Tíminn Sunnudagsblað - 12.01.1969, Síða 9

HÉÐAN OG ÞAÐAN
Gagnscmi leirburðar.
Tryggvi Gunnarsson hafði sam
ið um það við Benedikt Gröndal,
að hann þýddi kafla úr danskri
náttúrufræði, er Þióðvinafélagið
átti síðan að láta orenta. Tryggvi
dvaldist í Kaupmannahöfn næsta
vetur eins og hann gerði um eitt
skeið ævi sinnar, og barst honum
þangað handritið frá Benedikt.
Var þar lýst, hvernig lækir, sem
renna niður hlíðar fjalla í rigning-
um og leysingum, hrífa með sér
leir, er myndar síðan frjósamt und
irlendi í dölunum Botnaði þýð-
andi lýsinguna með þessari setn-
ingu:
„Og má hér af sjá, að leirburð
ur er þó til nokkurs nýtur“.
Heilsað upp á lundabagga.
Jónas Jóhannesson hreppstjóri
á Breiðavaði í Langadal, kærði
Björn sýslumann Blöndal fyrir
amtmanni, og má því nærri geta,
hvern hug þeir báru hvor til ann-
ars. Gætti þess bæði í stóru og
smáu.
Einhverju sinni kom Jónas á
sýslumannssetrið og átti í löngu
þjarki við sýslumann Þegar Jónas
sá, að ekki myndi eiga að vinna
honum neinn beina, seildist hann
niður í mal sinn og dró upp lunda-
bagga. Hampaði hann honum um
stund í lófa sér fyrir fiaman sýslu-
rnann og mælti síðan hátíðlega:
„Komdu sæil og blessaður. Nú
er mér þörf á þér.“ Bró síðan upp
vasahníf, skar sér vænar sneiðar
og át, skálmandi um gólfið.
JÓN ARNFINNSSON:
i
GRASAFERÐ
Það þykir víst nálega skáidsaiga
nú á tímum að segjast hafa farið
á grasafjall að tína fjallagrös. Nú
er notað minna af þeim en í gamla
daga. Þegar ég var að aiast upp,
var farið á grasafjail á hverju
hausti frá mínu heimili. Grösin
voru höíð í slátur, brauð og te,
sem ævinlega var drukkið á eftir
matnum flesta daga vikunnar.
Það var aliltaf tilhlökkunarefni
að koma inn á heiðarnar, sjá fossa,
stór grettistök, sem álfar byggðu,
og sérkennilegar fjallagnípur.
Síðastliðið sumar lagði ég leið
mína inn á Hveravelli og þaðan í
Þjófadali. Þar var mikið um f jalla-
grös: Stórir flekkir af skæðagrös-
um um alla móana. í góðu grasa
veðri, þoku eða vætuúða, mætti
fá mikið af fjallagrösum þar. Þar
er ævintýralegt land: Djúp dal-
verpi með gróðursælum geirum og
hMðarhvömmum. Og þar vex
meira en fjallagrös. Þar er einnig
mikið af margs konar háfjallajurt-
um og tröllagrösum eða hreindýra-
mosa. Maður verður þó mest var
við hinn dularfuila töfrablæ, sem
fjöllin eru mögnuð af. Það er eins
og ævintýraljómi þjóðsagna haldi
þar vörð með allri tilbreytni sinni.
Manni finnst jafnvel heyrast hó ut-
an úr þokunni og skræk rödd Ket-
ils. Þegar menn kom? saman til að
hressa sig á kaffisopa, verður
Gudda hæst í haga Gudda mark-
aði sérstæða sögu — mynd, sem
seint flýr hugann.
Þokan á fjöUunum hefur allt
önnuir áhrif á mann en þoka í
byggð. Hún er full af hljóðri myst-
ík, sem verður ekki skilin nema
af þeim, sem hafa kynnzt henni.
Þjóðsögurnar hafa gefið henni allt
annað líf en sveitaþokunni. Manni
finnst jafnvel, að þegar hún er
svörtust, þá sveimi fullt af verum
í kiringum mann — verum, sem
hverfa með þokunni.
En sleppum þessum hugarórum,
og höldum út í móann til gras-
anna. Pokinn er að verða fullur.
Ég þrýsti niður í hann. Grösin eru
svo loftmikil, að þau lyfta sér jafn-
hraðan aftur. Það er aldrei gott að
draga á eftir sér fulla poka af
grösum.'Ég fer því heim að bíln-
um og fær mér tóman poka. Nú
er hægt að tína. Enda var strengt
þess heit að lita ekki upp fyrr en
pokinn væri fullur.
Þegar sólin var að hverfa norð-
vestur undir Þjófadalafjöllin, var
haldið heim að tjöidunum. það
stóð vel á, pokinn var orðinn vel
fullur. Nú áttum við að sofa þarna
um nóttina og fara af stað strax
um morguninn. Þá var tekið lag-
ið: Um urðir og skriður og öldur
og fell. Svo kom hvert lagið af
öðru.
Þar sem farið var af stað svona
snemma, var ákveðið að aka á mill
um fjalLanna og skoða landið bet-
ur. Og alltaf var sungið „Þar sem
háir hólar.“ Það átti sannarlega
vel við meðan farið var á miltum
fjaHanna.
Róninn
eftir
Sigurð
Sveinsson
Hann er fullur í dag, hann var fullur í gær,
hann verður fullur aftur á morgun.
Hann drekkur út yfirleitt allt, sem hann
slær,
og verður eflaust tregur á borgun.
■wn
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ
17