Tíminn Sunnudagsblað - 09.03.1969, Blaðsíða 2

Talið var um síðustu helgi,
að Eisenhower væri að berja
nestið. Ekkj fór á milli mála,
að Útvegsbankinn var búinn að
opna nýtt útibú við Grensásveg.
Nixon hafði mætt blíðu og
stríðu á skyndiför á milli nokk-
urra höfuðborga í Norðurálfu,
og uppskátt var gert, að Fiðl-
arinn á þakinu yrði sýndur i
Þjóðleikhúsinu upp úr miðjum
mánuðinum.
Ég held, að þorri Reykvík-
inga hafi ekki-gert sér sérlega
títt um neitt af þessu. Þetta
mátti svo vera, en skipti fæsta
verulegu máli. En eitt var það,
sem vitnaðist um þessa sömu
helgi, er þegar komst á allra
varir: Hroðalegar misþyrming-
ar á fimm ára gömlum dreng.
Svo var sagt, að báðir hand-
leggir hans hefði verið brotn-
ir og áverkar að auki á hálsi,
fótum og úlnliðum, líkt og eft-
ir bönd. Hann staxði opnum
augum upp í loftið og varð ekki
mæltur máli — líkastur því, að
hann hefði fundizt í Biafra.
Áverkarnir voru ekki nýir, að
minnsta kosti sumir, því að
brotin bein voru tekin að gróa
saman. Aftur á móti var hann í
eðlilegu holdum, að sagt hefur
verið.
Fólkf varð bilt við þessi tíð-
I' indi. Mönnum bregður í brún,
þegar þeir hafa spurnir af slíku
mitt í höfuðborg velferðarrík-
isins. Það eru eðlileg og mann
leg viðbrpgð. Þau eru líka eina
ljósglætaii, sem Ieikur um þetta
svið.
í sjálfu sér er það ekki frétt-
næmt, og þarf ekki einu sinni
að koma neinum á óvart, þótt
börnum, sem eru undir hand-
arjaðri óreiðufólks, sé misboð-
ið. Alvarlegasta hlið þessa máls
er ekkj heldur sú, að manneskja
eða manneskjur, sem ætla verð
Bjargar
ur truflaðar á geði, misþyrmi
barni, jafnvel hroðalega. Annað
er enn ískyggilegra: Það virð-
ist ekki hafa verið nýtt, að þess-
um limlesta dreng væri mis-
þyrmt. Og enginn skarst í leik-
inn fyrr en seint og um síðir.
Bezt er að fara varlega í dóm
um. Óhugsandi er þó annað e\i
einhverjum hafi verið kunnugt
um það, að drengurinn átti
hræðilega ævi. Þeim, sem sáu
hann. ætti að hafa hnykkt við,
því 'að á ferli hefur hann lík-
lega verið stundum. Vart fer
hjá því, að einhvern tíma hafi
gestir komið á heimilisnefnu
hans og mátt skilja, að ekki
myndi allt með felldu. íbúðin
var í hljóðbæru og mannmörgu
timburhúsi. Heyrðist þaðan
aldrei neitt, §em vakti illan
grun? Og skyldi lögreglan
aldrei hafa haft nein afskipti af
þvi fólki, sem átti að veita
þessu barni forsjá, eða er ekki
hafður á sá vari, að hún láti
barnaverndarnefnd vita, þegar
hún kemst á snoðir um ískyggi-
lega hætti fólks, sem á yfir
bðrnum að ráða?
Ég get hvorki svarað þessu
játandi né neitandi. Mig brest-
ur gögn til þess. En ekki hef-
ur komið fram, þegar þetta er
skrifað, að þeim, sem hér máttu
og áttu að skerast í Ieikinn, hafi
verið gert viðvart fyrr en í
margfalt óefni var komið.
Sagan um þennan íslenzka
Bíafradreng í höfuðborg lands-
ins veldur því, að mér kemur
í hug önnur saga. Hún gerðist
fyrir meira en öld, líklega sem
næst þriðjungi betur. Ungur
maður gisti á bæ í afdal í Skaga
firði. Þegar hann var háttaður,
sá hann í tunglskinsglætunni,
sem lagði inn um skjáinn, hvar
agnarhtil mannveran skeið út
úr gati á veggjarþiljum og sett-
ist á skemil við rúm hans. Þá
áttaði hann sig loks á þvi, að
þetta var fimm eða sex ára
gamalt barn .skinhorað. í næstu
andrá reis annað heimahjóna
upp í rúmi sínu og sagði hörð-
um rómi: „Skammastu upp í
skotið þitt“. Og samstundis
skauzt þessi litla mannvera inn
um gatið í híbýli sín milli þils
og veggjar.
Sums staðar áttu umkomu-
laus börn illa ævi fyrr á tím-
um, og við býsnumst yfir harð-
ýðginni. En það var líka víða
skotið skjólshúsi yfir þá, sem
hraktir voru, þótt oftar hefðu
góðir menn mátí skerast í leik-
inn en þeir gerðu. Hörmulegt
©r hitt, ef svo er komið, að við,
allsnægtafólkið, göngum þegj-
andi hjá, án allrar íhlutunar,
þar sem níðst er á börnum. Og í
meira lagi er það undarlegt í
landi, þar sem stjórnarvöld eru
svo árvökur, að lögreglusveitir
eru sendar út í fullum tygjum,
líkt og til orrustu búnar, til
þess að stimpast og slást við
unglinga, sem ganga með spjöld
á prikum um götur bæjarins,
og liðskostur er sóttur í aðra
kaupstaði til þess að þjarma að
þeim, sem á tröppur setjast í
trássi við guð og Grikkjann,
skuli ekki líka nokkurt kapp
lagt á, að fylgjast með því, hvar
lítil börn eru í lífshættu, svo að
ekki sé minnzt á sálarháskann.
Við skulum að vísu vona, að
ekki leynist víðar börn, sem
hafa verið beinbrctin En minna
má að gera, og kann þó vera
þörf íhlutunar, Umfram allt
ættum við, fólkið í landinu, ekki
að temja okkur að loka aug-
unum fyrir því, þegar þeim er
misboðið, er varnarlausir eru
og engan kost eiga þess sjálfir
að rétta hlut sinn.
Og þá reglu ættum við að
hafa í huga, hvort sem það eru
menn eða dýr, sem níðst er á.
JH..
194
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ