Tíminn Sunnudagsblað - 04.05.1969, Side 18

það vel þegið -aif öHiurn. Skipstjóri
sag'ðist ætla aj? gæta Skipsins. Við
gátum því alix farið.
Bn hvert eiiga sjómenn svo seon
að fara annað en á éiuiiverja
knæpu í borg, þar sem þeir þekkja
eragan mann? Og við höf ðum ekki
lengi genigið um, áður en við koan-
um að krá, er hét Red Lion —
Rauða ljónið. Heyra mátti út á
götu, að þar átti gleðin heimaiönd.
Við genigum inn, og þama var
margt um manninn,_ töluvert bland
aður manmstkapur. Ég furðiaði mig
rnest á því, að sjá þar konur með
ungbörn í fanginu. Þær gáfu þeim
brjóst þarna inni og siökktu á með
an sinn eigin þorista með öðrum
steifkari veiguim. Þama var einnig
stór hópur af sJrvapfeitum karla-
durgum, sem færðu sig milM borða
og snífctu undir lélegu yfirákini
kaupskapar. Þeir höfðu meðferðis
margs konar leikföng, svo sem
Tyrkjabát og dægradvöl og fleiira
slikt og buðu mönnnm að reyna
að leysa þrauitiimar. Kröfðust einn-
ar ölkollu að Daunum af hverjum,
hvort sem hann gat leyst þraut-
ina eðia eJdki. Svona kaupahéðinia
mátti aiils staðar sjá í enekum
Jiafnarbæjum. Mig minmir, að öl-
kolan kostaði tvö og hálft penný,
og þetta voru geysistór glös.
Ég var ekki neina nítján ára
gamail og óvannr drykkjuskap —
hafði þóXsmiaJðkað áfengi oftar en
eimu sinni, en aidrei orðið ölvaður.
Og ég vldi efcki verða það. Þess
vegna bað ég um öl, þegar fétag-
ar mínir byrjuðu með tvöfaldan
visJdsikamiiiut. Mér leizt strax ffla
á Rasmus stýrimann okkar, sem
var áfcaflega dryldkfeldur maður
og mjög i'ÍUir viðfangs ölvaður, eft
ir því sem mér hafði verið sagt.
Strax og ég hafði lofcið úr glas-
inu, stóð ég upp og gekk burt,
þrátt fyrir mótmæli félaga minna,
og taJisverð frýjuorð Ráfaði ég um
bæinn stefnulaust, því að mér þótti
of snemimt að fara strax um borð.
Ég fór inn í tóbafcsbúð, sem varð
á leið minni, og keypti mér tóbak
og reykjarpípu. Hausinn á píp-
urnni var í líki nautshausis með
stór hom. Það þótti mér táknrænt
smíði til sin® brúks. Seimna gaf ég
karl i Færeyjum pípuma, og þótti
honum vænt urn — sagðist myndi
geyma hana sem kæra erindring
um vinskap oJdkar. Þessi gamli
maður varð síðar yfirmaður minn
á slripi í Miðjarðarhafsferð. En það
©r nú önmur eag.v
LoJcs var ég oiðinn dauöþreytt-
ur að ráfa svona um götuirnar, bú-
inn að tapa áttumum og viissi efcfc-
ert, hvert ég fór. Þá Jcom ég að
girðimgu, og var hlið á henmi. Éig
opnalði það og gelkfc inn. Þar sýnd-
ist mér mlcið af fóilki á hviitum
fötum. Ég hugsaði mér nú að
reyma nieð einhverju móti að gena
mig skljanJiegan og spyrja, í hvaða
átt höfnin væri. En þetta var þá
eJdki fólk, heJdur myndir úr gipsi
eða marmara, og skildist mér þá,
að ég var staddnr í grafreit utan
við bæinn. Vaið mér heldur iJJa
vdð — eifcki af því, að ég óttaðist
þá, sem lágu þarna undir, heldur
haf'ði ég lesið sögur af ffikræningj-
um, og miig langaði sannarlega
eJdki tffi að veaða grunaður um
slíkt aithæfi. Ég hypjaði mig því
út aftur eiois fljótt og fætur gátu
borið mig. AJdrei var að vita, nema
eimhvem bæri þar að.
Allt fór niú þeifita betuir en á
horfðist. Ég hef vist tekið þver-
öfuga stefnu, eftir að ég kom út
úr kirkjugarðinum, því að nú fór
ég að mæta fóllki, og flest hélt
það sömu leið og ég var að fara.
Tófc ég það ráð að láta berast með
straumnum. Og það vax elklki langt
að fara. Við Jcomum að húsi, sem
stóð opið, og þangað fór fólkið
inn og ég lfka, þarna var að byrja
guíðsþjónusta. Ég var þreyttur orð-
inn f fótunium og hugði gott tl
þess að hvíla mig þarma, þó að ég
hefði svo sem litið gagn af kiifcju-
göngu, þair sem ég sJoffidi eJcfci
stalkt orð í málrau. Eioihver, lík-
lega meðhjálpaii, Ikom tfl mín og
fékk mér sá'lm'abóJc, og ég settist
á yzta beJdk, því að þar var eng-
inn, þegar ég kom. En það stóð
efcfci lemgi. Tvær ungar stúlikur
komu og setitust í belkkimn hjá mér.
Ég opnaði bókima og fór að reyma
að stafa mig fram úr einhverju f
henni. Þá var byrjað að syngja,
og ég þeJdkti lagið — man samt
eWki nú, hvaða lag það var. Og
ég fór að reyma að symgja með-
Þarna kom oft fyrir orðið „lord“,
hvað sem það skyldi nú menkja?
„0, lord“ — já, svo sammarlega.
Það skyldi þó likleg'a e'kfci þýða
guð eða Jesús? Það var náttúrlega
sama, og ég söng. Það gat trúlega
emgu hneytosl val'dið. En nú fóru
tátumar við hlðina á mér að veita
mér athygli — já, svo sannarlega
voru þær eitthvað að pískra sam-
an. Ég herti rnig upp og kærði mig
kolóttan, þótt þær væru þá að
spaugaist að siönignum mínurn —
þætr um það. Em það fór ekki frnam
hjá mér, að þetta voru lagle'gustu
stelpur.
Nú kom maður með einhverja
skál eða ddsfc í hemdinni og gefcfc
mffili fóilks. Ég sfciMi strax, að
hann var að safna gjöfum, og þeig-
ar kom að mér, lét ég shffilimg í
sfcálna. Þetta hefur sjaJlfsiagt vafc-
ið virðingu ungfrúnna, þvi að sú,
sem nær mér sat, Jaumaði hendi
sinoii í lófa mér og leit til mín
hlýlega. Ekfci datt mér í hug, að
þefcta ætti að Skffijast sem dáður
eða þess háfctar. Ég vair alJ-s óver-
aldarvanur, og við stoulfuim vona,
áð það bafi lika verið víðs fjarri
stúllkunaii.
Ég beið meðan fl'est fóMð fór
út að lofcinni guðsþjónnstu. Teip-
urnar fóru út jafmt og óg. Þá sagði
önnur þeirra:
„You are a ®affiiar?“
Þetta skffidi ég þó og svaraöi
hressilega: „Ó, jess.“ Og nú kom
upp í huga minn setning, sem ég
liafði eámhvers staðar lært: „Where
iis the harbor?“
„Sesám opnist þú!“ Já, m'ikffll
er töfiralkraftur sumra orða. Það
sanmaðSist þama, þvi að nú tóku
vinstúJlkur mímar sín undir hvora
hönid á mér og leiddu miig, þar tffi
ég sá niður að höfnioini. Þetta var
ekfld langur vegur, þvi miður. Og
þama Jcvöddumst við með kærleik
um (samt eJdki kossi). Þó ég sé nú
nærri viss um að báðir, eða atir,
aðilar befðu gjaman vffijað hafa
það svo. Já. VanræksJusyndirnar,
þær eru sannarlega elkfki beztar,
Það var setioin befckurinn, þeg-
ar ég kom í ökútuna. HásetakJef-
inn var fuJfliur af færeysltoum sjó-
mönnnm, sem sábu þar að drykkju
og sumir orðnir töluvert ölvaðir,
imeöafl þeirra stýrimaðurinn okflcar,
sem kominn var um borð.
„Nú, þarna kemur þá ísUemdimg-
urinm oJdkar,“ saigði bann. „Sá ætti
að fá á kjaftinm, það dúmimia ásin
(heimislki asmi), sem hljóp flrá ofck-
ur á reyðu lövunni.“
Hann ætlaði að slá mig högg í
andlitið, en stór maður, þrefcinn,
sem sat þar við borðið, hratt hon-
um firá.
„Láttu drenginn vera,“ sagði
hann, „eða ég sflcal kenma þór
betri siði.“
Rasmus stýrimaður var eins og
bam í höndnnum á þessum stóma
manni, sem trðð bonum upp í
376
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ