Tíminn Sunnudagsblað - 09.03.1969, Blaðsíða 22

rúnu að orði: „Þetta er nú eitthvað
fyrir fólk.“ Fóru þær svo inn
í húsið.
En sem þær litu út um rúðuna
í húsdyrunum strax eftir að þær
voru komnar inn fyrir, sjá
þær enga sál fyrir utan. Allur skar-
inn var skyndilega horfinn, og eng-
inn virtist hafa orðið þessa furðu-
hóps var, sem þær nefndu hann
á nafn við.
En um haustið tók að geisa in-
flúensufaraldur allmagnaður, sem
kallaður var spánska veikin og
varð fjölda manns að þana. Þótti
mæðgunum þá sem fólksmergðin
dularfulla, sem þær höfðu séð,
hefði verið fyrirboði þess mann-
skaða.
Svipur við Tjörnina.
Á árunum 1920—1924 vann Guð
rún á heimili Jóns Laxdals tón-
skálds, sem bjó þá í húsi því við
Tjarnargötu, sem nú er sjúbrahús-
ið Sólheimar. Fór hún þangað á
degi hverjum og oftast eldsnemma
á morgnana.
Eitt sinn að vetri til var hún á
leið þangað árla morguns. Tungls-
Ijós var og logn, en nokkurt frost,
og hjam á jörðu. Sárafáir voru svo
snemma á ferli, og ríkti næstum
alger kyrrð yfir bærium.
Nálgast hún nú Báruhúsið við
Tjörnina, en þar hugðist hún
stytta sér leið með því að fara suð-
urfyrir það eins og þún var jafn-
an vön. Sér hún þá álengdar,
því að bjart var af tungli og hjarni,
— hvar mannvera einhver stendur
í innskoti við norðaustanvert hús-
ið. Þegar Guðrún nálgast, séir hún,
að þetta er kvenmaður, og er hún
í þann veg að setjast á kassa (eða
stein) undir húsveggnum í því sem
hana ber þar að. Nokkuð þótti
Guðrúnu konan óvenjuleg. Hún var
svartldædd, í íslenzkum búningi,
föl í andliti, studdi olnbogum á
hnén, sat þannig með spenntar
greipar undir hökunni og leit star-
andi augum fram fyrir sig. Öllu
þessu veitti Guðrún athygli um leið
og hún nálgaðist, og gekk hún nú
nær og bauð hinni ókunnil konu
góðan dag.
Ekki tók konan undir kveðjuna,
og endurtók Guðrún því ávarpið
öllu hærra og nam hálfvegis stað-
ar. En það fór á sömu lund, konan
svaraði ekki, heldur sat kyrr og
starði. Ætlaði Guðrún þá að ga-nga
feti nær, en brá allmjög í brún,
þvl að hún sá ekki betur en hin
ókunna kona tæki að leysast upp
og verða gagnsæ ...
Fannst henni þá nóg um og hélt
leiðar sinnar sem skjótast. Greip
hana mikill ótti við þessa sýn, því
að hún var í engum vafa um, að
þarna væri afturganga á ferð.
Stillti hún sig samt um að hlaupa,
þvi að hún óttaðist, að þá myndi
hræðslan ná lamandi tökum á sér.
Og ekki þorði hún að líta við það
sem eftir var leiðarinnar suður að
Sólheimum.
Guðrún kvaðst aldrei hafa kom-
izt að raun um, hvaða svipur þarpa
hafði verið á ferðinni. Henni var
ekki kunnugt um, að nokkur kona
hefði nokkru sinni fyrirfarið sér í
Reykjavíkurtjörn. Aftur á móti lét
hún það ógert eftir þetta að stytta
sér leið með því að ganga sunnan-
vert við Báruna ein síns liðs á
þeim tima þegar engin lifandi sála
var á ferli.
Útlagarnir frá Bíkiní —
Framhald af 201. síSu.
tala við fólkið, að það fékkst til
þess að gefa þessu eyra. Þá afréð
það að senda níu menn til Bíkiní
til þess að skoða vegsummerki.
Eyjan, sem þessir sendimenn
komu að, var ólík hinu gamla
heimkynni þeirra. Hún var öll þak
in kjarrskógi, og upp úr honum
gnæfðu hér og þar rústir sundur-
tættra byrgja, sem Bandaríkjamenn
höfðu reist. Allt var breytt, og
hvergi nokkrar menjar um handa-
verk eyjarskeggja.
Jafnskjótt og báturinn renndi
upp í sandinn, stukku mennirnir
á land og hlupu inn í kjarrið. Það,
sem þeir vildu skoða fyrst af öllu,
var grafreiturinn. Og mikiT var
undrun þeirra og gleði, er þeir
komust að raun um, að hann einn
hafði sioppið við algera tortím-
ingu. Undir kjarrinu fundu þeir
legsteinana á gröfum forfeðranna,
og mönnunum varð það fyrst fyr-
ir að krjúpa við þá og kyssa þá.
Af kirkjunni og skólanum sást
hvorki tangur né tetur. Öll brauð-
aldintrén og pandanustré, sem fyrr
Lausn
8. krossgátu
- -
um höfðu gefið fólkinu mat og bú-
ið því svalandi skugga á sólfaeitum
dögum, voru líka horfin. Og kókos
páimarnir, sem settu svip á eyna
og uxu alveg niður að flæðarmál-
inu, höfðu dáið út. Á allri eynni
var aðeins einn kókospálmi, sem
reis Iemstraður og skældur upp úr
kjarrinu.
Dýralíf hfafði ekki síður beðið
mikið affaroð. Fjölmargar tegund-
ir voru horfnar. Þar var þó mergð
af rottum og, stórum landkröbb-
um. Þessir krabbar voru lostæt
nytjadýr áður fyrr. Nú eru þeir
ekki ætir lengur. Það verður meira
að segja að útrýma þeim, því að
þeir hafa dregið í sig svo mikið af
strontíum, að þeir eru banvænir
mönnum.
Af fuglum bar mest á kríum.
Þær voru sú fuglategund, er fyrst
hafði tekið sér bólfestu á eyjun-
um á ný, og þeim hefur fjölgað
þar óstjórnlega, þar sem margir
óvinir þeirra hafa dáið út.
Einn mannanna í sendinefndinni
mun aldrei framar líta eyju þá, er
hann bjó á forðum. Það var dálítill
hólmi í hringrifinu. Hann hvarf
gersamlega í vetnissprengingunni
1954. Þar sem hann var, er nú gíg-
ur, nálega kílómetri í þvermál,
fullur af sjó.
Oddviti Bíkiní-fólksins, Alab
Lóre, komst svo að orði eftir þessa
för:
— Það var dapurleg sjón, sem
blasti við augum okkar. Við höf.
um átt illa ævi á Kíli, og frásagn-
ir okkar geta engan glatt. En þess
ar litlu eyjar eru land okkar, og
við munum gera allt, sem í okkar
valdi stendur, til þess að við get-
um setzt þar að á nýjan leik.
i J.
H V fí L u R
V e C / N A
A l fí N u /1
,L £ U M
£ s K U H c / n I l /> M H A
S K 'A V / N V K c A V yi
K 0 K N fí ri N N A K R a
/ J> fí L fí u H n A L l
L fí s U h f\ u L £ S 1 X
£ J> L fí K n R V C C fí Þ 1
c i £ L K '0 T fí u H T
fí u V 0 r N /1 J £ J>
. *v * F U T 1 s ’fí s T f (
s r K U J> s A T U T fí R
K / 5 S T 0 N /) F u n
J K L £ D L fl u s A X a
'0 H '0 n L s e t T a R R
T V £ N N T c fí T n 'fí C
R n 4 D u L U « s a /
n L r K .... dj t K P_ h R A R
214
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ