Tíminn Sunnudagsblað - 11.05.1969, Blaðsíða 4

komnir frá landsvæðinu fyrir
handan. Rádýrshirtimiir, sem
venjulega héldu sig í skjólgóðum
lægðum, þegar stormur geisaði
stufeku fram og aftur þessa nótt,
og meðal dýranna, sem að jafnaði
sváfu meðan náttimyrkur hvfl'di yf-
ir, ríkti ókyrrð og eirðarieysi. Það
var efefei um að viTlast, að eitthvað
var á fereiki í skóginum, sem ó-
kyrrðinni olli, og Ulrich gat getið
sér til, hvað það var.
Hann reifeaði einn síns liðs frá
varðmönnunum, sem hann hafði
komið fyrir í launsátri á hæðar-
brúninmi, og gefek iangt niður
brattax hlíðarnar gegnum villt
runnaþykfenið. Hann rýndi mfflli
trjábolainna og hlustaði gegnum ýl-
ið í fcveinandi storminúm til að
reyna að heyra eða sjá til veiði-
þrjótanna. Sú ósk var honum efst
í huga, að hann rækist á Georg
Znaeym augliti til auglitis, án
þess að nofekur væri til vitnis.
Þegar hann gekk fram fyrir stofn
risavaxins beykitrés, stóð hann aTllt
í einu andspænis manninnm, sem
hann leiitaði að.
Óvinimir tveir stóðu þöglir um
stund og störðu ygldir hvor á arnrn-
an. Hvor um sig bar riffil, báðir
báru hatur í hjarta og var morð
efst 1 hmga. Hór var tækifærið tál
að veita ævi'Tanigrá ástríðu útrás,
En sá, sem hefur alizt uþp við
SAKI (H. H. MUNRO):
FRIÐARSPILLARNIR
í fjölskrúðugum skógi einhvers
staðar við austurrætur Karpata-
f jala stóð maður nofekur eina vetr
arnótt, Skimiaði og hlustaði, etos og
hann biði þesis, að eitthvert skóg-
ardýr kæmi í sjónmál, svo að haun
gæti skotið það mieð riffli sínum.
En bráðin, sem hann var á hött-
unum eftir, var kefei á sfcrá um
lögleg veiðidýr. Ulrich von Grad-
witz var á ferli um dimman sfeóg-
mn í Leit að tvífættum andstæð-
iingi.
Skóglendi Gradwitz voru víðáttu
mikil og auðug af veiðibráð. Snar-
brött skógarræman í útjaðri þeirra
var ekfei sérsitæð fyrir dýralíf sitt,
en hún var sú lamdareigm, sem eig-
andinn gætti hvað vandlegast. í
frægu réttanmálii á dögum afa
hans hafði henni verdð náð undan
ólögmætum yfirráðum minnihátt-
ar jarðeigemidaættar í nágrenninu.
En sá aðilinn, sem sviptur bafði
verið benni, hafði aldrei viHjað fal
ast á dómisúrskurðinn, og Skorizt
hafði í odda hvað eftir aninað
vegna veiðiágreininigs og svipaðra
leiðindaatvikia. Það hafði aukið á
úlfúðima milli ættanma í þrjá
mannisaidra. Lamdamerfejakryt-
uriinn milli nágranmanma var orð-
inn persónulegs eðlis, eftir að Ul-
rich var orðinn höfuð ættarinnar.
Ef hanin hataði og fyrirleit nokk-
urn rnann og óskaði honum ills,
var það Georg Zmaeym, sem hafði
tekið upp deilurnar að föður sín-
um látnuim, og var óþreytandi
veiðiþjófur og hafði margsinnis
sýmt ágamg á himu umdeilda svæði.
Deilurmar hefðu ef tffl vffl hjaðn-
að eða verið jafmaðar, ef gagn-
kvæm andúð mannanna tveggja
hefði ekki staðið þar í vegi. Er
þeir voru dremgir, höfðu þeir sótzt
eftir lífi hvor annars, en á fuM-
orðimsárum óskaði hvor um sig, að
hinn mætti rata í einhverja ógæfu.
Og nú þes®a óyeðursnótt hafði Ul-
rich kallað saiman veiðiverði sína
tl að hafa gætur á dimimum skóg-
inuan — ekkii til að leita að fer-
fættri bráð, beldiur til að vera á
varðbergi gagnvart veiðiþjófunum,
seim hann gruinaði að væru á ferii,
388
T í M 1 N N — -STJNNUDAGSBLAÐ