Tíminn Sunnudagsblað - 25.05.1969, Blaðsíða 12

Við utanverðan Húnaflóa, milli
Króksbjargs og Kerlingabjarga, er
lítil sveit, sem nefnist Nes. Yzti
bærinn í sveitinni heitir Tjörn, og
þar bjuggu Pétur Björnsson og
Guðrún Guðmundsdóttir iengst.
Svalt er og andbert við hið yzta
haf, þegar svo viðrar, en bjarg-
vænlegt var þar eigi að síður —
landnytjar meiri og betri en ókunn-
ugum manni kann að virðast.
„Hún er frá íslandi, og
HSÉÉðSíáMÍBÉÉHÉ '
henni er kalt“, var sagt
■MMÉÉMnanr '
um íslenzka nemann,
HÉÉHBÍÍMÍaÉ
Jóninnu Pétursdóttur
■HÉMÉÉÉÉÉÉÉÉÉÉ
pabbi vaeri efnaiítill, höfðuim við
alita-f nóg viðu-rværi. Þarn-a var
selveiði og hirognikelsaveiði, oig við
höfðum oft nýmeti tiangtímiuim sam
ain. Við höfðuim líka ailtaf smjör
ofan á brauð, því að bæði voru
nokkrar kýir, og svo vair fært fra
ánuim. En skilvindu eignaðist
miammia aiiduei. Mig -giunar, að
berklaveikin hafi fairið í vöxt e-fti-r
að skliilviindu-rna-r komu, því a®
bæða vairð undamrennan þá þynrnri
og kostiaminni en 'ineðan rennt var
af tnogurn, og svo kom smjörsalan
strönd og fór í viist að Víkum tit
Áirna Guðmundgsonar og Öninu
Tómiasdótbur, svo tl beint flrá fe-nn
ingu. Síðan hef óg sjáif séð mér
farborða.
— Ifvenær kvaddirðu svo æsfku-
isltöðvannar?
— Fáli Vídaliin Bja-nn-ason varð
sýslumiaiður í S-næfeilisniessýsilu ár-
ið 1912. Hamm á-tti að ko-nu Mar-
gréti Ánnadóttur firá Höfnum, og
með þeim fór ég vestuir í Stykkis-
hólm. Hjá þeim var ég þrjú ár, o-g
kaupið, sem ég fékk, var sjötiu og

„Ég harðneitaði að fara
ofan í skollans kassanny/
— Við vorurn á Tjö.m i Nesjum
ÖJI uppvaxtairá.r mín, seigiir Jóndnna.
Ég var fliimmtia bairndð aí þrettán,
seim foreildrar mímiir eáignuðust, og
h-eiimdiláð var mammmiangt, þvi að
þair voru tvær o-g þrjár vinnukon-
ur og nokkrdir vininumenn. Jörðin
var stór og enfdð og ekki síður lagt
kapp á sjósókn en 1-andbiiskap —
T'ódð tál fiskjar, þeigar afiiavon var,
og fairið í háikarlategur á vetuma.
Þó átti pabbi ald-red stærra skdp
©n áttærimig.
— Það hefur þurft míMs með
han-da sv-ona mörgu fólíki.
— Það segiir siig sjálft. Ðn þó að
þá Wkia tffl eögunroar. Við vomm
hied-lsuh'raust, systJkinám, nema hvað
tveer sy-stur imdniar voru dáiítið
klirtlaveikar.
— Þú fónst unig að hedman?
— Fræðslulöigdn komu, þegar
ég var á fjórtánda ári, og þá var
ég send á bairnaSkÓla inn í Höfða-
kaupstað að Bergá. Kennaninn —
það var Benediilkit Magnússon á
Spákonu-fellili. Ég kom í skólamn
eftir nýá-rið og 'Jauk fiufMmiaðiairpirófi
bama um vorið. Það v-ar fyrsta
prófið á ævi mdnná, og ég á próf-
skí-rtedniið mdtt enn. Svo var ég
fenmd í kiiirlkjunni á Hofi á Slkaga-
ffiimm krónur fyrsta árið og hæ'kik-
aði svo um tíu krónur á ári. Þ-ar
á heámilllinu var mó'öiir sýsflunnannis,
gamla sýsluimiaininsfrúin frá Geita-
Skarði — Hild-ur, dóttdr Bjarna
amtmanins Thorairensens. É-g var
stun-dumi sen-d í póstihúsdð að sæik j-a
bréf og þess hátfar, og -mér er í
mdmni utamáskriftd'n á bréfunum,
sem gamla kon-a-n féklk frá kumn-
imgjum fyrir nioaðan: „Háeðla og
vefllborin ekkjufrú", stóð þair. Sldíka
viðhöín í utaná'Storift hafði ég ek'kd
séð fynr. Það var láfdð stórt á hana,
en sjálf var hún eklká d-rambsöm.
Hún þéraðtj mdig allltaf, þegar aðr-
444
TlMINM - SUNNUDAGSBLAÐ