Tíminn Sunnudagsblað - 04.05.1969, Page 2

f
BRÉF TIL BJARGAR
Einm áfcta lanigia-lanigafa
minmia van Guðmunduir kaii.
Hamin drakk úr silfuirpípu í
vögigiu og sex vetra spranga'öi
hamin um hilöðin í Odda með silf
urbúinm tóbaikisbauk og bauð
hirepps'tjóirum í nefið með sér.
Faist að fiertugu komst ha-nm áður
en sel'd var síðaista jairðeigm
hams. Ári síðar kom hamm upp á
Maigmús St'ephemsem á Leirá, sem
ba-r sig hörmutegia yfiir „þessari
jarða-rbyrði“, er rakst á milli
eifina-ðira ættinigja og múlkte'raðii
þá „fyrir m-eiri ráðvendnd o-g
sparsemid en hans.“ Guðmundur
kailí var sem myllusteimm um
hái-s góðf'rægira emibætismamma,
og mairaná hnítur enn við hjairta
að 'leisa toveinstaifima í háðuleg
urn bréfuim þeirra feðga, Ma-gnús
air og ólaf-s stiftam'tmanns Steí
áinisso-nar.
Eimsdæmin eru veirst. Svo böiiv
aðuir vair samt Guðmundur kaM
ekki, að tdil ednsdæma yrði talinn
þótt ekiki auðnaðist honum að
framfileyta sér „af meiri ion-
tekt en Hest sýst'umanna- og
prestaibrauð af sér getfa.“ Og
að mörg aidan hafi brotnað á
g-rummi síða-n hamn reið um hér
uð, er fjárstjóirn af því tagi, er
hanin tleinkaði sér hireint ekki
fyrir bí. Hversu kymiega sem
Maiginúsi Stephem-sen kynmd að
koma það fyrir sjónir, ef hamm
mœtlti Mta upp úr gröf sinni,
þá hefur hún jatfnvel talizt hin
æðlsta fjánméla-speiki nú um sinn
iðkuð af sjáiifuim landsfeðrunum,
sem hinn eimi sann-i elixír allirar
hagsœldair.
Því miðuir hetfur þó lögimói oir-
saika og aíieiðiiinga í engu
breytzt síðan á dögum Guðmumd
ar hieitins kaila. „Óspilunarút-
fOangur" hef-ur eklki frekar en
áður reynzt heppileg búmiennska
og þess vegna hefur að því rek
ið, að 'hiimiir vísu feðuir hatfa orðiið
að múlktera" þá með fjá-rbónum,
er betur fó-ru með efni sín,“ ár
eftir ár á húsgan'gsiröliti.“ Þeir
hafa farið land úr landi að leita
uppi bank-a, þa-r sem eimhverrair
úuHausmar var vom, o-g í seimmi
tilð hefur varia sá ménuður lið
ið, að ekk-i hafi verið tekið nýtt
lán. Sú greiðaseimi gagm-ar þeim
þó lít-ið, er ekki geta flotið deg-i
lenigur með „meiri inntekt en
fllest sýsfamamna- og prestabrauð
gefa atf sér“, svo notað sé orða-
lag Maigtnúsair Stephensens.
Þau urðu söguiokdn hjá Guð-
mumi kala, að honum var settur
„regfalieigur formyndari, sem
að lögum sfeyld-aðist til a® hafa
hans fjáriiald að ölu sem ómynd
ugs svail!laira“. Það feemur seinna
á dagimm, hvort þe-ir, sem verið
haifa að sletta í oktour lánspen
inigum á undantförnum misseir-
um, eru famir að skrifa sín á
mili gr-emju(þrumg-in bréf um
„útsvöHfamima" ísl-emzku. E-n reki
að þvi, að otoku-r verði settur
„neglul-eigur fonmyndari“ ein-s o-g
vesaiings prófaistsyninum frá
Odda, eir hætt við, að það hatfi
taisverð etftirköst. Guðmundur
kai-i komist að o-rði í eiM, að lítii
misfeumnisemd vær-i að se-gja bö,
bö. E-n þau svör kynni sá enm
a@ flá, er stend'Ur sdfeidiega með
framrétta betliflúku, en sóar þó
jatfnan hverju því, er hann getur
fest 'hemdur á.
J. H.
HEYRT MEÐ ÖÐRU EYRANU
k í bervsíni er talsvert af blýi, sem sett er i það f þvf skyni að
drag-a úr gnauði affvéla. Hver bifreið sáidrar i kring um sig
sem næst einu grammi af biýi á ári. Þetta sýnist ekki mikið,
en veldur þvi þó, að óhugnanlega mikið biýmagn er i græn-
meti, sem ræktað er við fjölfarna þjóðvegi í nágrannalöndum
okkar. Sums staðar er jafnvei orðið svo mikið blý í blóði fólks,
að nærri stappar heilsutjóni.
kk Eitthvað rámar Reykvikinga í, að hvimleitt geti verið, þegar
miklu salti er dreift á göturnar á vetrum. Síðastliðinn vetur
tóku háðfuglar i Osló upp á því að kalla bæ sinn Saltvatns-
borgina. Orsökin var sú, hve miklu salti bæjaryfirvöldin létu
ryðja á göturnar til þess að eyða þar snjó og klaka.
Írk'k Skoffín er furðudýr í heimi þjóðsagnanna, ónáttúriega undir
komið. Viðiíka kúnstug skiripi verða stuncium málfarsleg
afkvæmi manna, sem eiga bágt með að átta slg í vöiundarhúsi
móðurmáls síns. Fyrir át+a eða rvíu dögu-m va-r nýgervingurinn
,áí spá fyrlr" notaður þrivegis i einum og sama sjónvarps-
þætti, bœði i mæitu máii og skráðu. Þorsteinl E-rlingssyni
nægði að segja: „Aidrei var því um Álftanes spéð".
362
T I M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ