Tíminn Sunnudagsblað - 01.06.1969, Blaðsíða 15

araiMiur, giaf pabbi mér sinn hlute.
Póir ég þé að athuga handrifin og
kom í ifjós, a® meira og minima
vantaói ion í sum tovæöin. Á upp-
boöiniu hiaföi tíkki veriö hint um aS
raða þessu þainmig, a® hiíutarniir
væru bei'Mstæði'r. Ég af>réð því að
hliitta Hieílga í Meirkigarði að máli
og aittaiga, IhTOrt hanm vildi tíkki
sjá af hinum hlutamum við miig.
Ég lagði svo atf stiað um hávetur
— þá fiimimitán ána gamall — f.ram
í S'kagafjörð. Snjór var yfir öiliu,
og ég varð oft að vaða fönnina i
hné. Mér sóttist því ferðim fremur
seint. Þar koim þó, að ég náði fram
að Meilkigiarði seánt að kvöMi 1
gliaða-tuingilisíkiim og mikfliu fnosti.
Ekki kannaðist Heigi við mig fyrr
en ég ættfœirði mig. Ég var færð-
ur til stofu og fékik góðan niat, og
svo bar ég upp erimdii mitt. Htílgi
tók þessu daiuiífllega, og sagðist ekki
miuima, hvar þessi bfl'öð væru eða
hvort hantn æt'ti þau ennlþá. Ég
bað hanm þá ledlia að bréfumum,
þar sem ekki væni hálft gagn að
því fyrár mdig að eiga fróðieg Ijóða-
bréf, sem miedira og máinma vantaði
í. Hanin fór þá upp á lo-ft, en þar
geymidi hanin nokkra trékassa,
fulla af skræðum. Eftir dálitia
stund bom hann niður aftur og
var mieð eina bók, sem hann henti
á horðið fyrir framan mig, svo að
rykið rauík úr henni. Sagðj síðan,
að ég gæti fengið þessa bók, ef
ég vildi, þar sem ég hefði farið
svo langiam veg og erfiðan. Ég
þáði hama og spurði um verð.
Han[n nefpdi tuttugu og fimm
kirónur. Þá koni hik á mig, því
að þetta árið hafði ég haft 300
krónur ails í kaup. Þó afréð ég að
kaupa hiama.
Bóbin vair handskrifuð, sfcreytt
mjög fagurleiga á fcápu og kild.
Þetta voru tvennar u-ímur, af Agli
Skaillaigrímssyn.i og bunnari á Hfllíð
arenda, og var sin rithöndin á hvor
um rímunum — aðrar sfcrifaðar
um miðja seytjámdu öid. Nú, ég
gieymdi þessa bók síðan vel og
vandlega. Árið 1965 sýndi ég hana
fræðimöninum, og þá kom í ljós,
að aðrar rímiurmar eru tii í sam-
riti á Ármasatfinii í Kaupmannahöfn.
Hinar enui,. eftir Kolbein Jöklla-
skáld. Það var Vitað, að haum hafði
ort rímiur þeissar, en þær voru
taldár glataðar. Núna geyma þeir
bókina í Þjóðskjaflaisafmimu og ætla
að lá'tta gera hana upp fyriiir mig.
— Pórstu fHei'ri tílíbar ferði'r?
— Ég vtar alltaf á feirðimmi. Alt-
Andrés við bókaskáp sinn. Það er Vajsenhúsbiblian, sem hann heldur á.
af að ireyna að draga að mér. Þeg-
ar ég var seytjám ára, fór ég með
bróður mínum, fjórtán ára, fuam
í sveiit til þess að satfna frímarkj-
um. Við voirum hálfan mánuð í
ferðintni, og komum við á flestum
bæjum í Skagafirði vestanverðum.
Á einum bænum fékk óg tifl dæm-
is 500 frimeirfci í þessum leiðangri.
öil þessi fdmeirfci á ég ennþá í
siatfni míniu og bef þá trú, að fáar
fimm krónur hatfi gefið meiira af
sér. Satfindð, ásamt flieistum verð-
meisitu hlutunum mimuni, geymi ég
í banbabóltfi edns og Pétnr Hoff-
mamn.
— Hvað gerðiir þú þér til
skemmituinar á þessum árum?
— Það var lítilil tími til þess eöa
peningar. Mesta ánægju hafði ég
af skátastarfinu. Ég gerðist skáti
fimmitám ára, og þar lærði ég mörg
af und'irstöðuatriðum lífs míns.
Það var litið öðrum augum á skáta
reigluna þá en nú, og svo var það
m.eð flieisit. Síðan hef ég haft yndi
af ferðaiöguan. Ég hef ferðazt víða,
og ég vona, að ég eigi efti-r að
skoða alflt landið mitt — það ligg-
ur ekkiert á að faira til útflianda
fyrr en þvi er lofcið. Á ferðalög-
um fin.n ég oft margam góðam
girip, gamlan eða nýjan, dauðán
eða lifandi. Þá verða tiil margar
vísur á ferðalögunum, eimfcum á
seimni árum:
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ
471