Tíminn Sunnudagsblað - 09.03.1969, Blaðsíða 12

Vid
tökum
Hann er í lægra lagi, öllu þrekn
ari en hvað hann er hávaxinn, hár-
ið farið að gisna og grána og drætt
irnir í andlitinu að dýpka. Enda
er hann nær sjötugu — náði rétt
í bláskottið á gömlu öldinni, áður
en hún liöktj út af sviðinu. Hann
RÆTT VIÐ HINA TVÍEINU PERSÓNU,
BRAGA SKÁLD OG REF BÓNDA:
Strandamenn fá tíu í einkunn
í öllum greinum manndyggða
kemur það nafn í hug, þegar þeir
sjá framan i karl.
— Þú ert mikill landshorna-
maður.
— O-jæja. Ég hef flakkað dálít-
ið sveita á milli — satt er það.
í seinni tíð. Og er enn á faralds-
fæti annað veifið, því að allvíða
standa mér opnar dyr. En heim-
ilisfastur hef ég verið á æsku-
stöðvunum í Staðarsveit meira en
sextíu ár. Að vísu í Hoftúnum síð-
ari hluta ævinnar — það er ný-
býli, sem ég reisti. Hofgarðar eru
í eyði. En reyndar er þetta sama
jörðin. Svo skaitu kaila mig lands-
hornamann.
— Víða hefurðu kveðið stöku.
ar minir þá heima. Pabbi leigði
kjallarann hjónum, sem hétu Frið
rik Ólafsson og Ketil'ríður Frið-
geirsdóttir. Hún var afburðakona
að dugnaði, húnvetnsk — ætli hún
hafi ekki verið af einni grein Nat-
ansættarinnar? Séra Friðrik á
Húsavík er sonur þessara hjóna,
og annar sonur þeirra hét Frið-
geir, og hann var fyrsti leikbróð-
ir minn. Nú fluttumst við vestur
að Hofgörðum, ég þá þriggja ára,
og þar fékk pabbi umráð kota,
sem fylgdu heimajörðinni. Einn
góðan veðurdag fær pabbi bréf frá
Ketilríði, sem biður hann að hjálpa
sér um jarðnæði. Þau voru þá skil-
in hjónin, eða að skilja. En ekki
-I

gaa m ■ r
hfc

TFF- m FTE 5
slaðnæmist litla stund á gólfinu,
setur síðan troðna tösku sína út
í hom, tekur sér sæti og hagræð-
ir á sér treflinum.
- Ég er elzti maður' landsins,
sem heitir Bragi, segir hann: Einu
sinni þótti mér það gott nafn. Svo
var þaðj, að ég þóttist þurfa að
dyljast, pú veizt hvað ég á við, og
þá nefndi ég mig Ref bónda. Nú
vildi ég heldur, að ég hefði verið
skírður Refur. Það kom, þegar óg
fór að mæta nöfnum mínum við
hvert fótmál. Tízkan, sjáðu — þar
er hún að verki. En nú er þetta
ekki dulnefni lengur, Refur bóndi.
Kannski eru þelr orðnir fleiri, sem
— Stakan er minn fylgifiskur,
þú veizt. Það er mér eðlisgróið að
yrkja vísur, og þær er orðnar til
áður en ég veit af. Svo flýgur
þetta manna á milli eins og geng-
ur — einhverjar orðnar landfleyg-
ar, held ég megi segja. En ég hef
ekki þurft að fara landshorna á
milli til þess, að það yrði. Ekki
þar fyrír: Spor mín hefðu getað
legið víða, ef ég hefði ungur kosið
mér það. Ég hefði getað orðið ver-
aldarflakkari. í æsku var mér,
sjáðu til, gefinn kostur á því að
fara vestur um haf.
Fyrstu þrjú æviárin, skal ég
segja þér, var ég í Reykjavík á
Bókhlöðustíg 9. Þar áttu foreldr-
var bilbugur á Ketilríði, og var
hún þó stórlega böguð: Hafði
fengið mein í læri, svo að taka
varð af henni fótinn uppi við
mjöðm — eða svo til. Pabbi varð
við beiðni hennar og lét hana fá
Akur til ábúðar — já, dálítið kot
niðri við sjóinn. Þannig atvikaðist
það, að við Friðgeir áttum sam-
leið áfram. Við urðum æskufélag-
ar og höfðum alltaf hvor annan
kæran. Hann var mikill ágætis-
maður.
Auðvitað var ekki lifað við rík-
dóm á Akri, og þegar Friðgeir
var orðinn fulltíða maður, fór
hann til Vesturheims og settist að
í Vatnabyggðunum — ætli það
20<
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ