Tíminn Sunnudagsblað - 09.03.1969, Blaðsíða 15

./
sjö árum — einn þessara manna,
sem fóru vestur um haf, en stóð-
ust svo ekki mátið og sneru heim.
Já, einn þeirra. — En að draugar
séu að æflast fyrir mönnum í
Staðarsveit, því vísa ég á bug.
— Segðu mér þá annað: Held-
■urðu, að það hafi verið ort í Hof-
görðum allar götur síðan á dögum
Refs hins fyrri?
— Ekki held ég það. Ég geri
mér ekki í hugarlund, að skáld-
skapur hafi legið þar í landi frem-
ur en annars staðar. Né í Stað-
arsveit yfirleitt, þótt fólk þar hafi
ekki verið frábitnara slíku en víð-
ast annars staðar. En það var samt
sitthvað, sem loddi lengi við Hof-
garða. Þangað hafa margra leiðir
legið frá fornu fari. Þú veizt, að
kjörstaður var lengi framan af að-
eins á einum stað í kjördæmi. Og
kosið munnlega í heyranda hljóði.
Snæfellingar kusu þingmenn sína
í Hofgörðum — það var kjörstað-
ur þeirra. Þar var hann, þessi
nafntogaði kjörfundur, þegar Hol-
geir Clausen lét flytja brennivín-
ið suður yfir fjall og felldi séra
Eiríkur Kúld, einn af þessum róm-
uðu nefndarmönnum við Breiða-
fjörð. Ég þekkti gamlan mann í
Garðabrekku, Sigurð Þorleifsson,
sem var drengur, þegar þessir at-
burðir gerðust. Hann sagði mér, að
tunna eða kvartil hefði verið á
stokkum inni í tjaldi á túninu, og
þar voru menn hresstir, áður en
þeir kusu. Já, þeir sögðu mér
fleiri sögur af þessu kjörþingi —
einn þeirra Kjartan Þorkelsson,
bæði fróður og sannfróður, og þar
að auki mágur Clausens. Nema
hvað: Séra Eiríki þótti súrt í brot-
ið, blessuðum karli, skörungi að
gerð. Hann söðlaði í snatri klárinn
sinn og reið sem hvatast norður
yfir, mannaði þar bát og vatt upp
segl og sigldi norður yfir Breiða-
fjörð, náði kjörþingi í Barða-
strandarsýslu og var kosinn þing-
maður Barðstrendinga. Þetta voru
karlar í krapinu.
— Þarna hefur verið rösklega
við brugðizt og ósigri snúið í sig-
ur. Þó skilst mér, að hann séra
Eiríkur hafi stundum orðið að
sætta sig við að hafa ekki öll segl
uppi heima.
— Já, Þuríður var ítæk. Það
vita Snæfellingar manna bezt.
— Þetta er nú löngu liðin tíð.
Segðu mér meira af þér sjálfum.
Hefur þú lifað einlífi aBa tíð?
— Sei-sei nei. Enda hefði það
ekki verið mér að skapi, skal ég
láta þig vita. Ég átti konu, og ég
eignaðist börn og buru. Ég rauk
svo sem ekki í hjónaband með
hálffiðraðar granir — var orðinn
langt til þrítugur. Konan hét Helga
Þórðardóttir. Hún var frá Neðri-
Hól í Staðarsveit, og við gengum í
eina sæng árið 1928. Þá -giftist
líka Freyja systir mín — öllu sleg-
ið í eina veizlu. Upp úr því fór
ég að brjótast í að reisa nýbýli í
landi Hofgarða — Hoftún. Það
komst upp alþingishátíðarárið,
1930, og ég var þriðji maðurinn,
sem fékk lán úr Byggingar- og
landnámssjóði, þá nýstofnuðum.
Þarna bjuggum við í tuttugu ár.
Nú, búskapurinn — ég segi svo
sem ekki margt um hann. Þetta
var smábú, ekki mikið umleikis,
þú skilur. En alla daga hef ég
fremur verið veitandi en þiggjandi
eins og sagt er. — Ég nefnist Ref-
ur, og er ekki neinn hundur.
Eftir tuttugu ár brugðum við
búi og fluttumst á Akranes. Þar
missti ég konuna mína eftir nokkr-
ar vikur, og um svipað leyti varð
faðir minn háaldfaður fyrir slysi
vestur í Staðarsveit. Það varð hon-
um að aldurtila, gamla manninum.
— Það er líklega síðan, að þú
hefur verið meira á faralds fæti?
— Já, þá byrjaðT það. Ég fór að
fara í kaupavinnu á sumrin, og
þá var ég stundum beðinn að vera
Horft frá Búðum inn Staðarsveit. Nokkuð af yndi hennar hefur Bragi stundum með sér á segulbandi á ferðum sínum.
Ljósmynd: Páil Jónsson
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
207