Tíminn Sunnudagsblað - 01.06.1969, Blaðsíða 19

ÞORSTEINN MATTHÍASSON
Rif jað upp gamalt
spjall á vetrarvöku
þessi, og hurfu bumt á laun. Með-
an þau dvöldust í Písa, skrifaði
frúin ádeiiu á þrælahald 1 Banda-
ríkjunum, og kom út í Boston
1848 og Englandi áxið eftir. Fleiri
tilburði hafði skáldkonain til að
tala svari umkomulausra manna,
sem henni þótti vena órétti beitt-
ir, en einhveirn veginn rann þetta
út í sandinn, enda tók hún trú á
jafn annariegan guð og Napoleon
m. og stóð sú trú óhagganleg,
enda þótt hún yrði fyrir beizkum
vonbrigðum aí atferli þessa herra-
manns í sambandi við ófrægilega
friðarsamninga við Austurriki *
ViUafranoa 1859, og er álitið, að
þetta hafi jafnvel orðið til að stytta
henni heilsulitla ævi.
1855 fóru þau hjónin til Eng-
lands til situttrar dvalar. Þá bar
svo við, að þau komust á miðils-
fund, sem stjómað var af nafn-
kunnuim spíritista: Daniel Home.
Eftir þetta var Elísabet Browning
sem bergnumin af spíritisma, en
maður hennar peim m-un minna
hrifinn, og k-ann þetta að hafa vald
ið trúarbragðaerjum á heimdlinu.
En fleira var það, sem gerði sam
búð við hana manni heunar ekki
auðvelda. Son þeinra de'kraði hún
og dýrkaði meira en hóf var á,
og mun en-gum um það kunnugt,
að hann hafi orðið að mauni, o-g
þo að hún væri allra manna mýkst
í dagf-ari, var henni ekki frem-ur
e-n föðu-r hen-nar að h-agga, ef hú-n
hafði tekið eitthvað í sig. Á síð-
ustu árum lét hún óspart í ljós
skoðanir, sem gesti-r hennar gátu
ekki verið samþykki-r, svo s-em
dýrkun sína á Napóleoni þriðja
trú sín-a á spiritismann, andatrún-a
— auk skoðana á stjórnmálum
Ítallíu, sem he-nmi kann að hafa ver-
ið um hönd .að gera sér grein fyr-
ir. E-n ekki varð Robert Browning
eiginkonunni fráhv-erfur — öðru
nær.
Hún dó úr kvefi fimmtíu o-g
fim-m ára gömul — leið út af i
viðurvist ma-nns síns, bros-mild og
sæl með yfirbragð u-n-grar stúlku.
að sögn sjónairvottarins.
Frægasta skáld, s-em ortj á en-ska
tung-u á -nítjándu öld, var hðdð.
★
Mairga langa vetrarvökiu sat hann
andispænis mér og sagði sögur.
Þetta var okknr báðum til ánægju.
Hann riifjaðd upp hugþekkar mdinn-
ingair, en ég, þakMáitur áheyrandi,
fékk að svipast um á áður óþekkt-
uín slóðum.
Ámiður og öldusog barist eyr-
um okkar sem blæbrLgðaríkt und-
irtspáfl. saignanna. Við ætluðum að
spinna langan þráð — efmið var
nióg. Nú dvelst annair okkair n-orð-
an h-eiða, en binn sunnan. Um
lan-d þvert er langur vegur, þótt
é tækniöld sé. Því verður vík millli
vina og þráðririnn sHtinn um sinn.
Éig var ennþá ófermdi dreng-
uirinin. Þó var ég koniinn á skútu
hjá sómaimannd,num Pétri Bjarma-
syn-i skipstjóra. Skipið hans hét
Sæborg. Ég hafði gengið tál séra
Ólatfs frikirkjupre-sts tiT feirminigar-
undinbúnings, því að sú athöfn
skyl'dd fara fraan um vorið. En þá
brýzt út imisfflinigafaraldur, og þá ar
sett á saimgönigu-bann í Reykjavik
og all-ar vanigaveltur um ferminigu
úr söigunmi í bili.
Nú voru góð ráð dýr. Hvað áttd
ég að gera? Þá er þa®, að Pétur
sfcipstjóri segir við mig:
„Hvennig lízt þér á að korna um
boið með mér og sfcoða Sæbong-
bongima“.
Auðvitað le-izt mér vel á það. Ég
var uin borð í sófflarhrimg og undi
hiaig m-ínum vel. Þegar í lamd koon,
genigu-r. Skipstjóri með mér heim
tl m-óðu-r miinnar og se-gir:
„Það er bezt, að Eimar komi
með mér til sjós, eduhverm tíma
verða menn að byrja“.
Morguninn eftir átti að sigla, en
af því varð þó ekki, þvi þá var
ko-m-iS Slfct mianndrápsveður, að
alfflt var ófært, og mun flest-
um Sunniendingum minnisstætt
ve-röa, etoká sizt Reykví-kingum. 1
ofviðrinu fórust sfcip, og urðu
núMir skaðar. Sjórinn gekk alveg
upp í tjöm óbrotinn. Þá varð ég
sjónarvofctur að þvi, eins og fleiri,
að Ingivair kemi-ur imn, að þvi er
virðist m-eð bifflað stýri, því skipið
lætur ekki að stjórn, ber af réttri
leið og lemdiir á rifinu milffli Eng-
eyjar og Viðeyjar. Af skipinu fórst
hveir einasti maður, og voru þeir
að tíniast úr reiðan-um alla-n dag-
imn.
En-da þótt ég væri þarna áhorf-
andi að ömurlegum hrikaleiik,
hafði það e-ngim áhrif á þá áfcvörð-
un miina að fara út með Sæ-
borgiuni. Mun þar ha-f-a ráðið
miklu um, hve góðan þokka óg
hafði á skipstjóramum.
í fyrstu vair ég dálítið sjóveilk-
ur, en lét það ekki á nii-g fá.
Kokk-urinn okk-ar var austan atf
Skeiðum og hét Á-sgeir. H-ann var
m-eð alffli’'a harðfriskustu mön-num.
sem ég hef kynnzt, bæði lipur og
glímiinn. Við vorurn ánægðir með
hann sem matreið>slumanm. Hann
sa-uð ffiisbinn — og bartöflur, þeg-
ar þær voru ti. Kjöt einu sdnnd
tffl tvisivar í 'úku. U-m þen-man tíma
árs borðuðum við ofbast kinnar.
Maðu-r tímdi efcki að borða bol-
fiskinn.
Svo sk-e'ðu-r þaö, að kokkurinn
verður veitour, og þá þurfti eóin-
hver anman fcffl að elda mati-nn. Þá
var a-uðvitað þrauta'Iendmgin að
takia þann, sem ymgstur var skip-
verja. Hann var min-nst tjón að
mdissa frá annarri vimmu.
Ekki þóttf mér þetta got-t, en
bótin var bó sú, að koklcurinn
hafðí yfirtooju aftur við kahyssu
og gat þri veitt mér mokkra leið-
sögn.
„Þú befur þetta eins o$ ég segi
þór, og hafðu ætíð kabyssuskör-
unigi-nn glóandi við h&mirna og
Einar Guðmundsson á Blönduósi segir frá
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
475