Tíminn Sunnudagsblað - 04.05.1969, Blaðsíða 14

— Segðu oMouir eitt, áður ©n
lengra er halldið: Hver vair orsök
þess, að þú sóttir þetta svona
faSt? Margár, jafntrúliausir þér, liáta
siig einu gilda, hivort þeir hafa ver-
ið slMrðir eða efcki.
— Já, ég veilt það. Og jafnvel
háttsettir emibæftisimenn hafa saigt
við miig, áð skirnarsá'thm'áiinin
hafi öklki neitt gMi og þar af leið-
andi þartflaust að gera sér ómiaik
harns vegina. Ég lít þetta aMt öðr-
um auiguim. Það segir siig sjálift,
að ég teil kienininigar kktkj'unmar
hindiurvitini. En það er eimmi'tt af
því, ég vildi riifita Skírnarsáttmál-
anuim. Ég var tekimn ómállgia barn,
svo tl blautur úr móðurlkviiði, og
sáttmólli gerður fyrir mína hönd við
þessar hiimmaveruir kirkjunnar, og
síðan var ég ólögráða og enn á
barnsaiMri, þrebtán ára gamall, lát-
inn sbaðfesta þennan sátbmála við
ferminigu. Fulllorðin'n maðmr og
sjálfum mér ráðandi, vMi ég eklki
sætta mig við sáttmála, er svo vair
gerður, og óg get ekiki látið mór
skiiljast annað en ég sé bær að
kveða á uim það. En það var mér
ekki nóg. Kirkjan, sem stóð fyrir
þeissairi sáttmálagerð í mínu nafni,
hvítvoðungsins, hTýtur að hafa ba'k
að sór þá skyldu að rifta slíkum
gerningi, ef þolandinm krefst þess
fulveðja. Og hafi kinkjan, eða vígð
ir þjónair henmar, umboð til þeórr-
ar sáttmálagerðar, sem .í skirminmi
feist, þá skilst mér, að hún hljóti
lika að bafa saim'bamd í efra til þess
að aflýsa þeiim him'um sama sátt-
mála, þegar þess er réttik'ga kraf-
izt. Engir menm ættu að leggja
meiri virðingu á slkírma'rsáttmálamm
em þjónar kirkjunnar, og mér
fanmst skjóta í meira lagi skök'ku
við, ef farvígismenm hemmar gyldu
því þagjamdi samþykki, að memm
hefðu hamin að erngu og létu eins
og hamm héfði aildrei verið geirður,
svo sem margir gera, em humidsuðu
ósk mína, er ta'ldi hanin aHvartegam
gerning og vildi fá hanm formiega
afinumimm, þegar ég gat ekki feMt
mig við hamin.
— Hvers vegna snerir þú þér til
biskupsins?
— Hvert var ammað að leiita?
Hann er höfuð kirkjuninar hér á
lanidi, og hjá honum ályktaði ég,
að væri hið æðsta vald í þessu
efni.
— Var þessu elklki svarað?
— Jú-jú, biskupinm svaraði mér.
Em hann fór undan í flæminigi, og
var á honum áð skilja, að sfldirmin
væri óaiftmrfcaMaeflieg. „Þetta er
einfeamiáll yðar með giuði,“ sagði
hamn. Það var það þó efkfki, þegair
mór vair halldið undir skárn. Þá
hiöfðu aðrir rébt vafld og vilja til
afdkipta. — Seinma sagði biisk-
upimin við mig, að skírnarsátt-
miáliinm hefði verið gerður mieð
varanAaguim hæbti.
— Til bvers ætlaðist þú af bisk-
upmium?
— Ég ætlaðist til þass, að hanin
léti riflta eða veibbi heiimiild til áð
rifta skárnarsáttmálamium eða lýsa
foitmilega yfir ágildimgu hams með
eimhverjum hæbti, Miöstæðum því,
eir ég var skírður og fermdur. Það
hiefði mér þótt sammgjörn og eðli-
leg úrfia'Uisn.
— Hvert var mæsta storef þitt?
—Ég ieitaöi aðsboðar Péturs
lögfræðimgs Þorsteimssonar á Dal-
lamdi í Mosfellssveit til þess að
sækja miáll á hemdur bistoupmum,
ef auðið kynmi áð vera að kmýja
hanrn með dómi til þess að f ull-
mægja kröfu mimni. Pétur samdi
fyrir mig greinarge'rð, ein gekk sáð-
am frá miál'imu, svo áð óg varð að
reka það sjálfur. Ég Skírskotaði til
þess saimvizk'ufrel'sis, sem sbjórnar-
skráin veitiiir þegmumuim, en auk
þess gat venið við ýmsar liagagrein-
ar að styðjast. Hér á landi er það
till dæmis forsenda saminingafrelis-
is, að báðir samningsaðilar standi
jafnt að vígi, og eru satmningar ó-
gildir ella. Allir mega sjá, hvort
óg hef stað'ið jafmt að vígi, hvít-
voð'ungiurinn, og presturinn, for-
eldrar mínir og slkáTina'rvottamir
hins vegar. En það kom ekki að
haldi. Málinu var vísað frá dómi,
bæði í héraði og hæstarétti. Rök-
stuðningurinn var þessi: „Lög og
landsréttur baka ekki tifl sakairefn-
is þess, sem hér lággur fyrir“. Með
skírnairsátbmiálann skyfldi ég sitja
nauðugur, hversu mjög sem það
braut í bága við samvizíku mána og
sannfæringu.
— Voru þá öll sund lokuð?
— Nei. Ég var skárður eins og
alþjóð mátti orðið vera kunnugt,
og skírður maður er bær að skíra
annan, ef nauðsyn bex til. Af því
ætti einnig að leiða, að skírður
maðuir geti ógilt stoánn, ef nauð
þrengir. Ég átbi um það tvennt að
velja: aS láta kúgast eða ógilda
sfcírn mína sjálfur, úr því að dóm-
arar höfðu komizt áð þeirri niður-
sböðu, að skirnairsátibniiáli væri
sammingur, sem lög og landsrébbur
ná elklki til. Ég fór niður í dóm-
kirkju á miessudegi, svo að ég
hef ðli vibni að athöfinum minium, og
ált væri dm grun gert. Jón prest-
ur Auðuns var að fenrna börn, og
ég fór með öðru fófltoi upp áð aflít-
arinu, þar sam hanin útdeildi kjötá
og blóði Jesú. Preisburinn stalksk
upp í mig pillu og hellti rauðvíni á
staiup handa mér. Þegar ég vatr bú-
inn að fá bvont tveggja, veiddi ég
pilluna út úr mér og lét haina í
plasbbelg, sem ég ha-fði meðferðis,
Og hellti þar einnig í úr staupinu.
Síðan tók óg kirkjugesbi till vilbu-
is um, hvað óg hefði gert af kjöt-
inu og blóðinu og sagði mig laus-
an aflira þeirra samninga, sem geirð
ir höfðu verið fyrir miína hönd í
Skíriniinnii. — Þebba var 16. oflatóbeir
1966.
— Teflur þú þá ekbi Sbírnarsátt-
málanin úr sögunni?
— Jú, það bel ég. í því efni hef
ég einsfcis framar að óska, þó að
ég hefði kosið, að þebta gerðiist
roeð öðruim hæbti.
— Hvers er þá áfláibt?
— Þjóðsbráin er eina opimbera
pers'ónuheimiil'din, sem tifl er um
mig. í þessari einu peirsónuhieimM
er þess getið, að ég hafi verið
slkírður og fermd'ur, og bað eir
bvort tvegigja satt og rétt Ég ósto-
aði þess eklki, að neiítt væri atfmáð,
er þar sbend'ur, en ég fór fram á
þá viðurfcemningu ríkisvaldsin'S á
orðmum blut, að ógiMingu minni
á skí'rnarisá'btmálaniuim yrði bætt í
hana. Þess er getið í hemná, ef
menn hafa aldrei verið skírðir, og
ég, sem hafði lagt tálsvert á mig
til þess að losna við þær kvaðir,
er mér fimmst skírnin ieggja á
roemn, vildi njóta jafnréttis við þá.
Mér hefði þótt réttLætimu fullnægit,
ef þetta hefði venið. Málið hefði
veirið úr sögummi af minni hálfu.
— En hefur þú ekki fengið því
framgengt?
— Neii. Ég skrrfaði hagsboifu-
stjóra bvö bréf, og þá bað hainm
mig að koma og tála við sig. Hanm
sagði mór sbrax, áð þebta fengi ég
ekiki. Þagar ég óskaði skriflegratr
mei'buinar, var hann svo vinsamflleg-
ur að láta mér hana í té. Röksbúðn-
imgíurimn var sá, að málið væri
þjóðskránni óvi'ð'komandi. Þebta
varð til þess, að ég höfðaði mál
ge@n fjármálaáðherranum, æðista
yfirmanni hagsbofuninar, — þó
e'kki fyrr en ég hafði sbrifað hon-
um tvö bréf, sem ekki var svarað
— og gerði þær dómkröfur, að ník-
isvalMið viðurkenndii á florimlegan
374
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ