Tíminn Sunnudagsblað - 01.06.1969, Side 21

nies alð sœfcja fyirir sá® hest.
„Þeltita er Bfjótur hestulr. Hatmn eir
bnínisfcjóttiur, glaseyiguir oig glám-
óttur. Ef hainin vorSnr sityggur,
fterðiu hjálp tdl að uá honum. En
þú ríður toomuim e!kki.“
„Jæja,“ sivaira ég — „að sækja
beist í toaigia og mega ekki fara á
blalk toonurn, það hef ég alidrei gert
og igeiri ekki.“
„Ja, þú getur eklki riðið hon-
uffh,“ seigilr ráðtoeirriainin.
„Þá er ekfci um þa® að tala, sé
ekiki hœgt að dða toestimum, færðu
bara eimtoverm anmam tii að sækja
hamim.“
Ekfci man ég, hverju hamm svar-
aði, em hamm smieori sér unidan og fór
imm til sín, em é,g laigði af stað
óiieiðis imm í Laugames. Þar máði
ég toeistimiuim ám aðstoðar. Maður
sá, sem mér hiatfði verið sagt að
ledta tdl, vair . þainnia nærri, og
Epurði hanm, hvort miér hefði ekki
verið tekimm vari fyrir að ríða
hiestdmium.
„Jú,“ éig kviað svo vera. „En
hvað á ég að giera? Á ég að bera
hanm. Ég heif mú vanázt því, að
hesturimm, sem ég sæki, beri mig.
Að öðruim fcositi læt ég bamin eiga
sig.“
Mammimum þótti ég víst nokkuð
tannhvass, em ég skey'ttd því emgu
og skelti mér á bak. Klárímm ætl-
aði auðvitiað að taka sprettimm eims
og bomum bezt lífcaði, em emdirinm
varð sá, að ofckiur kom ágættega
saimarn. Ríð ég svo aiTa ileið heim
að ráðlneirrialbústaðmum, fer þar af
baki oig afhemdi máðherramum hest
imm. Hiamm fær méir pemimga. Ég
hiorfi á þá dáOMa situmd oig segd svo:
„Eru ekki borgaðir fimmtíu aur
ar fyrir að sækja hest imm í Laug-
airmieis?11
„Jú, em þú færð eima og fimm-
tíiu fyrír að ríða hesttmum. Það
befur emigimm dremgur gerí áður.“
Seinma vissi ég, að þetta va.r
Gi'æsir, uppáhaidsreiðhestur Hamm
eisair Hafisteáms.
Eftir þietta sóttd ég oft hesta fyr-
ir ráðtoerranm. Vair mér að því mik
íi ámægja,- því að öl framfcoma
hams var ljúímammlieg og aðlað-
amdi.
Um veiturimm viar Mttð um at-
vimmu, oig átti ég því róOiega daiga.
Þeigair ieáð að vori, fór ég svo aftur
á skútuna.
Aíldit var þair í föstum skorðum
og gekk ®imm vamagamg, enda úr-
valsmaður ,skipstjórimm, og slkips-
höíinim s«mhiemt. Rétt fyrir tokim
Kannes 'Hafstein einkennisbúinn.
eirum við staddir austur umdir
Vestmammaeyjum. Gerir þá norð-
austamdrif. Eru nú sett upp öll
seigl, Oig verður mér sú siigMmg
llemigi mimmáisstœð. Þegar verið var
að draga upp forseiglið, var á borð
vdð O'kkuir emskur toigari á hröðu
Stiimá veistur fyrir Reykjames.
Þeigar við höfðum tjaldað öttl-
um seigium, leiggst skútam á lurnm-
iugu, og 'þammág var siigit aOOa ledð
að Reykjamesté. Er þá togarimm
emm á hOið við okfcur, og hafði
ekkert umdam dreigtið.
Þegar að Reykjamestá kom, var
várndur svo norðOægur, að hamm
sitóð beint á hmýfil. Voru þá dreg-
im miður foraegO, lagzt ttO og fær-
uim renut. Þanna var aðeims tutt-
ugu faðma dýpi og þóttd ofckur
það anðveldur dráttur, sem vam-
asrtiir vorum sextíu til hundrað
föðmuim.
Ég dneg þanna tvo steiimlbíta.
Þegar ég remmá í þriðja skiptið,
fœ ég á ftærið dratt, sem mér er
um rniegm að fást vi® á eig'im spýt-
ur. Karflarmiir sjá þetta, og eimm
þeirra kemur til mín og segir:
„Þetta er meiri drátturimm. Ég
sbail hijálpa þér, væmi mimm.“
Ekkd varð homum þetta með ölOiu
átakalauis aðstoð. Hanm varð oft að
gefa út færið því nær á emda, en
að síðustu lá þó á þilfairiimu ein #
stærsta Mða, semr ég hef npkkurn
tíima séö. Þetta var mér dágóð
hlutarbóf og garnan aö fá hana
þenmain dag, 22. júní, sem er af-
miaölsdaiguir mimm, Þetta var árið
1907.
Þegar við slöguim inin Faxabugt,
sjáum við komumgsdbipin Uindam
Akramesi. Em það höfðuim við ekki
viitað áður, að Pétar Skipstjón
hafði mikimm bug á því að vera
staddur 1 Reyfcjavík, þegar kon-
umgulrimn stági á land.
Um morgumimm, þegar við kom-
um imm á höfm, segir skipstjóri
við rniig:
„Þú ferð með lúðuma heim til
mín, óg kaupi bama af þér. Þú get-
ur femgið eiiwhveirja stráka þér til
aðstoðar við að korna liemmi áleið-
ts.“
Að svo mæltu fer skipstjóri í
land.
Kairlarniir hjálpa mér nú að
koima Mðummi niður í bát, og rein
ég svo í lamd. Ég fébk strák, sem
Þorgrímiur hét, kaOlaður Toggi
tros, mér tifl aðstoðar. Tókst ofckur
með mMum erfiðiismunum,. og að
máig mdmmir einhverri aðstoð, að
tosa skepnummi á iand. Því næst
fæ ég liánaðam handvagn hjá Jó-
bammi Magnússyni verkstjóra hjá
Duus, svo að óg gæti efcið lúðumni
heirn.
Margt er nú breytt í Reykjavík
frá því, sem þá var. Þó eru Vest-
urgatam og Geirsbúðin gamia á
sama stað.
Við komuim nú lúðumni á vagn-
inm, og höldum svo vestur eftir.
em bedimiOá Péttnrs skipstjóra var á
Bræöraiborgiairatíg. Þegar við er-
um að brölta upp bnelkOcuma frarn-
an við Geirdbúðána, kemur kaup-
maðuirimm sjállfur, Geiir Zöega, út
á rtöppuirwar — skrýtimm maður
Geir. Þegar barnn sér okbur tvo
hálfvaxina stráka babsamdí þarma
við þemmiam fflúitnimig, bemur toamm
út á götuna tíl okbar og segir:
„Hvex á þesaa lúöu?“
Ég s\rara óðar, að hún sé mín
eiign.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
477