Tíminn Sunnudagsblað - 30.03.1969, Blaðsíða 2

Bréf til Bjargar
Trúfræði-n segir, að maðurinn
sé höfuð konunnar, og það er
eins komar alþýðleg náttúru-
fræði, að Ijóni'ö sé konungur dýr
amma. Ég vibna tnl þeirra Páls
postnlia og Sakaríus Topelíus-
ar, ef einhver ætlar sér að
bera brigður á þetta. I>aninig
er ednn hafimn yfir anrnan í
heiminum í krafti vísdómsfullr-
ar niðurskipunar.
Vegma yfirburða ljónsdns á
mörkinni getur það ekká kallazt
myrkur né torráðinn orðaleikur,
er hin mektugustu ríki eru
kennd til ’jón-a — þau, sem stolt
ust eru og stórbrotnust meðal
þjóða í hátterni sdnu. Allir vita,
hvað haft er í huga, þegar tai-
að er um brezka Ijónið .Hvað
sagði ekki Einar Benediktsson:
Miiffi skauta, miðjörð yfir
mikla Bretiands veldi lifir,
hvar sem fleyta blökkum
búðum
blátreyjur um höfn og ver.
Svo er þó með ijón, að þau
geta fellt af með aldrinum, og
á sama hátt getur hrakað þeim
þjóðum, sem lemgi hafa borið
ægishjálm yfir aðrar. Því hefur
Mka verið fleygt, að brezka
ljónið myndi vera orðið tannlít-
ið. En margur villist í getum
sinum, og ekki brast það áræði
hér um árið, þegar það gerði
flota simn út af örkinni til þess
að knésetja hina uppivöðslu-
sömu íslendinga, þegar þeir
voru að sölsa undir sig strand-
miðdn. Bretar horfðu ekki í það,
þótt hér væri að mæta öllum
sjóh'er Eiriks Kristóferssoniar,
sem ofan á annað var vopnað-
ur Predikaranum og orðskvið-
um Salómons. Flestum hefði þó
sigið larður við minrna.
Nú hafa enn gerzt atburðir,
sem sýna og sanina, að ljónið
hefur 'hvorki fellt tennur né
gerzt aíhuga konungdómi sín-
um. Fjarst í eilífðair útsæ, hand-
an við þanghafið mikla, þar sem
állinn hefur sitt veraldaTþing,
leynist eyja sú, sem kvað heita
Angvilla, byggð heldur sora-
fengnum lýð Er skemmst af
því, að þarna hafðd hin
mafmfræga mafía slegið land-
tjöldum og tekdð þamm
glæpamúg Karíbahafsins, er þar
átti sér hæli og heimkynni, upp
á sinn eyk, bruggandi brezka
heimsveldinu viðbjóðsleg laun-
ráð. En nú þó Ðretlamd ætti
enigan Nelson, þá átti það Wil-
son, og það er karl í krapinu,
sem ekki lét sér vaxa í augum
að ráðast til atlögu, þótt hásk-
inn væri mikill. Eyna byggk
sem sé hvorki meira né minna
en sex þúsund manns. En þá
eru ld'ka talin með bæði korn-
börnin og fiarlama kerMngarn-
ar. Emm sammaðist það, að ekki
lætur brezka ljónið sór aJit fyr-
ir brjósti brenna.
Auðvifcað varð þetta að gerast
með stakri leynd og varúð. Hér
var ekkert edgandi undiir ásum.
Skipaliði var stefnt að eynni á
næturþeli, fluigfloti dreginn sam
ain og einvalaliði fallfhlifaher-
•mamma teflt fram á úrslita-
stundu. Að öJLu var farið að fyr-
irsögm hinna vitrustu manna,
nálega eins og þegar herinn
gekk á land á meginlandi
Evrópu í heimsstyrjöldinni. Og
með harðfengi, snariræði og
mikilli hernaðarMst lukkaðist
innrásin ákjósanlega. Brezka
ljómið gat enn einu sinni hrósað
frækilegum siigri. Þaninig launast
þeim, sem ekkii brestur kjark-
inn á stumd hættunnar. Enginn
varð einu sinni til þess að
hlumfca vel völdu versi úr skrift
inni á kappana. í orðskviðunum
segir þó: „Vertu ekki hiróðugur
af morgundegiuum, því þú veizt
ekki, hvað dagurinm ber
í skautá sínu.“
Það er aðal þeirra, sem mikl-
iir eru fyrir sér, að ráðast ekki
á þann garðinn, sem lægstur
verður fundinn. Ljónið leggur
ság ekki niður við að ráðast á
maur, og fíIJinn eltir ekki uppi
fáðriidi, sem flögra 1 krimgum
hann. Bretar hafa ekki getað
fenigið sig til þess að beita afls-
munum í Ródesíu, þótt hvítir
þarlandsmenm hafi farið símu
frarni í trássi váð þá. Það var
ekki fyrr en með þeirri tungl-
komunni, er ólagið á AnigvilTa
heyrði úr hófi fram, að til mót-
þróa kom, sem með sóma máttd
kveða miður með vopnavaldi.
Jón Dúason hélt því fast
firam, að við ættum Grænland
með fjörðum og jökli og öllu
saman. Dáð brezka h'ersins á
Amgvilla er áþekk því, ef við
drægjum sarnan lið og semdum
Pétur aðmírál með ftota, Þor-
steim Jónsson með flugsveit og
Bjarka Elíasson með landher til
atlögu við tíu Eskimóa á útskeri,
auðvitað að fengnu sam'þykki
Dana. Og réttur okkar til af-
skdpta af málefmum Eskimóanna
tíu líklega viðlíka haldgóður.
En nú gruna m'enn mig ef til
vil um græsku, þegar ég gef í
skyn, að hugre'kki þurfi til á-
rása a.f þessu tagi. Svo er þó
raunar. Þrjú ríki gerðu fyrir
nokkrum árum samsæri og réð-
ust á Egypta, heldur illa í stakk
búna til styrjaldar. Þau urðu að
leggja niður rófuna. Á sama hátt
hefur sífelit aukizt viðbjóður á
herinaði Bandaríkjamanna í Víet
Nam. Almenningsálitið í heimin-
um fordæmir það atferli, er iðn-
væddar stórþjóðir reyna að
brjóta frumstæð lönd til hlýðni
við sig. Þeám mun me'iri sem
styrkieikamunurinn er, því ein-
sýmrna er, hvor aðilinn hreppir
samúðina. Þess vegna þurrti
meira en lítinn kjark til inmrás-
arinmair á AngvilJa.
J.H.
266
— »■ J
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ