Tíminn Sunnudagsblað - 09.03.1969, Blaðsíða 5

felíi safnaði, segir svo um Hjör-
leif:
- Talinti var hann ætíaður
undan Eyjafjöllum, og var hann
roskinn orðinn, er hann fluttist
austur og settist að í Svínafelli
í Öræfum. Konu sína, er Sigríð-
ur hér, var hann þá búinn að
missa. Menn vissu eigi til, að
ihann hefði átt nerna eitt barn,
— dreng, sem Árni hét."
í þessu safni er sagt, að Hjör-
leifur hafi dáið á Geithellum.
Úr íslenzkum þjóðsögum og
sögnum Sigfúsar fræðaþular Sig-
fússonar:
- Hjörleifur eignaðist konu,
sem Sigríður hér, og átti með
henni son, sem Árni hét. Þegar
Sigríður dó, eigi gömul, flutti
‘Hjörleifur, roskinn orðinn, suður
að Svínafelli í Öræfum. , . Sagt
er, að einhverjir séu komnir frá
Árna, syni Hjörleifs.“
í þessu safni er rétt greint frá
ætt og fæðingarstað Hjörleifs, o.g
þá sést, að hann var ekki Eyfell-
ingur. En talið er, að hann hafi
dáið á Hvalnesi.
Úr Ættum Austfirðinga eftir
síra Einar Jónsson:
„Hjörleifur Jónsson var læknir
góður, hraustmenni, bjó víða, en
var ofnalítUl . . . Hann kvæntist
ekkju, sam Sigríður hét, Áyna-
dóttur. Barnlaus, — Hann dó á
Hvalnesi. .
Hér tekur ættfræðiritið af skar
um það. að þau hjón, Hjörleifur
og Sigríður, hafi verið barnlaus —
þurrkar út þann Árna, sem munn-
mæli geta um sem einbirni þeirra.
Ekki er úr vegi að kanna gerð
munnmæla um það, hvernig Hjör-
leifur átti að hljóta læknisheppn-
ina og hvaða böggull fylgdi skanim
rifi.
Úr íslenzkum þjóðsögum og
sögnum Sigfúsar frá Eyvindará:
„Þegar Hjörleifur var enn ung-
ur, sat hann einn yfir kú, er
átti hart í. Kom þá til hans hon-
um óþekktur maður og aðstoð-
aði hann og bað hann síðan
ganga með sér snertispöl. Gerði
Hjörleifur það. Komu þeir að
kl'etti, og hrökk hann öpinn fyrir
manninum. Þar lá kona manns-
ins inni og var hart haldin í
barnsnauð. Bað maðurinn Hjör-
leif að bjarga henni. Gerði hann
það af þeirri snilld, að hjónin
urðu hrifin og þökkuðu af kær-
leiksþeli. Báðu þau hann ílend-
ast hjá sér og hétu alls konar
gæðum. En því neitaði hann,
því eigi bar hann skap til að
búa 1 jðrðu meö áifum- Þá mi«-
fótl þeim, og segir þá konan,
þun g á svip:
„Fyrir það, sem þú hjálpaðir
mér, skal þér aldrei misheppn-
ast að bjarga konu í barnsnauð.
En fyrir það, að þú vilt ekki
vera hjá okkur, þá skaltu verða
ærið eirðarlítill og sjaldan nema
ár í stað, og mun þér ævin
mæðusöm verða.“
Síðan leiddi jarðarbúinn Hjör
leif heim. Álög þessi þóttu ræt-
ast á Hjörleifi, því að sjaldan
var hann nema eitt og tvö ár i
stað, nema ef hann var viðflækt-
ur eitthvað lengri tíma á einum
bæ í Fáskrúðsfirði.“
íslenzk álfatrú er auðug að sögn-
um af álfum. sem skópu mönnum
örlög. En í tilgreindri álfasögu
væri búningsbót að úrifellingu:
„ . . . • hjónin urðu hrifin og
þökkuðu af kærleiksþeli.“
Engir aðrir en eigingjarnir og
illir svartálfar hefðu sent ungan
velgerðarmann sinn frá sér úr
klettinum til að hefja jarðreisuna í
álagaham.
Ætt og uppruni.
Á útmánuðum árið Í748 var lýst
trúlofun í Eydalakirkju. Bæði voru
hjónaefnin hátt á þrítugsaldri og
Úr ÁlftafirSi. Á þessum slóðum var Hjörleifur læknir jagnkunnugur, og i Álftafirði ttó hann.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAB
197