Tíminn Sunnudagsblað - 25.05.1969, Blaðsíða 20

Hrönti - smásagas
ÉC ÞARF AÐ TALA
DÁUm VIÐ ÞK
Koaa imjli þrítugs og ferbugs
gefck Iran í apátekið. Hún var i gui-
um pels o<g háum kuildastígvélum.
Ekki veitbi af, þa6 var 17 stiga
frost. Klukikan var að verða 7.
Það var niikið að geira í apótekinu,
aiiir urðu að fá afgreiðslu fyrir
lokun. Meðíram afigreiðsluboirðinu
var samfeld röð af fóllki, seim beið
afgreiðslu. Konan sá, að það varr
vonlaust að reyna að komast að
borðinu, enda kom það sér vel fyr-
ir hana að fá tækifæri tií að setj-
ast á bekfci'nn þarna úti i horni
og jafna siig eftir það, sem haif'ði
skeð. Hugur hennar var í sTíku
uppnámi eftir það sem lækmmnn
sa-gði, þegar hann hafði skpðað
hana, að hún titraði öil.
Guð minn góður, ég ófirísk, 38
ára gömul. og svo þetta. Hún vissi
ekki hvor þeirra átbi þetta barn,
maðurimn hennar eða hinn, sem
hugur hennar snerist um dag og
nótt. Skyldi nokkur hérna inni
vera í jafn'mikluim vandræðum?
Hún vititi fyrir sér fólkið : kring-
Lirn si'g. Jú. ef til viíkl, bana etok'i
nákvæmTega sams konar vandræð-
um, sennTTega bjó það aTlt yfir
einhvers konar leyndanmálum. All
ar þessar sálir urðu að Teysa sín
vandaimál, sem voru eins óHk eins
og útlit þeirra var ólíkt.
Þessi kona tiii dæmis, sem stóð
þarna við afgreiðsluborði'ð og tal
aðí hátt: Hún var með signar axl-
ir og kúpt í baki, klædd köfTóttri
kápu. sem leilt út fyirir að hafa
verið saumuð úr gömlu, slitnu ÁTa-
fossteppi. Hún var í léguim kulda-
skóm og krepsokk'um, en utan yfir
á öðrum fæti i bláunn sportsokk,
sem náði upp á miðjan kálfa —
hefur sennilega gleymt að fara í
hinn eða hann troðizt ofan í skó
inn. Hvaðan kom þessi eán'kenni-
iega o.g útsltna kona, og hvað
hafði gert liana svona? Hún minnti
helzt á galdranorn í ævintýrinu
um Hans og Gretu. Hveit var hún
áð fara og hvers konar rauniir
varð hún að stríða við?
Lágvax'iinm maður roeð kulda-
húfu niður fyrir eyru, kteddur í
gamtan, afflt of stóran frakka, bað
um hóstasaít, heílzit 200 grömm.
Megnain 'áfanigisþef Tagð'i út úr hon-
um. FóTkiS 'gaut til hams horn-
auga. Feitt barn í köflóttum síð-
buxum og rauð'ri úlpu sat upp á
afgire'iösteborðinu út á enda. —
Barn, bairn, hún kveið fyrir að
eiga eftir að burðast sjáif með
barn, hún var orðán of Mtorðin.
Á borðinu iréfct hjá barninu stóð
stór, gTæir kruikka, fuii af snuð-
um. Bairnið teygði höndina í átt-
ina að gTertorukkuinmii o.g æpti í sí-
felu: ,,Duddu, duddu, fá duddu
mína“.
„U'Ss, þetta eir ekki þitt snu®“,
saigði teOpan, sem gættí barnisiins.
Eid-smögigt greip baimdð í krukk
una. Krukkan valt um oig snuðim,
bleik og blá, u'lbu út uim alt borð
og niðuir á gólf, og krukkan valt
út aif borðiniu og mölbrotnaði.
Barnið fllýtti sér að girípa eitt snuð-
ið af borðinu, stakk því upp 1 sig
og hló sigri hirós-and'i. Telpan varð
vaind'ræðal'eg og roðnaði. Af-
greáðsliuistúlk'an hmaðaði sér að af-
greiða telpuna, senn flýtti sér að
konTaist út með bamnið með snuðið
uppi í sér.
Uniglimgsstrákur í svörtum Teð-
urjakka nneð skelTinöðruhjálm á
höfði, ruddist að afigrieiðs'luborð-
inu:
„Láttu mig fá einn pakka af
heftiplástri í hveli“, sagði hanin.
„Þú venðuir bara að bíða eims og
aðrir, þar tit röðin kemuir að þér“
sagði afgreiðslu stú'Ifcan.
Konan á bekknum Teit á úrið
sitt. Hún hrökk við. Klukkan var
orðin hálf-át’tá. Hún fann, að hún
hafði hiaft gofct af að sitja þarna í
hálftímia. Hún hafði m'eira að segja
gleymt sér &tundai’ikiorn við að
fylgjast með fólfcinu. Nú var röð-
in komin að henni: Hún rétti af-
greiðslusbúlkunmi miðann, sem hún
var með, o.g fékk sig af'girei'd'da.
Hamíngian góða, hvað ætli tnaður-
inn hiá'tdii — búimn að biða öfibix
ihemn'i síðan klukkan rúmlega 5
heiima. Auðvitað orðinn geðvoná-
ur og glorhumigraður. Etna bótin,
að h'ún var að sækja meðuil hanui
honuim sjálfíuim. Bara að Steimi
lifcli haPi mumað eftir að skiilú
tl hans, a@ hún hafi farið
í há'rgneiðslu og hiugað og þamgað,
Hún fór út kliukkan 2, svo að
þetta var í'Skyggiileiga iianiguir tími,
sem hún var búin að vera í bnrtu.
Hún flíýtti sér út úr apótekinu
otg lagði af sfcað heiim. Nú sá hún
húsið, sem hann bjó í — hann
sem átti hug hennar. Hanin hlaut
að vera heima, billinn hans stóð
þanna fyrir utan. Hama lamgaði til
að strjúka bilimn, eins og þegar
hún straulk hár hans. Þarna var
glugigjimn á herbeirginu h'ains. Hún
fékk sfcing í hjartað eiims og þeg-
ar hári ér kippt upp með rótuni.
— Ó, hvað mig langar til hans,
huigsaði hún. Hana langaðii til, að
huigsaniiir hennar fengju vængi,
sem svifu inn um gluiggamm tit
hans: Ég sfcrýk hnakka þinm og
eniná og svo höikuinia og svo hárið
á brjósfci þírnu. Hún vildi ekki' fara
inm tiil hians, eimhveir gæti séð tit
heninar. Ó; þessi sigildia hijöm-
kviða, þessi fcaumlausi, kvailafuli
þorsfci, þráin, endalaus bið — ban-a
aJð ástin væri venjuleiguir sjúkdóm-
ur, sem hægt væri að fá fekningu
við. En myndi hún vilja gangast
umd'ir slíka lækninigu? Tæpileiga. Ef
hún vilti þá ekki heidur halda á-
fram að þjást, engjast sundur og
samam og jafnvel láta drauminn,
sem hana dreymdi, rætast —
draumiinn, sem hana dreymdi, þeg
ar hún gerði sétr Ijóst. að hún elsk-
aðá hanin. Þá dreymdi haina, að
hún var lögð vak'aindii í líkkistu.
borin í kirkju og jörðuð. Sjálf var
hún viðstödd jarðarföriina í blaut-
um fatadrusluim. Þegar hún vakn-
aði, var henni ljóst, a® hún myndi
ves'Tast upp og deyja hiið inmra með
sér — þaninig yrðu öirílög hennar.
Hún var þess fuilviss, að han.n
myndi aton'ei gefa henni neina hlut
deld i lífi sínu, hann hafði þegar
niótað sitt líf um aila framtíð án
hienmiar. Tillfinnénigalíf hans varð
að sitja á hakanum fyrir lífsfcöl-
un haes.
Nú var hún koroin heim. Hún
flýtti sór upp sbigann og Lmn í
íbúðina. Það glumdi í sjónvarpinu
eins og vant var. Maðurinn sat
við eTdMsborðið oig lét sem hann
sæi hana ekki. Hann var að borða
452
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ