Tíminn Sunnudagsblað - 09.03.1969, Blaðsíða 21

hræðslu og þorði sig ekki að
hreyfa og sízt að æpa. Samt fór
hún að gráta, en í hljóði þó, vegna
þesö, að hún bjóst við, að sá sem
hélt henni myndi gera henni mein,
ef hún gæfi frá sér hljóð. Rifjuð-
uðust nú upp fyrir henni sögur og
frásagnir, sem hún hafði heyrt full
orðna fólkið fara með, alit frá því
hún mundi fyrst eftir sér, og þótt-
ist hún viss um, að þarna væri
ekkert annað á ferð en yfirnáttúr-
iegur óvættur, draugur eða aftur-
ganga. Hú-n sá loðin handarbök á
þreklegum höndum lykjast fast
fyrir brjósti sér, en sá, sem
þarna hélt henni fastri virti-st
ligigja á hnjánum fy-rir aftan hana.
Varð henni svo um þe-tta allt, að
hún missti meðvitund, og leið
þannig alllangur tími, að hún vissi
ekke-rt af sér.
Varla kemur annað til -greina, en
að barnið hafi verið numið á brott,
þvi að þegar fólkið á vestari bæn-
um tók að len-gja eftir henni, var
farið að leita hennar, en þá fannst
hún hver-gi. Var þá álitið, að hún
hefði vi-ilzt eitthváð burt frá bæn-
um, og var hennar leitað, en án
árangurs. Einhverjum kom til hug-
ar að barnið hefði fallið í hland-
for, sem var norðanvert við bæ-
inn. Var hlandforin ausin, en ekki
fannst Guðrún.
Víkur nú sögunni aftur að Guð-
rúnu, þar sem hún kemur til sjálfr-
ar sí-n og er þá á nákvæmlega
sama stað og hún mundi eftir sér
síðast. Draugiurinn var þá í þann
veg að sleppa henni, og sá hún
hann hlaupa upp traðirnar og inn
í bæi-nn. Þetta var ungur maður,
hár o-g þrekin-n, klæddur svörtu-m
frakka, berhöfðaður og sköllóttur.
Guðrún var mjög máttfarin eft-
ir þessa óhugnanlegu reynslu, og
varð að bera hana in-n í bæ. Þótti
fólki ekki ein-leikið, að hún skyldi
lohs finnast í tröðunum, þar sem
al-lir höfðu -gen-gið um án þe-ss að
koma auga á hana. Efti-r lýs-
in-gunni sem hún gaf á „mannin-
um í frakkanum“, þóttist fólk vita,
-að þarn-a hefði e-nginn annar verið
ó ferð en Írafells-Móri, og sá grun-
ur staðfestist, þegar einhvern
næs-tu da-ga kom á bæinn maður,
sem talinn var hafa draug þennan
að ætfarfylgju.
Huldukona gerir tilraun til að
ræna barni.
Þessi atburður mun hafa átt sér
stað vetu-rinn 1902—1903. Guðrún
Jónsdóttir var þá búsett að Leiðar-
höfn í Vopnafirði, á-samt manni
sínum Benedikt Þorsteinssyni. Þa-u
höfðu eignazt tvö börn, son, sem
þarna var á sjöunda ári, og dótt-
ur á öðru ári (móður undirritaðs).
Húsið sem þau áttu heima í stóð
mjög nálægt sjó, og var s-narbrött
brekka frá húsdy-runum og niður
í flœðarmál, nefnd „ösk-ubakki,“
sem virðis-t benda til, að þar f-ram
af hafi verið hent ösku og hvers
kyns úrgangi.
í húsinu var búr, eldhús og
stofa niðri, en uppi á lofti tvö her-
bergi, var annað svef-mherbergi
hjónanna og ba-rnan-na, en í hinu
herbenginu sváfu aðkomumenn,
sem stunduðu sjóinn.
Morgun nokkurn bráðsnemma
voru piltarnir komnir á sjó og
Benedikt maður Guðrúnar ei-nnig.
Börnin sváfu uppi í loftherberginu.
Um sjöleytið þurfti hún að fara o-g
sækja mjólk, en þess þurfti á degi
hverjum. Var tæplega stundar-
fjórðungs gangur ef-tir m-jólkinni.
Áður en Guðrún færi var
hún vön að líta til barnanna o-g sjá
svo um, að hl-eri sá sem var yfir
loftgatinu væri lo-kaður, og s-ömu-
leiðis lokaði hún útidyrahu-rðinni
án þess þó að aflæsa. Eins gerði
hún nú. í mjólkurferðinni þennan
dag hi-tti liún kunnkonu sí-na sem
bauð henni inn -upp á kaffi, en
Guðrún kvaðst vera að flýta sér og
þáði ekki boðið. Lá þó við, að hún
sæi eftir því, sökum þess að kalt
var í veðri, en síðar taldi hún, að
þar hefðu góðar vættir stýrt
ákvörðun hennar.
Segir ekki frekar af ferðum
hennar, fyrr en hún kemur aftur
heim undir hús og sé-r þá hva-r
dóttirin litl-a stendur á nærklæð-
unu-m einum í opnum bæjardy-run-
um. í þvi hún kemur þar að, sér
hún ein-nig hvar kona hleypur upp
stigann og skilur eftir opinn lofts-
hlerann. Þóttist hú-n þekkja kon-
una og sjá, að það væri Ma-rta
nokku-r, sem var henni vel kunnug
og átti h-eima þar skammt frá.
Þóttist hún taka greinilega eftir
því, að svunta-n sem hún var með
vair sú eina sinnar tegundar þar
um slóðir, hvað efni og útlit snerti,
og því ebki fara á milli mála hve-r
konan væri. En þar sem kona
þessi hafði lá-tið ógert að g-ripa
barnið úr bæjardyrunum og fara
með það upp, rann Guðrúnu í
skap og segir nokkuð hryssings-
lega um leið og hú-n fer með barn-
ið upp stigann: „É-g er svo hissa
á þér, Marta, að taka ekki barnið
upp með þér, og sást hún var að
f-ara sér að voða!“ E-n hún fékk
ekkert -svar.
Brátt komst hún að raun um, að
enginn var þa-rna uppi á loftinu,
nema sonur hennar, sem var í
fastasvefni. Reyndi hún að vekja
hann, en gekk mjög illa, líkast því
sem hann hefðu verið svæfður alT-
fast. Umlaði hann i svefnrofunum
„hún systir mín . . . sys-tir mín,“
upp aftu-r o-g aftur, en ga-t frá engu
greint þá 1-oksins han-n vaknaði, en
tul-draði fyrst í stað. eitthvert ó-
ráðshjal. Það hafði ekki verið
Mar-ta -kunningjakona hen-nar, sem
hlaupið hafði upp stigann á undan
henni og e-ngin mennsk kona
önmur. Þótti nú Guðrúnu sýnt, að
þarna hefði huldukona verið á ferð
og ætlað að ræna barninu, en
sleppt því þegar Guðrún kom.
Hvernig hefði líka barn á öðru á-ri
átt að opna loftshlerann yfi-r stiga-
gatinu, ganga niður stigann hjálp-
arlau-S't og komast f-ram í bæjar-
dyr?
Eftir þetta kvað Guðrún hana
hafa verið með þumlungslangt ör
á ofanverðum vinstri handleg-g,
sem ek-ki hefði ve-rið þar áð-ur, og
hafi stúlkan borið það ör til dánar-
dægurs, en hún lézt 24 ára gömul
á-rið 1925.
Fyrirboði spönsku veikinnar.
Á árunum 1916—1919 átti Guð-
rú-n heima ásamt dóttur sinnj í
Herkastalanum í Reykjavík.
Kvöld eitt vorið 1918 voru þær
á leið heim til sí-n utan úr bæ.
Þegar þær náiguðust Herkastalann
sáu þær þar óvæn-ta mannme-rgð
útifyrir, og náði hópuri-nn frá Suð-
urgötuhorninu og að horni Tjarn-
argötu og Kirkjust-rætis. Var fólk
þetta á ým-sum ald-ri, bæði karla-r,
konur og börn, og var útiit þess
harla sérkennilegt: Það var flest
klætt bláum kuflum og með hvíta
eða mi-slita skýl-uklúta um höfuð.
Voru sumir með pin-kla i höndum,
en áðrir tómhe-ntir.
Mæðgunum fan-n-st sjón þessi
harla kynleg, en létu þó ekki fyr-
irbærið aftra sér frá því að kom-
ast in-n í húsið. Gengu þær að
hópnum, sem var aUþétt-skipaður,
og ætluðu að troðast í ge-gn. Þess
þurf-tu þær þó ekki, þvi að fólkið
vék til hliðar, og fundu þær naum-
ast fyrir því a-ð snerta nok-kra af
þessum ókunnu verum. Varð Guð-
T I M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ
213