Tíminn Sunnudagsblað - 01.06.1969, Blaðsíða 16

Fáeinar gamlar bækur í eigu Andrésar: Grallarinn, Norsku lög, ViSeyjarbiblía,
8. prentun Vídalínspostillu og Grútarbiblían.
Skiá'M'adysin sikýr og hirein
áöemimtuin eykur flmia.
Fæðist srtaka fleiiri en eim
fHesfca dia@a míina.
Foirdiiinm biái fer á srtjá
firóns Uiin háair liemidur,
sitikllair gráuim stbeiiinum á,
stýra fenáa'r hemdur.
r
— Eit'thvaS hefur dregið þig til
Reykjavikuir?
— Ég sikrapp til Reykjavíkur og
ætTlaðlí að taíka þar svoioalað meiira-
próf, svo að ég gæti stumdað leigu-
aikistur. Hér liemiti ég á bifreiðiastöð
og gleymdi mér x fjórtán ár, þó
að éig skryppi norður á sumrin:
Svo kvæntist ég árið 1950, og
við hjónakorniim eiiiguim nú þrju
böm:
Get ég lof að guðdóm þamm
góðia konu að finina.
í Öræfomuim fyrst ég fainm
fylinig vona minmia.
Nokkrlr gamlir munir: Hornístöö, lýsiskola Jóns í Stóradal, leggjatöng úr hval-
beini og vasahnífur Sölva Helgasonar.
Em þó að óg edigi þetita hús,
Lamigager<ði 16, og hia®i nýllelga
byiggt ofam á það, rúmxiast safmiO
mniitit ek'ki í iþví.
— Hvaðam heflur þú þeminam
imilblia áhuiga á söfmun?
— Nú veit ég ekbi. Ég ófst upp
viifð þessa mitóltu n'ýtni og hirðu-
seimi, seim var algerng hér áður
fyrr — það var aldrei nokkrum
hlut á glæ kastað. Pabbi átti mik-
ið af dótf, svo að óvíða hetf ég séð
anmað eins. Það var kaliað, að slik-
ir mienn væru rusil'asaifnarar, og
eftir að ég fór að fara með honum
á uppboðin, bættis't óg í þeirra
hóp. Svo fékk ég til dæmis 300
kliindavöliur, sem móðir mím og
aimmia höfðu safnað. Þetta vairð
byrjumin á vailmastakkmum.
— Þú hefur lenigi ummdð að hom-
urn?
— Já, ætli ég hafi ékiki byrjað
á honum fyrir 1940 — og hef elkki
lofcið honum enn. Pabbi las HelTis-
manmasögu fyrir mig, þegar ég
var lítill, em eima setmángin, sem
ég m'undi ávallf, var þessi: „Var-
aðu þig, Valmastakkur, fallmm er
hamm Fjögramaki.“ — En eims og
þú kanimski veizt, var Valmastakk-
ur í mifci'ffi kápu eða brynju, svo
að harnrn var ilvimmaniagur. Ég
hafði mikið hugsað um, hvernig
vaimastakkuirimn he-fði verið búiine
tiíl, og ég varð að þreifa mig áfram
mieð það. Það var efckii fyrr em ég
var að stúa síildairtuminum umx borð
í skipi að mér ski'ldiSt, hvernig
hanm Mamt að hafa verið. Við
hióðuim tummunum hálft í háift
Henn karjllað var, eims og affir, seim
nálægt því hafa komið, þekkja. Og
þanmig varð a® raða völunum í
stakkinm. Vöiuonnar hef ég fengið
víða að, emda vil ég étoki fá þær
fyrirhafmarlaust. Hafi ektoi verið
kiroppað af þeiimi á mínu heim'Ii,
hef ég fundi'ð þær á mörgum og
óilítouim stöðuim í byggð og á ör-
æfum, í jörðu eða sjóreknar.
— Svo að við víkjum nú aftur
að söfmuniemii, hvar færðu þessa
rnuni?
— Ég hef safmað öiiu* sjáOlfur.
Það má mað sammi seigjia, að ég sé
mie® raefið niðri í öffii, hvar seim
ég toem. Hef meira að segja fumd-
ið gaimffla höigtd í götuiræsimu fyr-
iir framiam hús SiWá og Valda í
Aðalstrætii. Nú orðið er erfiitt að
ná í góða gnipii, og ef það er hægt,
eru þeir ofltast dýrir. Sfcordýrum,
sbeimuim og plönitum getuæ hver
sem er safmaíð án mikils kosfcnað-
472
nn f m i m m _ SUNNUDAGSBLAÐ