með aiiT'i a>ru í anðmýkt fram
berandi minni veivísri og eðla
jómfrú
í íiugliasti er þtss fyrst að
minaist. sem fvilt hefur sálirn-
ar sönnum friði og hugana
himn.-SKum fögn>’ði, hversu
mann eguno su, sem ríður blikk
dósum ínilii luiaita, hefur kom
ið sem kölluð. Frans frá Assisi
hefur oft verið ta’inn fegurst-
ur ávöxcur fagurrar trúar —
maðurinn, sem tuglarnir flykkt-
ust að og dvrin skildu, að var
manngæzka.i íklædd holdi og
blóði. En nu ganga þeir eðli-
lega úr móð, sem unna fugli
og blómi, þegar uppi er sú
afreksöld, er mestu gegnir að
vera iðinn við -tð steikja þjóð-
ir í berjsintuaupi, saxa þær stál
flísum 04 sveita x hel Blikk-
dósariddrrar myndu aftur á
móti hvork’ þyrma fugli né
þjóð, ef þei.n væri sagt að
kippa í strerginn, oe þess vegna
eru þeir spámenn, sem hæfa
þeim, er stund leggja á að
lækna heiminn með bensín
hlaupi og srá’í'í'um. Andrés
held ég sá hafi heitið (hvort
sem þaö var hmn sami og forð-
um stóð utan gátta á Völlunum),
er ég h.ayrði cinhvern mektar-
mann ioiða f>£rr> til vitnis í trú-
máluniirn nútia um hátíðirnar í
stað h nna gömlu andlegu stór
menna, sem biúkart hefur ver-
ið við tií þeirra biuta fram að
þessu.
Við hér í hötuðstaðnum fleytt
um okkur snn rs rétt þekki-
Bjargar
lega /f\: jólin. Þetta var vel
lukkuð sameiningarhátíð
Mammons og Krists, sem nálg
ast það óðf.uga að verða sam-
vaxnir Síamstvíburar (eða sam-
tengd germför) þennan síðasta
mánuð ársins.
Af því ruá sjá. að talsverð eru
sinnaiskiptin crð>n hjá Kristi
síðan hann notaði svipur á víxl-
ara tii þess að reka þá út úr
musterinu. Þessi breyting hefur
kannsk' orðið, þegar „reynslan
jókst og SKÍlningurinn dýpkaði“
eins og stumnm segir í eftir-
mælurr
Kanr ski er galdurinn ekki
annar en sú, hversu auðvelt er
að sve>gja eift til þjónkunar við
annað, þegar ,'á kpmur upp hlut
urinn. Grikklrr.d með pólitísk-
ar fangabúðir, pvntingakerfi
og dómsmoi’ö, hrevkir sér hátt
innan .sairtaka, sem segjast
vernda lýð.æði frelsi og mann
réttindi. Brnóankin, burðarás
sömu samtaka, hevja ár eftir
ár stríð gegn fátækri þjóð aust-
ur í he rii — stríð, sem engu
síður er viðbjóðvlegt en atferli
nazistanna býzku — og leggja
svo mikið kapp á þetta stríð, að
þau veria meö glöðu geði jafn
miklu fé til þess að murka lífið
úr hverjum '■-in'taklingi og
kostaði rð frarr^æra margar
fjölskví-tui til æv'Ioka.
Þess vegna hvarfiað að mér:
Það sryldi þó ekki talsvert var-
hugaveí ‘;ui mumu á því, sem
við þyk,umst vilja og enda
vera að gera, og h>nu, sem við
í raunimi eiur.i að gera? Og
þetta skylai þc ekki vera vís-
vitandi hræ m og vfirdrepsskap
ur, vandlega samannjörvuð lygi
og síendartekir: bvar sem eyra
nemur h'jóð og auga linu?
Grunur minn er sá, að mikl-
um fjö'-.’la nanna sé nákvæm-
lega srma um öll jól, nema
hvað ud;it er að græða á þeim.
Grunu rni.rin er .íka sá, að
stórve'dimuM, sem heyja kapp
hlaup urr. blikxdósareiðir j
geiminum og kvnda haturselda
á jörðu niðri, Kggi lýðræði og
einræöi • iéttu rúmi, og mann-
réttind'. seu þtim aðeins skot
mark ef pau starda i vegi fyrir
yfirráðu a þeirra Mammon er
konungshugsjón beirra, og yfir-
drotnun og gróði markmiðið.
Menni'nir, sem stýra konung-
dæmi hans drepa Kennedy og
Lúther King og koma í veg, að
hinir raanverulegu morðingjar
séu aíhj.ipaðir, þeii troða kyn-
þætti og pjoðir undir hæli sér
og ekkert tiltæk: er svo óskap
legt, að þ.ur víli fyrir sér að
beina þsu.
Það er hiu heizta huggun, er
skáld heíur sagt, að næturgal-
inn vi.mi óll strið. Ég vil held
ur trúa á næturg.viann en blikk
dósina, hversu langt sem henn:
er þeytt, og ég vona, að Frans
frá Aaósj verði t?Unn dýrlegrx
maður en blikkdósameistarar
herve’.danna
Vel a uunnzt a? lokum: Núna
um hátiðirnar b>rtist í eins kon
ar forysugrein j e>nu Reykjavík
urblað r a mióg strengileg áskor
un til aiþjóða- i heild og for-
ráðdmai.id rennar sérstaklega
að stenuna nú eiDu sinni ræki-
lega st.-gu við þvi f óði peninga,
sem hann sagði. a? varið væri
menni iguuni i lardinu til fram
dráttar M'g minnir að vísindin
væru nefnd jafnframt. Þetta
er auðvitað bölvaður
fénaður, menningin og vísindin
(nema þsu tem um blikkdósirn
ar snúast), og von að maður-
inn víidi e:tll'.v?.ð iáta gera til
þess að hnekkjd þeim fyrirbær-
um. Að mionsta kosti væri sárt,
ef fyrsc yrði geng'ð á það, sem
varið er ta ómen>'ingar. Eða
hvað fianst þér, lærdómsins
akurlilju?
Með b.iztu kveðju.
J. H.
10
IlMINN - SUNNUDAGSBLAÐ