Tíminn Sunnudagsblað - 25.05.1969, Blaðsíða 19

4
■

■ •
|> 's
•fflfflSá#Si
•■■ .

ggÉWMÍ
■
UwHAtran^ii'
Hátt þótt skafl skafi,
skrýddur glittrafi,
yzt mót úthafi
upp úr brimkafi,
björgin stolt standa,
stormar ei granda
— höfuS Homstranda
háreist að vanda.
Græðis grunnfláttur
gríðar slær máttur,
hafsins hjartsláttur
hér er lífs þáttur.
Strandir þjóð þóttu
þarfar, — vornóttu
soltnir oft sóttu
svartfugl — hvalþjóttu.
Barst með brimsúgum
björg í stórhrúgum,
blessaðist búum,
búsmala og hjúum.
Svangur mat metur,
mörgu ofar setur,
eftir vávetur
von lífgað getur.,
Stutta stranddali
strýkur hafsvali,
verjast vorkali
víðir, iyngbali.
Þolnir kjarnkvistir
krókna sízt fyrstir,
sterkir oft stytztir
standa vörð yztir.
Ársól frá unni
ástheitum munni
vorkossum kunni
kveikja lif ninni,
vermir fjalls vanga
voga og dranga,
ljúft daga langa
lætur grös anga.
Örlög munu annast
aftur sveit mannast,
betri kjör kannast,
kostir lands sannast.
Lifi landssaga,
ljómi og snilld braga,
þokki þjóðlaga
þrotlaust heimsdaga.
JÓN MAGNÚS PÉTURSSON:
\
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
451