Tíminn Sunnudagsblað - 09.03.1969, Blaðsíða 10

GUY de MAUPASSANT:
Endur
koma
Krappar haföldurnar gnauða lát-
laust og tilbreytingarlítið við
strönd meginlandsins. Hvítir ský-
hnoðrar svífa með skörpum vindi
eins og fuglar um bláan himin-
geiminn, og sólin vermir þorpið í
hallandi dalverpinu við ströndina.
Hús Lévesque-fjölskyldunn-
ar stendur nokkuð afsíðis öðrum
húsum, rétt við veginn er liggur
inn í þorpið. Þetta er lítill fiski-
mannskofi, gerður úr leir og með
reftu þaki, sem skreytt er bláum
sverðliljum. Fram undan húsinu
er garðhola, þar sem vaxa laukar,
nokkrar kálplöntur, steinselja og
kerfill. Limgerði er með þeirri
hlið garðholunnar, sem veit að veg-
inum. /
Húsbóndinn ær í fiskiróðri, en
konan bætir net, sem þanið er á
húsvegginn og minnir helzt á risa-
stóran köngulóarvef. Fjórtán ára
telpa situr á tágastóli og hallar sér
upp að garðshliðinu. Hún er að
bæta margstagaðan nærfatnað.
Önnur telpa, ári yngri heldur á
ungbarni og hampar því í örmum
sér, én tveir smádrengir, tveggja
til þriggja ára, sitja flötum bein-
um og ausa moldinni hvor á ann-
an með barnslegum tilburðum.
Þögn er yfir öllum, nema hvað
ungbarnið er órótt og getur ekki
sofnað. Það grætur sárt og veiklu-
Iega. Kisa lúrir undir glugganum
og útsppungnar fjólur meðfram
húsveggnum mynda fallegt, hring-
laga blómabeð, þar sem flugna-
þjóðin suðar.
Stúlkan, sem er að bæta, kallar
nú allt í einu:
— Mamma.
— Hvað viltu? segir mamma.
— Hann er kominn aftur.
Þær hafa verið órólegar síðan í
mprgun, að þær sáu einhvern
mann á rölti kringum húsið —
þetta virtist vera gamall og um-
komulaus maður.
Þau tóku fyrst eftir honum í
morgun, þegar þaþ fylgdu pabba
til skips. Hann sat á skurðbakkan-
um handan vegarins, beint á móti
húsinu þeirra. Og þegar þær komu
aftur, horfði hann heim til þeirra.
Hann var mjög dapur að sjá, svo
ætla mátti, að hann væri veikur.
Hann sat meira en klukkustund
hreyfingarlaus, en staulaðist burt,
er hann fann að mæðgunum var
ami að honum. Bráðlega sáu þær
hann þó koma aftur, ósköp hæg-
fara og þreytulegan, og þá settist
nokkru fjær en áður, elns og hann
væri að njósna um þær.
Mæðgurnar voru hræddar. Sér-
staklega var móðirin óróleg, enda
var hún að upplagi kjarklítil og
ekki var von á manni hennar af
sjónum fyrr en dimmt væri orðið.
Maður hennar hét Lévesque en
'hún var sjálf kennd við fyrrí
mann sinn, Martin. ,Hún hafði
sem sé áður verið gift sjómanni, er
hét þessu nafni og stundaði.þorsk-
veiðar við Ternova á hverju sumri.
Tveim árum eftir giftinguna fædd
ist þeim lítil stúlka, og var hún
komin langt á leið að öðru barni,
þegar maður hennar týndist með
skipi og allri áhöfn einhvers stað-
ar. Þetta var þrímöstruð skúta frá
Dieppe og hét Tvær systur.
Ald-reT fréttist af skipinu, og
enginn kom fram af skipghöfn-
inni. Var hví talið fullvíst, að skip-
. ið hefði farizt með allri áhöfn.
í tíu ár beið konan manns síns
og lifði með börnin í sárri fátækt.
En vegna þess hve hún var dug-
leg og eljusöm, bað hennar ekk-
ill úr nágrenninu, fiskimaður að
nafni Lévesque, sem átti einn
dreng. Hún tók bónorðinp og
fæddi honum tvö börn á þrém ár-
um.
Þau urðu að leggja hart að sér
og vinna látlaust. Brauð var dýrt,
og kjöt sá'st varl'a á heimilinu.
Nokkrum sinnum komust þau í
skuld hjá bakaranum, þegar frá-
tök voru á veturna og ekki fært á
sjó. Börnunum leið samt vel. Al-
talað var, að þau hjónin væru
mestu dugnaðarmanneskjur. Hús-
móðirin annaðist börnin af mikilli
kostgæfni og húsbóndinn þótti af-
burða sjómaður.
Stúlkan, sem sat við girðinguna,
hélt áfram:
— Hann virðist þekkja okkur.
Gott, ef hann er ekki ölmusumað-
ur frá Epreville eða Auzebrose.
En móðir hennar þvertók fyrir
það: Nei, nei, hann gat alls ekki
verið úr nágrenninu, áreiðanlega
ekki. Hann sat þarna eins og reka-
drumbur og mændi sífellt heim til
þeirra. Húsmóðurinni rann í skap
og þess vegna áræddi hún, þrátt
fyrir hræðsluna, að fara út fyrir
dyrnar:
— Hvað ertu að gera þarna?
hrópaði hún til förumannsins.
Hann svaraði hásróma: — Ég
anda bara að mér hreinu loftinu.
Er þér illa við það?
— Af hverju ertu eins og njósn-
ari fyrir framam húsið mitt? sagði
hún þá.
— Ég geri engum mein, má ég
ekki sitja við veginn?
Hún svaraði engu, en hvarf inn
í húsið aftur. Dagurinn var lengi
að líða. Nálægt miðdegi sást hann
•hvergi.
Lévesque kom ekki heim fyrr
en í myrkri. Honum var sagt, hvað
gerzt hafði. Hann ályktaði sem
svo:
— Annað hvort er það forvitni
eða illgixni.
Hann háttáði áhyggjulaqs, en
konan hans hugsaði um þennan
flakkara, sem horfði á hana með
svo einkennilegu augnaráði.
í dögun var komið rok\ og ekk-
ert sjóveður. Sjómaðurinn hjálp-
aði því konu sinni að bæta netin.
Um níuleytið fór eldri dóttirin út
að kaupa brauð. Að vörmu spori
kom hún lafhrædd aftur og kall-
aði: >
— Mamma, enn er hann kom-
inn.
Móðirin komst nú í ákafa geðs-
hræringu. Hún sneri sér náföl að
manni sínum:
— Farðu og talaðu við hann,
'í.évesque, svo hann hætti að njósna
svona um okkur. Ég a!fber þetta
ekki lengur.
m
1ÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ