Tíminn Sunnudagsblað - 19.01.1969, Blaðsíða 12

Vísnaspjall Gamla
í einum þættinum vorum við
að spjalla um ýmislegt til afþrey
ingar í skammdeginu, og verð-
ur hér fyrst eins konar fram-
hald á því. Reyndar er það nú
ekki allt bundið við skammdegi,
ýmislegt iðkað oftar en þá. En
hvað um það. Þorstlátur gerist
þá margur: Grímur Thomsen
sagði:
Sagt er, að mér sopinn
þyki góður,
satt er það og skal ei
málið verja,
þyrstir hvem er þungan
sækir róður
og þungt er útnyrðinga
lífs að berja
Hér kemur játning margra,
þótt ekki búi allir sinnj játn-
ingu j>afn glæsilegt form:
Full af báli faðma ég þig
flaskan hála og svarta,
þó þú báli brennir mig
bæði á sál og hjarta.
Þegar þátturinn er skrifaður,
eru framundan margir og mikl-
ir hátíðisdagar. Kannski sama
verði reynslan og Matthías Joch.
lýsir:
ó já, það geta ekki allir verið
eins og Sankti Páll.
Við brimlöðrandi brenni-
vínsskerið
er breiði yegurinn háll.
En veigarnar, sem að vörum
eru bornar, eru af ýmsu tagi.
Grímur bóndi á Bessastöðum
viair alltaf kjamyrtur:
Á vara þinna bergði ég brunni
buirt hef ég margar sorgir
kysst
ItíU
þér lífsins dögg ég drafck
af munni
en drafck þó aldrei rnína lyst.
Þegar kraftar lítoams linna
lífs er úti glím'an stinn,
vörum dreypa í vara þinna
vil ég bikar enn eitt sinn.
f orðasbað Vatnsenda-Rósu er
þessi kveðin, sennilega af Hall-
dóri Friðjónssyni, sem þýddi
leikrit Elínar Hoffmann um
hana og Natan:
Hvar sem ferðu um fold
og haf
fiátt þér meyjar unni.
Dauðans veigar drekktu af
drósar hverjum munni
Annar Húnvetningur kvað:
Veittu svörin svima högg
sælukjörum mínum,
æskufjörið dauðahögg
dratok af vörum þínum.
Skulum við nú láta veigam
ar hvíla um stund. En hér lýs-
ir Halldór Friðjónsson sólarupp
komu, og þá sennilega við Eyja-
fjörð:
Skuggar beygja ferðir firá.
Förin ei má bíða.
Geislafleyi um svalan sjá
siglir eygló blíða.
Við búum á eyju, það er því
ekkert undaríegt þótt höfðað sé
til sjávar eða siglinga í mörgum
vísum, sem líða af vörum eyja
sfceggja. Vel heldur Friðrik Han
sen sævarlíkingunum í þessari
alfcunnu vísu, sem stundum er
reyndar eignuð öðrum:
Um tilverunnar sollið svið
sjóir rísa og falla.
Ég hef brotið bát minn við
blindstoer eigin galla.
Hér er önnur og sennilega
mun raunverulegri siglingavisa
eftir Guðmund Geirdal:
Slær í hnjúka vítt um ver,
vastir rjúfca og kruma,
hrannir strjúka úr muna mér
móðursjúka drauma.
Etoki er klaufabragur hjó
Stephani G. á mannlýsingunni
þessari:
Þér varð kunnur sérhver sær
sólarfivarfs að linum.
Allt var haf og himinn fær
huga frjálsum þínum.
Fáar visur munu vera eftir
Pál Melsted sagnfræðing, en
þessi, sem hér kemur mun vera
ein af þeim, sem hægt er að
hafa yfir án þess rímið þekkist,
en tildrög hennar hafa verið að
deilt var um nýprentað kvæði,
nafnlaust, hvort vera mundi eft-
ir Grím:
Ekki er þetta eftir Grím
— aulalega spyrðu —
Það er miklu mýkra rím
en meistaraljóðin stirðu.
Stuðla í hljóði íslenzk orð
eyði-slóð er breð ég —
einn um Ijóðalausa storð
líksöngsóðinn kveð ég.
En það eru fleiri, sem eiga
sitt óðal, þar sem vísan er.
Steindór Sigurðsson, segir m.a.
um vísuna:
Vertu ávallt, vísan mín,
vinurinn alira bezti.
Oft hefur verið ást til þín
allt mitt veganesti.
Þegar bítur brjóstið stál
breyzkra hugrenninga,
vaka eins og vor í sál
vísur íslendinga.
44
T t D I N N — SUNNUDAGSBLAÐ