Tíminn Sunnudagsblað - 04.05.1969, Qupperneq 21

íisOiemfdilngur, J6n a'ð naf'ni, Bene-
ditótsson, æl[ta,ðu(r af Ausfcfjörðuim,
t>jó ásaimt konu sdinmi, Vad'gerði, og
sfcjúpsyni, Lárusi a'ð nafni, í litfliu
húisi utairlega í þorpinu, þar sem
uefnt er Seanýri. Þau höfðu dval-
izt þarnia í fjöldamörg á)r. Jón var
verk'ama'ður oig fcomst furðandega
yel a<f, emda var konan bæði nýt-
in og velvirk, mesta gæðak'ona.
Sonur hennar var þá að íjúka
teéstmíðaniámi og vann í skipavið-
gerðairstöðinni, miikdll reglumaður.
Jón kom að máli við miig einn
daig og sagðlst hafa verið beðinn
að útveiga vefcrarmanm, ef einhveir
ísllendinlgannia, sem væru nú á
Tvöroyri, vil'du simma því. En því
sneri hann sér til mín, áð hann
vissi, að ég hieifði miisst af róðrar-
pliássi veignia Enigtenidlsifierðarinnar.
Hann saigði, að bóndinn, sem vildi
ráða vetranmainninn, héfci Jóhamm-
es, og byg'gi i Fróðbæ, sem &r
skammt fytrir utan pMssið á Þver-
eyri.
Jú, ég tók þessu líbleiga, enda
vanur því að hiirða stoepnur —
vildi þó emgu lofa fyrr en ég hefði
séð fóikið, sem éig átti að vinina
hjá. Við Jón fórum því ei=tt tovöld-
ið þamigað út eftir, éig máttúrlég'a
tolæddi mig í Skárri gairmana, sem
etotoi etr firásöguveirt, eða ekki hefði
það þófct á íslamdi.
Þairna eru mokkur tdmibutrhú's,
en hús bómdainis var þó reisuilte'g-
ast. Jón var þarma buimnugu'r, og
tonúðum við nú dyra. Kom bóndi
sjáflifur fram og hauð, Okkur inn að
garaga. Spegil vair í gamginum eims
og víða er siður, og atf því hár
miifct var úfið, brá ég greiðu á þáð
t'I snyrt'ingar, og grumaði affls ekki,
að ég væri þarna á maninvog, sem
væri frábruigðin ölflu, er ég áður
þeiklk'ti.
Bónidiimn lét otolkur ganga inn í
reyksitofuna. Fóllk hams sat þar áð
snæðimgi, og var griimdak'jöt og
spik á borðum, ásamt kairtöflum.
Okkur vair strax boðinn matur,
sem við töldum otoikur ekkd þarfn-
aist.
Mér leizt vel á fólkið. Bóndinn
viar geirðairlegur maður mieð dökkt
aöistoiegg og hár. Hvort fcveggja var
orðið mototouð hærustoot'ið. Konan
flnetoar hávaxin og liilkia við aldur.
Tvær dæitur, önnur á að geifca seytj-
án tifl áifcján ára, hiin eitthvað yngri,
oig fcveir drenigflr inmam við ftenm-
ingu.
Jón hóf nú móflis á þvd, að hann
væri flöominm mieð mann, sem
mástoi væri til með að vinma hjá
bóndanum fram að venfcíð, éf um
senidist. Bóndinn spurði um afldur
minn og atvinnu áður, og hvemig
á því stæði, að ég væri óráðinn í
stoiprúm. Leysti ég úr þessum
spumingum samviztousamfljega.
„Hvaða kaup vifltu fá?“ spurði
hanin.
Eg sagði sem og var að ég
þekkti ektoi landsvemjur þar,
hvoriki kaup né anmað, og þess
veigna vi'ldi ég heyra, hverju ég
ætti kost á.
Hann saigði: „Ég á aðeins þrjár
kýr og nokkra sauði, sem ganiga
úti, og þarf að líta til þeirra við
og við. Svo þarf að sætoja torf
inn á toríhæð — þú veizt hvar
hún er. Þefcba er afllt verkið. Þú
faerð að róa út, þegar á sjó er far-
ið frá Fróðbæ, og átt það, sem þú
dregur Mtt“.
„Hver sinnir þá venkiunum með-
am ég er á sjó?“ spuirði ég.
„Það ætla ég að gera sjálfur",
saigði hamm. „Auk þessa færðu fæði
húsmæði og þjónustu“.
Mér þótfcu þetta aðgen'gilegir
kostir, og af því lítoa, að mér
ieizt vefl á heiimóljísfóllkið, sagðist
ég ganga að þessu. En þá var eins
og bóndinn ramkaði eittlivað við
sér, því að hann seigir:
„Ég var nú búinn að kalsa þetta
við mann, og hann var ekki bú-
inn að gefa endanilegt svar. Ég vil
hvoirugan ykkar narra, en endan-
legt svar skal ég gefa þér imrnan
þriggja daga“.
Allt báru menn á sjáifum sér — einnig svörðin. Hér er Faereyingur með burS.
arlaup á baki.
T I M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ
381