Tíminn Sunnudagsblað - 19.01.1969, Blaðsíða 14

Hold og moíd -
Framhald aí bls. 39.
út í dauðann. En einhvern tíma
dey ég. Ég dey, og þá geng ég
aftuir og vitja þín. .
Þannig öskraði Ósúmí formæl-
ingar sínar og heitingar með dreng
inn í fanginu. Hann var byrjaður
að gráta. En Ótamí, sem legið hafði
hreyfingarlaus við eldstóna, lét
sem hún heyrði ekki heiftaryrði
tengdamóður sinnar.
Ósúmí dó þó ekki. Aftur á móti
veiktist Ótamí, sem oft hafði grobb
að af hreysti sinni, og dó að viku
liðinni. Það hafði komið upp skæð
taugaveiki í þorpinu og lagt marga
í gröfina, og hún varð Ótamí að
aldurtila. Járnsmiðurinn í þorpinu
var einn þeirra, sem féllu í valinn,
og Ótamí hafði verið kölluð á vett-
vang daginn áður en hún veiktist
til þess .að taka gröfina. í húsi jám-
smiðsins hafði hún séð ungan
læknanema, sem komið hafði ein-
mitt þennan sama dag til þess að
einangra þá, sem veiktust.
„Þú hefur fengið þetta þar“,
sagði Ósúmí með dálitlum álösun-
arhreim við sjúklinginn, sem lá
gljáandi af sótthita á strádýnu
sinni, þegar læknirinn var farinn.
Daginn, sem Ótamí var jörðúð,
var hellirigning. Samt sem áður
komu nær allir þorpsbúar að gröf-
inni, meira að segja sjálfur hrepp-
stjórinn. Allir hörmuðu, að Ótamí
skyldi deyja svona ung, og allir
vottuðu Ósúmí og Híró samúð
sína: Nú áttu þau ekki neinn að,
sem gæti unnið fyrir þeim. Sveit-
airstjórnaroddvitinn sagði Ósúmí,
að það væri á döfinni, að héraðs-
ráðið vottaði Ótamf virðingu sína
Þeir, sem hugsa sér
að halda Sunnudags-
blaðinu saman, ættu
að athuga hið fyrsta,
hvort eitthvað vantar
í hjá þeim og ráða bót
á bví.
skjallega innan skamnis. Ósúmí
gat ekiki annað en lotið höfði, þeg-
ar hún heyrði þetta.
„Jæja, Ósúmí“, sagði góðlátleg-
ur oddvitinn og margkinkaði sköll-
óttum kollinum. „Þú verður að
sætta þig við þennan mikla missi.
Við höfum sent héraðsráðinu
beiðni um, að tengdadóttir þín
verði heiðruð, og ég hef sjálfur far
ið fimm sinnum til þess að tala
við héraðsstjórann. En við verðum
áð sætta okkur við missinn, og það
verður þú líka að gera“.
En það var tómahljóð í predik-
unartóninum, skólakennararn-
ir litu á hann af sýnilegri vanþókn-
un.
Kvöldið eftir jarðarförina lagð-
ist Ósúml til svefns með Híró í
fangi sér undir flugnanetinu í
horni bakherbergisins, þar sem
Búddaaltarið var. Annars voru þau
vön að sofa í myrkri. En þetta
kvöld loguðu kerti á altarinu, og
úr sængurfatnaðinum lagði ein-
kennilegan þef af sóttvarnarlyfj-
um, er á þau hafði verið stökkt.
Þetta hélt vöku fyrir Ósúml, og
hún lá lengi vakandi. Henni bland-
aðist ekki hugur um, að dauði
tengdadóttur hennar var henni hið
mesta happ. Nú þurfti hún ekki
framar að leggja eins hart að sér
og hún hafði gert. Þar að auki
hafði hún ekki lengur beyg af því,
að hún yrði sneypt og snupruð.
Hún átti þrjár ekrur lands og
þúsund Japansdali í banka. Upp
frá þessari stundu voru þau Híró
frjáls að því að háma í sig ljúf-
feng, soðin hrísgrjón, því að eng-
inn neyddi þau oftair til þess að
sætta sig við ólystugan graut, sem
búinn var til úr blöndu af höfr-
um og hrísgrjónum, og hún átti
það ekki yfir höfði sér, að neinn
amaðist við því, þótt hún keypti
heila bagga af saltfiski, kjörmeti
sínu. Aldrei á ævi sinni hafði hún
verið jafnáhyggjuilaus og þessa
nótt.
Allt í einu minntist hún nætur,
sem hún hafði lifað fyrir níu ár-
um. Þá hafði henni fundizt sem
fárgi væri af sér létt, alveg eins
Lausn
1. krossgátu
og nú. Það var nóttina eftir ,að
ein'kasonur hennar, hold af hennair
holdi og blóð af hennar blóði, var
borinn til grafar. Og nú hafði kona
sonar hennar, er ól eina barna-
barnið, sem hún átti, verið ausin
moldu.
Ósúmí opnaði augun og sá, að
sonarsonur hennar svaf vært í
handarkrika hennar. Sakleysislegt
andlitið sneri upp, en sem hún
virti fyrir sér drenginn, sem hvíld-
ist í værum svefni, rann það upp
fyrir henni, að hún var ekki annað
en aflóga skar, og á samri stundu
rann henni sárt til rifja hlutskipti
þeirra beggja, Nítarós og konu
hans, sem svo lengi hafði verið
henni óþægur ljár í þúfu. Hún vor-
kenndi þeim að deyja svo ungum.
Við þessar geðsveiflur var sem hat
ur og beiskja, sem hún hafði alið
með sér í níu ár, þurrkaðist út á
svipstundu. Hana langaði til þess
að umvefja þau öll þrjú — soninn,
tengdadóitturina og drenginn
þeirra. Mest vorkenndi Ósúmí þó
sjálfri sér að hafa lifað hin bæði
og eiga ekki annað fram undan en
aumkunarverðan einstæðingsskap.
„Ótamí“, hvíslaði hún veikum
irómi, því að enn var sál hennar í
húsinu, „hvers vegna fórstu frá
mér?“
í næstu andrá tóku tárin að
flæða niður kinnar hennar.
Hún hafði heyrt klukkuna slá
fjögur, þegar svefninn og þreytan
sigruðu hana. Það var rétt í sama
mund og morgunfölvann lagði á
himininn yfir stráþekjum húss
hennar og dögunin seildist köld-
um, gráum fingrum upp á austur-
loftið.
J.H. þýddi.
L. £ D 1 L i C 7 - A/ÝV)>r
yuKr am
M ú Jk. £ L 7 J
i/ 1) T 7 I i i 6
r ? £ « u « i K úXw £
sþí£ iX»í íi»«|bi rX^ L
r fi' y T fi W íVu R £ I
A i I 'f1J> fi ÆXr.'A/Xi '£ RX
n n n /. •'S. ■ A X Q £ * J Ó
! V1'1
tSM n stKl* ?X*r fi n L fii^ A
i j>
■Vx’
*? r
** <■ l
Jfi&C - - S
u o rtH-e l fi yJJfib fi
L X A 1> U O A * /CO M
i X ■ ' >1 fi 1 fi tBl- A
£ V / i N C
X V • r h X t A 0 c *
t> x • ?X\ Æ lY/> K
/X 1 c TX'c *' Kc K K*
XÆC I X * ^ • X * 0 R T V
' - ^ T
46
IlBINN - SUNNUDAGSBLAÐ