Tíminn Sunnudagsblað - 25.05.1969, Blaðsíða 21

JraMan pdobkfisk f<rá í gær. Hawn
J)aig®i, stemlþaigði eiras og alltaf,
þegar hann borðaði, saana hvort
það vair piokkfiskur eða rjúpur á
jóduinuim — engin svipbrigði, bara
þessd ískaida ró. Ilún sá, að harnn
var umdir áhiifum. Þegar hamn vax
búiinm með affian plokkfiskinn, leit
hiamm upp. Hann horfði rannsak-
andi á hiana.
„Hvar hefur þú vedð?“ spurði
hainin, auðsjáanlega vomdur.
„Nú, hefur Steini ekki sagt þér,
eð ég fúr í hárgreiðslu og hingað
og þangað, og nú er ég að kornia
úr apótekinu og þumfti að bíða þar
óratimia eftir meðulumum þínum“
sagði konan.
„Steini hefur engu sfcilað, og þú
befuir ekkert farið í hárgreiðslu,
það eir slétt á þér bárið“. sagði
mrnaðurinn.
„Ég var með slæðu yfir hárinu,
þá pressast það n-iður, skilurðu.
Víst fór ég í hárgreiðslu, ódýra
hángreiðslu, setti i mig rúíur
tfjáillf, lét bara greiða mér, þá kost-
ar það bana fimmtíu krónur. Það
er kr-eppa, það vedltiir ekki af að
sp-ara. Varstuekki eitthvað að taia
um, að þú þyrfti-r að klára að
þorsa þetta sjónvarpssk-rifli um
mániaðamótin?"
„Hvert fórstu svo?“
„Ég fór að heimisækja hanm afa
á EHihe-imffið.“
„Hvernd-g var hiamm?“
„Svona ednis“.
„Hvermig ein®?“
„Haen svaf.“
„Nú, ekká hefur þú setdð 1-eng-i
yfir honum sofandi.“
„Dáii'tfla stumd.“
Mj'ólkuirfema stóð á borðinu.
Koman þredf fermuma og re-if upp
stútóinn á hemmi. Stúturinn rifnaði
dliaia upp.
„Þú e-rt meirkdflega lagdn að fara
fram hj-á öllum ledðbeinángum.
Þeltta er fööurættin. Sé-rðu ekki,
að það stendur á bimum endanum:
R/ífáið upp hér.“
„Ég veit baira, að bann pabbi
mimn yfi-riieyri-r aldrei neinn.“
Hútn snteiri sé-r við og teygði
henidiinia upp í sk-áp og náði í
vatnsglLas.
„Af hv-erju er rennilásinn á
kjótaum þdmum op-inn tiill hálfs að
aftam?“
„Renrndu honum upp.“
Konan gekk fra-m í ganiginn og
kalfliaði inn í stofuna:
„Steini, lokiaðu stofuhuirðimn-i.“
„Hann er korntan upp á þak,“
æpti drengurinn.
„Hv-er er kominn upp á þak?“
saigði ko-nan.
„Hann er að tala um hann Fraz-
er í sjónvairpimu," sa-gði maður-
inn, hmeyksflaður á fávizku konunn-
ar.
Hún h-elltd mjólk í gfla-siö, helm-
iniguirinn skvettdst út á borð-ið. Máð-
urinn horfði á h-ama rannsakandi
góða stund.
„Þú heldur fram hjá mér.“
Hann sagðd þetta eins og lækm-
ir, sem he-fuæ spurt sjúkling sinn
í þaula oig af sinnd visindalegu þekk
taigu og reynslu kemur að lokum
með hi-na einu rét'fcu sjúkdóms-
greta-inigu. Konan saup á mjólkur-
glasinu, he-nni svel-gdist á.
„Það ert þú, sem h-eidur fram
hjá mér með sjónvarptau og visfcí-
peflianum. Þess á mili lággurðu
upp í sófa o-g iest. Á fimmtudög
uan, þe-gar ekkert sjónvarp er,
ferðu að sofa ktakkan 9. Þú fælir
aHa vdni okkar í bu-rtu, vegnia þess
að þeir finna að þú nenndr ekki
að tafla, vilt b-ara láta sjónvarpið
hafa fyrir því. Mér leiðist.“
„Mælsk,“ sagði máðuiránn og
gekk út úr eldhúsinu.
Það var komið að Milistríð-sár-
unum í sjómvarpinu, ekki mátti
mássa af netau.
Koinan kveikti sér í síga-rettu.
M-aðu-rinn kom a-ftur firam í eldhús.
„Hve-rs ve-gna h-efurðu v-edð hjá
miér öfll þessi ár, fynst þú ert svon-a
óánægð?“
„Af vana.“
Hann gekk inn 1 sto-fuma aft-ur
þegjandi.
Hún var alve-g undirandi yfir
því, að henni skyldi mokkurn tíma
hafa dottið í huig að gdftast svona
dauðyffli: Nema ef vera skyldi, að
þau hefðu bæði breytzt svona
mikið umdamgemgim ár. Þegar hún
huig-saði tál fy-rstu ámania, sem þau
voru giift, þá mundi hún eftir, hvað
þau voru í raun og veru ástfanigin
og hamtaisjusöm innan um bama-
hópinn.
Mæflsk, saigði h-ann, kannski var
hún orðirn mælsk í alvöru, af þvl
a@ hún varð allta-f að tafla, — h-ann
nennti e-kki að tafla. Það væd lík-
lega bara snj-allt að gamga í kven-
féfllaig. Þá mumidi hún ef'tir, hvernig
vair ástatt með bana. H-enni varð
flöku-rt.
Húin gek-k inn í svefmberb-ergið
og settist á hjómarúmið. Hún leit
í krtagum siig: Gömnl, slitfln hús-
gögn. Hún fór að hugsa um, hváð
þau voru bamingjusöm, þegar þ-au
gátu lofcsins keypt þessi húsgögn
og þurftu ekki lengur að sofa
á díva.n Var pfláss fyrir vöggu
hérna — já, þarna.
Maðurinn kom inn í svefn-her-
be-rgið. Hann settist á rúm-ið við
hliðina á hemmi. Henni fannst þetta
edtthvað nota-legt — svo langt síð-
an þau höfðu setið svona á rúminu
saim-an.
„Viltu láta mig fá meðulin, sem
þú sóttir handa mér?“ sa-gði h-ann.
Hún rétti ho-num meðala-
pakkann.
„Við hverju eru þessi meðöl?“
sagði konan.
„É-g þarf að tafla v-ið þig,“ sagði
hann lágt.
Hún h-orfði á h-ann. Nú fyrst tó-k
hú-n eftir, hve hanm var þreytuleg-
u-r: Sprumgin æð í öðru auganu,
djúp hrufcfca miflM au-gnanna, h-rukk
ir be-ggja meigiin við munninn og
am-dlStið alvartegt o-g torkennitegt.
Hann tók í höndin-a á hemmi. Þáð
háf ði ko-mdð fyrir no-kkrum sinnuni
áður í þe-irra hjónaþandi, að h-ann
hafði sagt náfcvæmlega svona við
hana. Þá hafði andrúmsloftið ve-r-
ið fuflflt af eftirvæntámgu og spennu.
eins og til dæ-mis þe-gar forstjór-
inn í fyrirtækinu, sem hann va-nm
hjá, haf-ð-i boðið honu-m að-r-a og
betri stöð-u, eða þega-r han-n sagði
henni frá fyrsta bítaum, sem hanti
vaæ að k-aupa, eða þegar hann var
búinn að fá lán-ið langþráða fvrir
íbúðinni. Nú var en-gin-n slík
spenna. Hú-n kveið fyrir því, sem
h-ann ætflaði að segja. Það hlaut
að vera eitfbvað örlagaríkt. Ó. ba-ra
ekki það, aflflt ne-m-a það, þetta sem
hún haifði reynt að haldia leyndu.
Hann hélt á meðafláglasinu og
las utan á það ei-n-s og í leiðslu.
Það varð þögn.
„Við hverju e-ru þessi meðul?“
Hann hélt fast í höndina á
henni og svaraöi ekfiti strax. Hún
hélt n-iðri í sér am-damum.
„Ég er búinn að ve-ra veikur í
eitt ár,“ sagði hamm lágt.
„Veikuir í eitt ár? Nú, þú hefur
ekki mi-nnzt á það.“
„Nei, ég vifldi hlífa þér.“
„Hvað er að þér?“
Hann horfði beint framan í hana
og saigði lágt:
„Ég e-r m-eð kinabbamieta í nýr-
uinum.“
Hún horfði beint rram fyrir sig á
sfeáphu-rðiina. Hún hélt áfram að
stara. Henni leið núna eimis og þe-g-
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
453