Tíminn Sunnudagsblað - 19.01.1969, Blaðsíða 5

daginn sá ég hana bera fjögur
þessi líka litlu hrísgrjónabundini á
bakinu heim af akrinum“.
Ósúmí reyndi að létta undir með
Ótamí og votta henni þakklæti sitt
með því að annast sem mest heim-
ilisstörfin: Gæta drengsins, huga
að kúnum, elda matinn, sækja vatn
í brunninn og gera annað, sem hún
tnegnaði. Lotin af elli og þreytu
sýslaði hún við þetta og gladdist
yfir því, að geta þó enn gert flest,
sem að kaliaði heima fyrir.
Kvöld eitt seint um haustið kom
Ótamí dauðþreytt heim með fyrir-
ferðarmilkla bagga af grenibarri i
fanginu. Ósúmí lá á hnjánum á
imoldangólfinu með Híró á baki
sér og skaraði í glæðurnar í eld-
sbónni.
„Þú kemur seint heim“, sagði
hún. „Þér hlýtur að vera kalt“.
„Það var dálítið, sem ég vildi
Ijúka við,“ svaraði Ótamí þreytu-
lega.
Hún varpaði barrböggunum frá
sér frammi við þröskuld, gekk inn
án þess að taka af sér molduga
stráSkóna og settist rétt við stóna,
þar sem eldurinn var að læsa sig
í eikarbút. Ósúmi ætlaði að rísa
upp, en Híró iþyngdi henni, og
hún varð að grípa í bafminn á bað-
kerinu, svo að hún gæti brölt á
fætur.
„Vi'ltu ekki baða þig snöggvast?“
„Ég er of svöng til þess, að ég
nenni því, gefðu mér fáeinar kart-
öflur fyrst. Ég sé, að þú hefur soð-
ið kartöflur“.
Ósúmí staulaðist að hillunni og
bók þar pott, sem í voru soðnar
kartöflur.
„Ég var búin að bíða lengi eftir
þér. Eg er hrædd um, að þær séu
orðnar kaldar“.
Þær bökuðu kartöflurnar yfir
eldinum.
„Híró er sofnaður. Leggðu litla
skinnið út af“.
„Æ-nei. Það er svo kalt í kvöld.
Hann ætlaði aldrei að sofna“, svar-
aði ósúmí.
Ótamí stakk upp í sig heitri kart
öflu um leið og hún sagði þetta.
Hún hagaði matartekjunni eins og
þreyttir menn gera, þegar þeir
koma heim eftir langan vinnudag:
Tók hverja kartöfluna af annarri
af steikarteininum, stakk þeim
upp í sig og kyngdi þeim.
Ósúmí flýtti sór að láta fleiri kart-
öflur á teininn. Híró svaf á baki
hennar og snörlaði lágt.
„Það er ekki furða, þó að þig
svengi, önnur eins ósköp og þú
vinnur“, sagði Ósúmí og leit með
aðdáun á tengdadóttur sína, þar
sem hún hesthúsaði kartöflurnar I
daufri glætunni frá eldinum í sót-
ugri stónni.
Ótamí þrælaði frá morgni til
kvölds og hlífði sér hvergi. Stund-
um lét hún ekki einu sinni dag-
inn nægja, heldur grisjaði og plant
aði við luktarljós. Ósúml bar
mikla virðingu fyrir henni.
Kannski mátti þó frekar segja, að
hún hefði beyg af henni. Gamla
konan varð að gera allt innan húss,
nema hvað Ótamí þvoði fötin af
sér sjálf. En því fór fjarri, að Ó-
súmí kvartaði. Hún reyndi að rétta
úr sér við og við, en amstraði þind-
ar laust þess á mil'li.
Aildrei sá Ósúmí grannkonu
sína svo, að hún hældi ekki tengda-
dóttur hennar á hvert reipi: „Ó-
taml er svona“, sagði hún: „Það
eru ekki vandræði, þótt einhver
deyi, þar sem hún er“.
Sannast mála var, að vinnukapp
hennar gekk úr hófi. Þegair hún
hafði verið ebkja tvö ár, fór hún
að tala um að rækta mórberjalund
á bökkum áveituskurðarins. Hún
sagði, að það væri fjarsbæða að
leigja fjórðung úr ekru á tíu Jap-
ansdali á ári. Gróðursetti \ ún þar
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
37